Ik piep

Daar ben ik me dus niet meer bewust van, maar ik piep. Ik piep zelfs heel wat en het gebeurt heel de dag door. Als ik mensen ontmoet kijken ze soms raar en vragen zich af waarom ik niet naar mijn GSM kijk als die piept. Of waarom ik dat ding niet gewoon stil zet.

Maar het is dus mijn insulinepomp die piept. En nu ook de sensor die mijn suikerwaarde in 't oog houdt. Er zijn heel veel redenen waarom de pomp piept en ik ken ze ondertussen wel. Dat is ook de reden waarom ik vaak een signaal negeer. Het wil niet zeggen dat er per se iets fout is. Vele signalen zijn waarschuwingen. Het volstaat om bijvoorbeeld mijn middagmaal niet tussen 12u30 en 14u30 te nemen, en de pomp zal ongerust worden. Om 14u30 zal ze denken dat ik vergat te eten en ze piept dan om me daaraan te herinneren. Het zou immers kunnen dat ik wel lunchte, maar vergat insuline toe te dienen en dat is niet verstandig.

Maar meestal is het toch die sensor die piept. Als de bloedsuiker te hoog of te laag gaat, als ie dichtbij een waarde komt of als ie vindt dat het wat te snel gaat, dan piept ie ook. En elke piep is anders, elke piep herken ik. Soms moet ik ingrijpen en soms hoeft dat niet.

Toen ik de lessen mindfulness volgde was dat lastig. Ik heb de alarmen toen ook uitgeschakeld, want in een ruimte waar we met 20 mensen moeten bezinnen is het niet aangenaam dat er iemand piept. Op de schuttersclub kreeg ik de opmerking dat ik een hele goeie GSM had. De schietstand ligt onder de grond in een bunker en niemand heeft er ontvangst. Ik heb maar gezegd dat het een straffe ontvanger was, en daarmee was de kous af. Ook op de vaste donderdag die ik één keer op maandag meepikte (wie snapt dat?) piepte ik heel de tijd. De sensor flipte en zag vanalle doemscenario's die er niet waren. Ook toen heb ik hem uitgeschakeld.

Maar als je me ontmoet, en je merkt dat ik piep, trek het je dan vooral niet aan. Het hoort er bij. De pomp wil me gewoon iets wil zeggen. En ik hoef niet direct de 100 te bellen. Alles is onder controle.