Vorige keer werd de vraag ook al gesteld, en ook in mijn eigen hoofd kwam ze wel vaker naar boven. In de negen maanden dat ik nu een uitkering krijg, kwamen er nog nooit controleartsen aan te pas. Ik hoor wel vaak andere verhalen hoor, en die zijn niet van de poes. Zowel de verhalen als de controleartsen.
Met vorige keer bedoel ik die andere controle die vorige week plaatsvond. Omdat ik nu zelfstandig zaakvoerder op ziekenkas ben, komt er een hele rompslomp aan te pas. Het bedrijf moet immers aan de nodige instanties zeggen dat de zaakvoerder ziek is. Hij krijgt dus ook geen loon, en het bedrijf betaalt niet graag RSZ bijdragen op lonen die er niet zijn. Voor de duidelijkheid, dit gaat allemaal maar over één persoon hè. Het bedrijf is even ziek als de zaakvoerder ;-)
Maar op die controle, die trouwens enkel administratief was maar wel ter plaatse moest gebeuren om vast te stellen dat ik écht niet aan het werk ben, stelde de man dus die vraag die ook in mijn hoofd al lang speelde. Waarom word ik toch niet opgeroepen bij de conrolearts? Ik kon er geen antwoord op geven, en de RSZ controleur vond het ook een uitzonderlijk vreemde situatie. Hij bezocht me vorige week, en ik ben werkonbekwaam sinds acht januari. Dus negen volle maanden zonder dat er enige vraag werd gesteld.
Nu was het dus wel zover. De uitnodiging kwam dus zeker niet onverwacht. Ook de verhalen die ik hoorde bleken eerder cowboyverhalen te zijn. Dat ik me kon verwachten aan nogal assertieve, éénzijdige en belerende gesprekken werd onmiddellijk ontkracht. Ik werd ontvangen door twee artsen, toch niet meteen geruststellend. De tweede arts was misschien gezien zijn jongere leeftijd aanwezig om iets op te steken, maar dat werd niet vermeld.
De controlearts was een erg vriendelijke man die zowaar blij leek om me eens te ontmoeten. Toch nam het gesprek meteen met een zeer vreemde wending. Mijn volledige medische verleden werd opgehaald en ik werd tot in de kleinste details ondervraagd over diabetes, mijn eerste hernia, epilepsie, de ziekenhuisopnames (vijf stuks ondertussen!), cholesterol (wat doet dat in dit lijstje? ik weet het ook niet...), medicatie en natuurlijk ethylabusus (dat is de medische benaming van een drankorgel ;) )
De kemels heb ik er zelf moeten uithalen. De hernia's waren dus nooit cervicaal (de vraag "hoe gaat het nu met je nek" leek me al zo vreemd toen ik binnenkwam). Dat ik geen Lantus meer spuit en dat mijn Novorapid nu in een insulinepomp zit, stond nog niet juist aangevuld in de historiek. Ik heb ook bevestigd dat ik die pomp op dat moment bij me had (euhm... ??). Beide artsen waren gefascineerd door deze technologie en de glucosesensor deed er een behoorlijke schep bovenop. Waar die dan aan mijn lijf plakte en hoe ik dat kon aflezen op een soort kleine iPod, ik heb het allemaal uitgelegd.
De medicatielijst had ik niet bij. Ik bezit dat ook niet en de lijst varieert ook bijna wekelijks. Daarom had ik dan maar de pillen zelf bij. Targinact was niet gekend. Niet bij dokter A, en B wist het ook niet. Toen ze het pijnstillend ingrediënt Oxycodon hoorden en de dosis hadden afgelezen op het doosje, vroeg dokter B of ik daar niet van de wereld van was. Ik kon dat wel bevestigen maar gebruikte meteen de woorden dat werken op Oxycodon - zeker met het werk dat ik doe - geen optie is. Nog even bespraken we het feit dat er een bijkomend probleem is, want als freelance programmeur kom ik bij de klant werken en als je geen voertuig mag besturen, lukt dat dus niet.
Nog even gaf ik het voorbeeld van de twee kemels van vorige week. Onder de MRI scan had ik mijn glucosesensor niet uitgedaan. Dat kan dramatisch zijn voor de zender en ik was na de foto bang dat ik 300€ zou kunnen neertellen voor een nieuwe zender. Gelukkig kwam het ding een uur of 4 - 5 later toch weer online. Het tweede incident gebeurde voor ik de tunnel werd ingeschoven waar de stralen mijn binnenkant in beeld gingen brengen. De dame stopte me het blad dat ik net had ingevuld in mijn handen. De vragen die ik met ja/nee moest aankruisen, hadden tot in de helft van het blad een antwoord gekregen. De rest was leeg gebleven, maar onderaan het blad was ik weer helder genoeg om de datum in te vullen en te bevestigen dat wat ik net had aangekruist juist was door een handtekening te plaatsen. Op zich klopte dat ook, alleen was er dus een half blad maagdelijk wit gebleven. Dat moest eerst verder aangevuld worden, anders mocht ik niet in de tunnel. Om maar te zeggen: ja, het heeft invloed op mijn brein en neen, ik zou zo nooit software kunnen schrijven.
Waarom het nu zo lang had geduurd voor ik werd opgeroepen? De dokter volgde me echt wel op de voet. Normaal zou ik na de operatie drie maanden revalideren, dus eind augustus kon hij verwachten dat ik weer aan 't werk zou kunnen. Omdat dat toch niet gebeurd was, moest ik even de reden daarvoor verduidelijken. Waarom ik dan een beetje ongerust was over deze ontmoeting weet ik niet. In elk geval, alles is in orde natuurlijk. Hij volgt me wel op de voet, en ook het bezoek aan de chirurg nu vrijdag wil hij zien verschijnen in zijn dossier.
Ah, er was dus ook een medisch onderzoek, moest dat nog niet duidelijk zijn. Hij stelde vast dat mijn rug bijna helemaal geblokkeerd was. Dat was uiteraard niet nieuw voor mij, maar als je een maandelijks bedrag krijgt moeten de puntjes even op de i, dat lijkt me normaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten