C'est fini

Dat was de laatste les van mijn cursus Mindfulness.

Gelukkig is er geen examen, want ik twijfel of ik geslaagd zou zijn. Maar dat hoort niet bij het concept, natuurlijk. Ik onthou vooral dat ik graag opnieuw wil beginnen. Ja, echt! Ik vond het zo'n zalige 8 weken en nu is het voorbij. De dinsdagavond was iets om naar uit te kijken. En dat zoiets me heeft kunnen boeien, dat verbaast me nog steeds enorm.

Ik moet wel zeggen dat de laatste paar weken mijn inzet tussen de lessen abominabel was. Dat woord ken ik nog van mijn leraar Frans. Het betekent barslecht maar het klinkt minder erg. Ik heb niet meer de tijd gevonden om de oefeningen dagelijks te doen. Ik weet het, dat was nu net de bedoeling van de cursus. Nadenken over je levensritme, leven in het moment, tijd nemen voor jezelf. Helaas met mijn tijdschijven die overbelast raakten en de verhuis dit weekend, een mens zou voor minder Franse woorden gaan gebruiken.

Maar ik heb er echt wel veel geleerd. Ik heb gereedschap gekregen dat ik kan gebruiken in het dagelijks leven. Ik zal er zeker nog op moeten oefenen, maar mijn favoriete oefening (bodyscan) die blijf ik zeker doen. Het ziet er idioot uit, je ligt drie kwartier op een matje en je luistert naar een dame die je influistert wat je waar moet voelen. Maar het brengt me veel rust en daar was het me om te doen. Zelfs in de weken tussen twee lessen deed ik dat soms, en liet ik het echte huiswerk liggen. Foei, slechte leerling !

Enfin, vanaf volgende week wordt het yogamatje opgerold en is het al pistolen en revolvers dat de klok slaagt. Ik moet ook daar nog veel oefenen om mijn doel te bereiken. En daar is wél een examen. Twee zelfs! Theorie en praktijk. Het lijkt wel een rijbewijs. Maar ook daar is het puur genieten.

Het was een schot in de roos, die Mindfulness. Bij de schuttersclub is dat ook de bedoeling.