Vind ik leuk

Ik heb nu 69 vrienden op Facebook. Dat is een heerlijk cijfer en ik wou het als blogtitel gebruiken. Maar ik heb wel even genoeg gehad van cijfertitels :-)

69 is niet zo veel als ik dat vergelijk met mijn vrienden. Maar ik zou er graag één bij krijgen. En die wil niet. Niet omdat hij geen vriendjes wil worden met mij, maar hij wil gewoon niet op Facebook. Aan zijn leeftijd zal het niet liggen want hij is jonger dan ik. Zijn redenen om dat niet te willen heb ik al van vele mensen gehoord. Hij vindt dat het zijn privacy schendt, hij vindt dat ie er geen tijd voor heeft maar vooral: is dat nu allemaal nodig?

Een tijd geleden zat ik met 10 mensen aan tafel en ik was de enige die op Facebook zat. Ook zij waren allemaal ongeveer even oud als ik. Ik vind dat heel erg vreemd. En ook daar hoorde ik dezelfde redenen. Ze kennen het van in 't nieuws, dat mensen domme dingen zetten op Facebook en dan bijvoorbeeld hun echtscheidingszaak verliezen. Het is toch allemaal niet nodig? En wat ik ook al vaak hoorde is dat mensen niet meer buiten komen en achter hun computerschermpje "vrienden" maken.

Dat is trouwens ook een argument dat die vriend gebruikt. Je moet niet online leven, maar echt. Alleen doet ie dat niet! Als ik vergelijk hoe vaak ik de laatste maanden op stap ben geweest, dan komt ie nog niet aan de helft. En dat heb ik bijna uitsluitend te danken aan het feit dat ik online actief ben. Het ene sluit het andere dus niet uit, wel integendeel.

Maar mijn vriend komt nu in de vervelende situatie terecht dat zijn kinderen dat dus binnenkort zullen vragen. Immers, hun vriendjes zullen opgroeien in een wereld waar iedereen een online leven heeft, en zij zullen wellicht hetzelfde willen. Papa zal dus niet anders kunnen dan ooit ook online gaan, anders wordt elke vorm van controle over wat zijn kroost doet onmogelijk. Hoe kan je immers zeggen wat wel en niet mag, als je het zelf niet onder de knie hebt?

Ik vind trouwens dat de hele privacy discussie niets ter zake doet. Mijn vrienden op Facebook kunnen alles zien wat ik uitspook. Ze zien zelfs waar en wanneer ik met mijn GSM incheck in een restaurant of in een café. En ik vind dat niet erg. Ik vind dat leuk. En ik vind het ook leuk als ik dat van andere vrienden zie. Het geeft mij het gevoel dat ik die mensen vaker "zie" dan vroeger en dat is aangenaam. Online zijn maakt mij niet minder sociaal maar juist meer.

Wellicht komt het ook wel omdat ik niks wil verbergen. Ik heb in mijn leven genoeg zaken verborgen en daar wil ik komaf mee maken. Ik heb ook niks meer te verbergen want ik doe niks verkeerd. Daarom kan ik dit ook vrijuit op mijn blog schrijven. En hier kan iedereen meelezen, ook mensen die ik niet ken. Ze doen dat trouwens, en het aantal is nog groter dat mijn aantal facebookvrienden. Hello strangers, how you doin' !