In dubio

Weet jij wat dat wil zeggen, in dubio? Ik wist het niet. Ik wist het toen niet, en ook gisteren wist ik het niet. Ik was het weer vergeten, hoewel ik het ondertussen al heel vaak had opgezocht op internet.

30 jaar geleden wist ik het ook niet. In het eerste leerjaar in de middelbare school was ik de eerste dagen alleen. Dat was bij de meeste klasgenoten zo, want de grote school trok leerlingen aan van alle omliggende dorpen. De jongens van het eerste jaar werden willekeurig verdeeld in vijf à zes klassen. De kans dat je iemand bekend tegenkwam was dan ook onbestaande. Ik kende trouwens in het hele eerste jaar nauwelijks iemand.

De eerste dag liepen we veel rond onder begeleiding van de titularis. Hij moest uitleggen hoe die grote school in de praktijk functioneerde. Ik herinner me één jongen omdat ie heel grappig was. Hij was ook alleen, zoals de ganse groep van onze klas. Maar hij sprak me aan met één of ander flauw mopje en we raakten aan de praat.

Het zou mijn eerste vriend worden dat komende jaar. Dat woord heeft nu de betekenis van kameraad, want verder dan dat ging het toen niet. Het kon al wel hoor, want hetzelfde jaar nog zou ik smoor worden op een jongen die samen met mij met de bus de dagelijkse rit van 20 minuten aflegde. Veel later hoorde ik trouwens dat ie homo was, maar toen was daar allemaal geen sprake van. Ik had het wel kunnen weten, want hij droeg een witte broeksriem. Wacht! Dat wil dat helemaal niet zeggen naar het schijnt. Maar in 1982 was dat wel zo. Wat het nu wil zeggen weet ik niet. Ik weet wel dat ik er nu ook één draag.

Maar het was dus mijn eerste vriend, niet in die betekenis. Ik zat naast hem in de klas en dat was een heel fijn gevoel. Niks vreemd denken nu hè! Het was fijn om vanaf die eerste dag niet alleen te zijn in een school van meer dan duizend vreemde leerlingen.

Hij was niet slim genoeg voor de richting die we volgden, want als ik me niet vergis is hij na twee jaar verhuisd naar een andere school met andere keuzes. Maar nu vond ie het fijn dat ik iets niet wist wat hij wel wist. De uitdaging was om het liedje België van Het Goede Doel mee te zingen. Ik kon de hele tekst meezingen, maar als ie aan één bepaalde zin kwam moest ik fonetisch meezingen wat ik hoorde. Ik stond zelfs in dubio, maar ik nam geen enkel risico. Dat zingt ie dus, maar de woorden in dubio moest ik vervangen door een soort "klinkt als". Want ik had geen idee wat ie eigenlijk zong, laat staan dat ik de betekenis kende.

Voor hem was het belangrijk en ik zou het nog vaak horen. Hoe dom was ik toch dat ik het niet wist. Ik was blij voor hem, want nu werd het makkelijker om uitleg over wiskunde van mij te aanvaarden. Ik gaf hem die graag, maar hij had het soms moeilijk om me te zeggen dat ie iets niet snapte. Mijn uitleg hielp vaak niet, maar het was plots minder erg en er werd wat onnozel over gedaan. Het was maar wiskunde hé. Maar ik wist toch niet wat in dubio wilde zeggen.

Ik hoorde het liedje gisteren op de radio. Heel het verhaal kwam terug en weer was ik vergeten wat het wilde zeggen. Thank God voor Wikipedia! Het betekent twijfelen, aarzelen of dubben. En nu onthou ik het, beloofd! En als ik het weer vergeet, weet ik het hier staan, op deze pagina :-)