Jangeox' blog: Macro objectief

Zeg nooit lens tegen een objectief, want dat is fout. Een lens is een bol of hol glazen plaatje dat het beeld vervormt, een objectief is een onderdeel van je fototoestel dat je kan vervangen al naargelang welke foto je wenst te maken. We gaan er nu even vanuit dat je een foto gaat maken met een spiegelreflexcamera, want anders kan je de lens (oeps! het objectief dus) helemaal niet vervangen. Een objectief is dus een verlengstuk waar verschillende lenzen inzitten.

Tot daar de preek die je van een echte fotograaf zou krijgen om te zeggen dat dit geen lens is. Toch kocht ik deze lens, ja ik noem dat nu eenmaal zo en samen met mij de rest van de bevolking die niet dagelijks met fotografie bezig is, ik kocht dus deze lens voor een prikje op 2dehands.be. Dat komt, je zou het op 't eerste zicht niet zeggen, omdat dit oude rommel is. Mijn fototoestel is een Olympus E-520 en kenners weten dat een 10 megapixel toestel nu hopeloos verouderd is.

Dat neemt niet weg dat je wonderbaarlijke dingen kan doen met zo'n lens. En 't is niet omdat het meer dan vijf jaar geleden is dat dit toestel hip was, dat ie nu plots lelijke foto's zou nemen.

Maar ik had ze dus nodig. Even dacht ik nog dat ik heel gemakkelijk een 360° animatie zou kunnen maken met de lenzen die ik al had, maar dat viel dus behoorlijk tegen. Mijn redenering was simpel: als ik een object van dichtbij wil vastleggen op de gevoelige plaat, kan ik toch gewoon behoorlijk inzoomen? Ik heb namelijk best wel een arsenaal aan lenzen (sorry dat ik ze zo blijf noemen) die zelfs heel straffe dingen kunnen doen. Eentje is zo straf dat ik de privacy van alle buurtbewoners kan schenden nu we op de tiende verdieping wonen.

Maar dat klopt dus niet. Er blijkt namelijk een behoorlijk probleem te zijn met zo'n super zoomlenzen: je kan alleen dingen scherpstellen die ook echt wel op een afstand verwijderd zijn. Dat blijkt trouwens zo te zijn met elke lens die ik had, zelfs de standaardlens die bij het toestel zat, kan dat niet aan. De enige optie was een scherpe foto nemen vanop een beetje afstand en dan in de software digitaal vergroten. Maar ja, die oude rommel (grapje hé) heeft al maar 10 miljoen pixels en dan zit je zo op een onscherp eindresultaat met gekleurde blokjes.

Om dat even in de praktijk te vergelijken, deed ik dus deze testopstelling. Ik leerde uit een online cursus fotografie ooit dat je best foto's neemt van bloemen. Dan lijkt het alsof je weet waarover je spreekt. Deze foto is genomen met die spectaculaire peeping Tom lens en ze is best wel goed. Alleen moet je echt zo ver van je bloemstuk gaan staan, als je dichterbij komt kan de camera niet meer scherpstellen.

Zo ziet het bloemstuk er trouwens uit vanop dezelfde afstand als ik niet inzoom, dus je merkt meteen dat ze haar werk behoorlijk goed doet. Zie jij het ene bloempje nog? Het zit helemaal onderaan in het midden van de kleine plant. Dus hoewel je meteen ziet dat de lens goed kan inzoomen, de afstand is onhandig groot, het bloempje zit op de limiet van wat je kan uitvergroten en je maakt je natuurlijk gewoon behoorlijk belachelijk met zo'n jaap.

Met de macrolens zit je meteen tegen de bloem om een scherpe foto te nemen. Inzoomen kan ze trouwens helemaal niet, je moet je toestel maar verplaatsen.

Buiten het feit dat deze er zowat hetzelfde uitziet voor mijn niet getraind oog (jawel, de kleuren zijn toch een stuk mooier hè), heb ik meteen gezien dat ik voor dezelfde bloem veel meer mogelijkheden heb met de kleine macrolens. Het mooiste aan dichtbij foto's nemen is het gevoel kunnen geven alsof je er met je neus op zit.

Daar heeft men een woord voor uitgevonden, dat heet scherptediepte. De vorige foto heeft dat bijna niet, maar als ik de lensopening (diafragma , het F-nummer) verander, wordt de achtergrond waziger en trekt de bloem meer aandacht dan de groene blaadjes op de achtergrond. Dan ziet het er zo uit: