Botscan

Een vreemd gevoel was dat toch en het duurde een hele poos. In 't Engels zeggen ze gut feeling, hier zou je kunnen zeggen dat je 't voelt aan je water. Maar er was dus iets mis.

Ik lig dus onder de scan vandaag omdat het rugprobleem maar niet opgelost geraakt. De chirurg stuurde me na de vorige afspraak verder naar de kelder van Sint Augustinus omdat de MRI scanner op de gelijkvloerse verdieping geen defecten zag. Op de afspraak zag ik het zelf, het voordeel was dat er nu een voor en na foto was. Voor en na de operatie zag je nu duidelijk op de MRI dat er wel degelijk toen een hernia in de weg zat en nu is die dus weg. Maar voor de rest is de scan niet problematisch.

Het verslag van de radioloog sprak wel over defecten die we al langer kenden en ze zijn er nu nog. Maar die zijn niet van die aard dat je er last van kan hebben, zo lees ik de woorden. Ik hoor wel een dramatische opbouw tegen de scan van drie jaar geleden, nog voor mijn eerste operatie. Toen waren er ook al meldingen van problemen boven de tussenwervelschijf die nu behandeld was. Maar niet van die aard om er last van te hebben. Nu dus ook niet, maar ik vind de uitleg minder geruststellend dan die van toen.

Maar dat was niet wat ik nu voelde aan mijn water. De botscan begint en de camera beweegt traag vanaf mijn hoofd naar beneden. Er wordt een volledig beeld genomen denk ik dan, misschien zal men later meer in detail gaan in de onderrug. Toch duurt die opname 20 minuten en ik vind dat dus vreemd.

Na die tijd wordt me uitgelegd dat de dokter de foto zal bekijken en dan beslissen of er meer detail nodig is. Ik wacht dus af, maar meteen verschijnt de arts in kwestie naast me aan de bewegende tafel. "U bent hier toch voor klachten in de lage rug?" vraagt ie me. Ik kan dat natuurlijk alleen beamen, maar de vraag baart me zorgen. Je zou toch denken dat de persoon achter de knoppen dat detail wel weet?

Niets is minder waar als ik plots van achter de glazen wand de volgende woorden hoor: "Aaaah, dat is lumbaal of wa?". Ik ben geen dokter maar dat woord ken ik natuurlijk ondertussen. De vijf onderste wervels noemen dokters lumbale wervels. Daarboven zitten een hoop thoracale en in je nek heten ze cervicaal. De scan is dus verkeerd en ik word gevraagd om me wat anders te positioneren op de bewegende tafel. Het kussen moet weg en er komt een rolkussen onder de nek. En dan komt er een nieuwe scan om meer detail te zien, dat is toch het verhaal dat in mijn gezicht verteld wordt. Dat zal ook misschien wel zo zijn, maar ik weet intussen dat de eerste foto's dus op de verkeerde lichaamsdelen nadruk hebben gelegd.

Na de scan vraag ik de dame die alle uitleg gaf over hoe ik me best positioneer op de tafel waar het misverstand nu zat. Veel antwoord krijg ik niet, en ik richt me op de heer die van achter zijn scherm is gekomen. Ik vraag hem op de man af of er nu het woord cervicaal op zijn blad stond en dat bevestigt hij. Ik zeg nog dat dat niet erg is, want ik weet ondertussen dat er een fout zit in mijn dossier. Ik vraag hem nu om die fout recht te zetten, maar hij heeft die bevoegdheid niet. Ik krijg alleen de goede raad om uit te kijken welke delen ze later nog fotograferen.

Hoe ik dat dan al wist? Ik kwam bij de controledokter van de mutualiteit een tijdje geleden en zijn eerste vraag toen ik binnenkwam was: "Hoe gaat het nu met uw nek?". Mijn antwoord was vervelend, want ik was dus daar om te bevestigen dat ik te veel pijn had om te kunnen werken. En mijn antwoord was dus dat er niks mis was met mijn nek. Gelukkig was het misverstand snel uit de wereld en geloofde hij meteen dat mijn probleem echt wel lager zat. Maar toen zag ik dus mijn dossier op zijn computerscherm en dat zegt letterlijk: cervicale hernia. Eentje in je nek dus. Ook hij kon dat dossier natuurlijk niet aanpassen, maar het is wel vervelend.

Ik zal dus inderdaad best op mijn qui vive blijven bij de volgende onderzoeken !