dinsdag 21 augustus 2012

Aanvaarden

... wat ik niet kan veranderen. De eerste regel van ons gebedje.

De auto en de keuring was een probleem. Het lost zich tijdelijk op door een huurwagen. Een afspraak maken om de wagen in een garage te krijgen is moeilijk. Kantooruren zijn lang als je 2.5u per dag in je huurwagen zit. Even tijdens de middag kan ik niks doen, want ik zit te ver af. Hetzelfde probleem komt terug als ik naar de keuring moet.

Een briefje zit in de bus. De postbode kwam langs met een aangetekende zending, maar ik was er niet. Ook al was ik er wel, hij stopt toch altijd het briefje in de bus zonder aan te bellen. Een probleem van een volmacht en een bvba. Het doet nu niet ter zake want ik ben er toch nooit als de postbode komt.

Een bestelling zou geleverd worden voor maandag. Dat kwam goed uit, want mijn ventje was in verlof en hij kon ze in ontvangst nemen. Ze kwam niet en nu zal ze teruggestuurd worden naar de afzender. Ik zou ze ergens kunnen oppikken als dat geregeld kon worden. Wacht, het kan niet. Tenzij er een Kiala punt om 20u 's avonds open is. Ik denk niet dat die er zijn.

Mijn sensoren had ik goed gepland. Nog lang voor ik aan de laatste zat, had ik nieuwe besteld. Maar de voorlaatste was kapot en zo werd de planning krap. Eén sensor scheelt zes dagen, maar het ging net. Maandagmorgen belt de apotheek dat ze geleverd zijn. Oef, ik ben op tijd. Alleen, maandag geraak ik er nooit, want ik zit op hotel in Aalst. Dinsdag stopte ik een uur vroeger, zo kon ik rond 18u thuis zijn. Dan kon ik ze nog oppikken bij de apotheek.

De terugrit ging vlot. Ik volg de verkeersinfo op de GSM. Een kwartier voor ik aan de Kennedytunnel kom, gebeurt er een ongeval. Ik verlies meer dan een uur en kan de sensoren niet op tijd ophalen. Daar komt bij dat de laatste sensor de geest gaf voor hij op dag zes zat. Ik bel naar mijn ventje maar hij neemt zijn GSM niet op. Een kwartier later wel, maar dan was het te laat. De apotheek is gesloten.

Ik moet het doen. Ik moet aanvaarden wat ik niet kan veranderen. Zeg niet dat het mijn schuld is. Zeg niet dat het bij iedere werkmens zo is. Ik deed wel mijn best om te plannen. Een normale werkmens heeft vaak wel wat tijd tussendoor. Ik kan voorlopig geen verlof nemen om dingen te regelen. Als je echt luistert begrijp je mij.

Het papiertje van de aangetekende zending is vervallen. Er zat een nieuw in de bus en ook dat zal ik negeren. De post mag niet zeggen wie het me stuurde. Er is geen online mogelijkheid om aangetekende zendingen op te halen. Ik heb dus geen keuze en zal de gevolgen aanvaarden. Maar het maakt me heel erg boos.

Aanvaarden wat ik niet kan veranderen. Het was nog nooit zo moeilijk.

3 opmerkingen:

  1. Is het geen optie om de zendingen naar je werk te laten sturen? En om tijdelijk een apotheek daar in de buurt te zoeken? Zo lost deze werkende mens dat soort problemen op ... .

    Maar aanvaard maar, hoor. Da's ook een goeie oefening! ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik dacht toch ook dat je een aangetekende zending kon laten doorsturen,volgens mij staat dat op de verso-kant van je briefje. Het telefoonnummer van je postkantoor staat daar ook op.
    Vraag hun naar een oplossing.Meestal ijn ze bij de post heel behulpzaam.
    Annabelle

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Je kan ook je pakjes bij mij laten bezorgen. Ik krijg heeeeeeeeeel graag pakjes. En dan kunnen we afspreken - niet op een maandag en niet op een donderdag - om ze af te leveren bij een hapje en een drankje. Das ook een optie.

    BeantwoordenVerwijderen