Nieuwe oude rommel

Oude rommel was het, dat fototoestel dat ik heb. De Olympus E-520 is niet hip. Hij is dat zelfs al een hele tijd niet meer.

Je zou dan denken dat, als ik al aan vernieuwing toe ben, ik zou gaan voor een nieuwer model. Niets is minder waar. Dat heb ik te danken aan mijn rug die zorgt dat ik nu anderhalf jaar van een uitkering leef en dus geen geld heb voor dit soort akkefietjes. Toch was de nood hoog. Niet omdat mijn toestel stuk is, maar omdat ik door omstandigheden een backup nodig heb.

Wat er toen gebeurde verbaast me nu nog steeds. Op de motorkap van de tweedehandswagen van een Bulgaar in een volkswijk in Gent kocht ik vandaag dit toestel. Nu ik de vorige zin herlees, klinkt dat alsof het uit een misdaadfilm komt waar er een gevaarlijke deal in de onderwereld werd voltrokken. Ik had the money en hij had the stuff in een rokerige draagtas die lenzen en een fototoestel kan bewaren. De deal was op drie minuten geregeld. In 't echt had ik gereageerd op een zoekertje op 2dehands.be. Maar dat er een verkeerde naam op de bel stond van het appartement van zijn vriendin en dat ie me voor de deur in zijn wagen stond op te wachten, is op z'n minst vreemd.


Maar aan het toestel is niks vreemd aan. Het is trouwens een eenvoudiger model dan wat ik al had, dus ik ga er niet op vooruit. Zijn uitleg was er één die duidelijk maakte dat ie veel ervaring had met deze lenzen die mee in de deal zitten. Ik had ze niet nodig, maar als ie binnen mijn budget dat ik aan één toestel kon geven vier lenzen cadeau doet, ben ik de laatste om te klagen.

En op dat punt ging er vandaag een wereld voor me open. Dit is écht wel geweldig! Voor de duidelijkheid: de linkse lens is de originele die bij het toestel hoort. Ik had die al en ze stelt niks voor. De andere lenzen (macrolens, zoomlens, telelens) passen niet op het toestel en daarom zit die ring er bij. Dan past dat dus wel, maar het heeft als gevolg dat er niks automatisch werkt.

De lenzen zijn trouwens alle drie (semi)professionele lenzen met een vaste brandpuntsafstand. In de praktijk wil dat zeggen dat die normaal duurder zijn en dat je er minder mee kan. Je kan immers niet in- en uitzoomen met zo'n lens, maar de kwaliteit is net door dat gebrek aan functionaliteit stukken beter. Die grote telelenzen die fotografen op het tennisveld ondersteunen met een zo'n pikkeltje omdat ze zo zwaar zijn, kunnen dat ook niet. Ze zoomen dus niet in en uit, ze tonen een vast beeld van de tennisspeler die je wel behoorlijk dichtbij ziet. Maar dus altijd juist even dichtbij.

Als ik nu wil in- of uitzoomen, moet ik een andere lens nemen. Waarom ik dan toch zo enthousiast ben? Het beeld natuurlijk. Kijk even mee naar deze foto van onze poes.



Op het eerste zicht is dat een normale foto, maar geef toe dat ze mooi scherp is en de kleuren en het contrast levendig zijn. Tot daar kon ik dat ook met mijn ander arsenaal lenzen die ik voor mijn ander toestel lang geleden kocht.

Als je echter de foto in detail bekijkt, voor dit toestel is dat 'slechts' 10 megapixels, zie je dat je die pixels ook effectief hébt. In moderne toestellen met 15 of 18 megapixels en ingebouwde lens, is dat niet zo. Dat heb ik toch al gezien: de pixels stijgen, maar de optica is niet beter, integendeel. Je ziet 18 megapixels maar als je op je PC inzoomt op de foto wordt ze snel wazig.

Dit is een beeld van het oog van de poes. De verhouding is één op één, dus één beeldpunt is één pixel van het toestel. Het beeld is nog heel scherp: elk haartje van de pels is perfect in beeld en ik kan zelfs mezelf in spiegelbeeld zien in het poezenoog. Dat kon ik met mijn andere lenzen nooit bereiken, het was altijd een compromis.

Er komt nu bij dat ik een beetje meer fotograaf moet worden. Met de lenzen kan niks automatisch, dus sluitertijden, diafragma's en witbalansen ga ik zelf moeten instellen. Ik heb nu vijf minuten werk om één mooie foto te maken, maar dat leer ik nog wel.

En wat die oude rommel betreft: zonder echt budget is dit het beste dat ik ooit in huis had!