Uit de kast

Handig als je zo'n digicorder hebt. Je ziet eens een naam van een programma in de gids verschijnen en denkt hmmm... wat zou dat nu zijn? Dus je neemt ineens de serie op, het is maar één drukje op de knop. "Uit de kast" was zo'n titel die in op Vitaya in de lijst tevoorschijn kwam. Ik was natuurlijk benieuwd en heb het sindsdien opgenomen.

Ik heb nu drie afleveringen gezien en het is telkens erg herkenbaar. Wel, niet helemaal... het gaat ook over homo's die uit de kast komen waarvan niemand het verwacht. Tenminste, dat is wat de drie die ik tot nu toe zag zelf zeiden voor de camera. Toch was er bij mij drie keer mega gaydar-alert. Ja, ook via de televisiekabel werkt mijn radar heel goed. De wonderen der techniek he.

Maar het concept is dus dat ze uit de kast komen op de televisie. Ze vertellen het aan hun vrienden of in hun familie en de camera registreert de reacties. Het moet natuurlijk goeie televisie geven dus meestal kiest men voor een slachtoffer waar het niet voor de hand ligt. Zo was er een hockeyspeler, een hardcore DJ en een zoon van een landbouwer. Over het algemeen valt het daarna altijd reuze mee, enkel in het begin is de schok soms groot.

Zo was het in mijn geval ook. Mijn outing is gebeurd in mijn toenmalige habitat. Ja, op café dus ! Ik had me er al een hele tijd op voorbereid maar het moest er eindelijk uit. Drie cafévrienden van toen waren dus de eersten die het wisten. En ze waren compleet in shock, want niemand had dat van mij verwacht. Uiteraard ging dit nieuws als een lopend vuurtje door de vriendenkring. Het lastigste was wel om het aan mijn beste vriend te vertellen, want daar moest ik dat verhaal nog uitbreiden met een heel lastig detail.

Ik moest hem ook vertellen dat ik sinds de eerste week dat ik hem leerde kennen ook op die andere manier naar hem keek. En ondertussen waren we al jaren beste vrienden. Ik was dan ook erg bang dat ik hem nooit terug zou zien. Het zou immers kunnen overkomen alsof onze vriendschap op drijfzand gebouwd was. Maar dat was natuurlijk niet zo. En gelukkig heeft hij dat ook onmiddellijk gezegd. Het enige dat hem zorgen baarde was of we nu nog vrienden konden blijven. En natuurlijk kon dat, dat spreekt voor zich. Ik had me toch al lang neergelegd bij het feit dat er tussen ons niks kon gebeuren. Dat deed ik al een heel leven zo.

Het werd hem plots duidelijk waarom ik vaak op café even de aandacht scheen te verliezen als we in gesprek waren. Dat was telkens als er mooi volk voorbij kwam, maar dat had ie dus nooit gesnapt. Die avond hebben we daar nog erg om gelachen, dat ie dat eindelijk doorhad. Hij begon te denken dat ik een aandachtsstoornis had, maar ik was dus gewoon geïnteresseerd in mannelijk schoon dat voorbij kwam.

De outing naar mijn familie is een paar weken later gebeurd. Ik had in de vriendenkring duidelijk laten merken dat ik het niet zag zitten. Uiteindelijk heeft mijn broer het thuis verteld, toen ik er zelf niet bij was. Ik weet dus ook niet hoe de reacties waren. In elk geval was iedereen geschrokken, maar wat mij is bijgebleven is dat vooral mijn vader er blijkbaar het minste moeite mee had. Net bij hem had ik misschien een probleempje verwacht maar dat was dus niet zo.

Er is maar één persoon geweest die zei dat ie het al lang had verwacht. Mijn grootvader zei heel nuchter: onze Jan? tuurlijk is ie homo. Al 28 en nog nooit een lief gehad? Da kan ni :-)