The devil

Alles duurde niet meer dan één seconde, maar elke keer is het toch weer daar. Noem het gerust drankduivel als dat makkelijker is, maar zijn gezicht is helemaal anders dan wat je verwacht.

Een tijdje geleden nog was ie ook daar, en het kwam gewoon omdat ik enkele weken mijn vaste donderdag moest missen. Plots merkte ik ineens dat de wodka in reclame stond in de supermarkt. Wellicht staat ie vaak in reclame, maar nu viel het op. En er is geen enkel moment dat ik er aan dacht om één of meer flessen te kopen, het was gewoon daar en het viel op.

En deze week opnieuw. En opnieuw is het helemaal niet zoals de gemiddelde Vlaming denkt dat een drankduivel eruit ziet. Ik bedoel dan niet meteen de horentjes en de staart die typisch zijn voor elke duivel of zelfs het glas bier dat ie op sommige misschien wat minder artistieke afbeeldingen vast heeft. Ik bedoel de vorm die hij verondersteld wordt te hebben: het innerlijke stemmetje dat geniepig in je oor fluistert dat je er best eentje kan drinken zonder dat dat een probleem is. Eentje kan toch geen kwaad?

Misschien is dát net een probleem, de waarheid is veel subtieler dan dat. Dat was het in de supermarkt ook: ik heb geen enkele keer gedacht om een fles in het winkelmandje te plaatsen, maar het feit alleen dat het idee daar is, is stap één om het misschien binnen een maand wél te doen. Ik weet van vroeger dat het op die manier begon. Aan tafel noemen we dat psychologisch drinken: er komt geen druppel aan te pas, maar in je hoofd kreeg de eindeloze redenering van aankoop, planning, verbergen en leeggoed wegwerken een kick start nog zonder dat er in het echte leven iets gebeurd is.

En deze week dus opnieuw: ik ben enkele dagen alleen thuis omdat mijn ventje in het buitenland zit voor zijn job. Vroeger kwam dan altijd een redenering op gang meer dan een week op voorhand: de laatste logische stap in die redenering was: "aaaaaahhhh, ik kan drinken" ! Ik kon het anders ook hoor, maar dit maakte het gemakkelijk. Ik moest dan niks verbergen of plannen, je kon gewoon een voorraad aanleggen en je verder van niks iets aantrekken. Alleen zorgen dat de sporen zijn uitgewist als de reis erop zit.

En nu was dat ene zinnetje ineens daar. Zo maar, out of the blue. Ik hoor de planning van de reis en automatisch heb ik berekend hoeveel tijd er dan over is waar niemand me controleert. Dan is het zinnetje daar, net zoals vroeger: "aaaaaaahhh, dan kan ik drinken". Binnen de seconde drukte mijn gezond verstand het idee de kop in, maar eerst was het toch daar. En nee, dat komt dus niet omdat ik dat ook echt wil doen of omdat de miserie zo groot is dat ik een fles wodka als beloning verdien. Het is gewoon ineens daar.

The devil works in mysterious ways ;-)