Comfort food

80,2. Dat is het kleinste getal dat ik sinds jaren op de weegschaal zag staan. Sinds twaalf jaar, en dat weet ik exact. Want toen ik mijn ventje leerde kennen was mijn gewicht 79kg. Hij heeft er altijd mee gelachen, toen ik in die 12 jaar weer begon te schommelen qua gewicht. Hij zei steevast: zo heb ik je niet gekocht! Ik wil de oude Jan terug :-)

En schommelen deed ik. Eigenlijk altijd al. Ik heb wellicht nooit geleerd wat een juiste portie nu echt betekent. Je moet immers "goed eten", zo hebben we dat geleerd. Maar van alleen goed te eten ga je geen 30 kilo bijkomen. Dat is langer geleden dan die twaalf jaar hoor, maar het was ooit zo.

En mijn grootste valkuil was zeker comfort food. Je voelt je niet zo lekker, het gaat wat minder en je zoekt troost in eten. En dat werkt hé, het werkt zelfs zo goed dat je het blijft herhalen. Je gaat zelfs uitkijken naar de momenten die je voor jezelf hebt uitgekozen waar dat OK is. Ik had vaak mijn dag goed onder controle, maar na het avondeten liep het fout. Toch nog zin in iets, en ik liep naar de nachtwinkel om een zak chips of nootjes te halen. Of zelfs vaak een Magnum, terwijl ik helemaal niet zo'n zoetekauw ben.

En dat gedrag kan je exact kopiëren naar mijn alcoholgebruik. Net dezelfde redenen, dezelfde snelle werking en hetzelfde schuldgevoel nadien. En toch blijf je die gewoonte aanhouden terwijl je goed weet dat het slecht voor je is.

Er is een woord voor. Een woord waar mensen heel bang van zijn. Het heet verslaving. Zowel bij eten als bij alcohol was het zo. Niet allebei in dezelfde mate, maar het is wel in beide gevallen uit de hand gelopen. Je hoeft geen 200kg te wegen om het woord verslaving te gebruiken. Mijn maximum was 110kg maar het gedrag dat ik had was exact dat van een echte verslaafde. Geen enkel mens met een gezond verstand zou een zak chips van 200g gaan kopen in de nachtwinkel, die dan helemaal opeten tot je zo misselijk bent dat je bijna niet meer recht kan en dan opnieuw naar de nachtwinkel loopt om een Magnum. En toch heb ik dat ooit gedaan.

Maar in mijn denkwereld was het verantwoord. Ik had het zo slecht dat ik het verdiende. Ik had zoveel zelfmedelijden dat alles was toegestaan. En dat is ook wat er misliep met alcohol. Het is niet moeilijk te snappen dat de gevolgen daar veel erger kunnen worden. En dat waren ze ook.

De principes zijn niet veranderd, maar de aanpak wel. En die is niet zo moeilijk eigenlijk. Men heeft mij geleerd waarom ik dat zo deed. Men heeft geleerd om de signalen te herkennen wanneer je te ver gaat. En om dan niet dat automatisme in gang te zetten. Er was immers een reden waarom ik me niet zo goed voelde. En als je elke dag troost zoekt, verandert die reden niet. Je bent immers fulltime bezig met jezelf te troosten. Maar aan de bron van je probleem doe je niks, want er komt weer snel een nieuwe dag en je kijkt weer uit naar je moment van beloning in plaats van het probleem aan te pakken.

Op gebied van eten en drinken zijn die truukjes er nog steeds. Ik heb ze geleerd van psychologen. Maar ze kunnen geen kwaad meer. Ik drink overdag meestal water en als ik mezelf wil verwennen, haal ik een Cola Zero. 's Avonds eet ik een potje yoghurt in plaats van een zak chips. Ik kijk er net zo goed naar uit, net zoals vroeger. Alleen kan het allemaal geen kwaad. Het woordje "te" is verdwenen. Ik doe normaal.

Nog één verslaving blijft er nu over. En die wil ik niet aanpakken, want ik vind ze ook niet zo erg. Koffie! Ik kan het niet laten, ik kijk er altijd naar uit. Vandaag zit ik door mijn voorraad ristretto en espresso forte. Van miserie drink ik nu espresso déca. Maar dan wel twee capsules voor één kopje. Gelukkig is de levertijd bij Nespresso maar 24 uur. De redding is nabij :-)