Vandaag juist 2 jaar geleden. Mijn ventje had mij gemaild dat we nog pesto nodig hadden voor het avondeten. Ik had een kantoor in Hoboken en ging na de middag langs de Carrefour om die boodschap te doen. Al heel de dag ging het slecht met me. Ik voelde me heel slecht, het leek alsof ik nergens kracht had. Ik had vaak het gevoel dat ik ging flauwvallen.
In de Carrefour liep het mis. Ik probeerde de etiketten te lezen van de pesto die we normaal kopen maar dat lukte niet meer. Alles was wazig en ik kon mij niet meer concentreren. Hoe meer moeite ik deed, hoe meer ik voelde dat ik het bewustzijn verloor. Ik heb hulp gekregen van een juffrouw aan de vleestoog. Ik ging op een bank zitten en ze bracht een flesje cola met suiker. Dat was haar eerste reflex en ze deed dat natuurlijk om goed te doen. Maar het werd alleen slechter en ik moest gaan liggen op de bank. De juffrouw belde de 100 en bijna onmiddelijk stonden er twee verplegers naast me. Eén van hen prikte mijn bloedsuiker en die bleek torenhoog.
De verpleger was heel vriendelijk in de ambulance. Hij stelde me allerlei vragen. Wat ik deed als job, of ik vrouw en kinderen had. Het was echt nen toffe. Af en toe vroeg ie of ik me nog OK voelde. Eén keer antwoordde ik nauwelijks en hij deed teken naar de bestuurder. De snelheid van de ambulance ging de hoogte in. Ik hoorde ook plots sirenes en zei nog dat dat toch niet nodig was. Ik was wel OK vond ik.
Later op de avond zag ik hem terug op de spoedafdeling. Hij sprak me aan en vroeg hoe het nu was. Hij vertelde ook waarom hij zoveel had gepraat. Dat was om me wakker te houden, want hij dacht dat er misschien iets met mijn hart fout was. En ik die dacht dat ie gewoon sociaal wou doen. We hebben er nog mee gelachen.
Maar de diagnose was dus diabetes Type 1. De volgende dag wist ik het pas zeker. De diagnose kwam hard aan en ik werd stil na de lange uitleg van de specialist. Ik was helemaal de kluts kwijt toen ie me zei dat ik mezelf elke dag moest gaan inspuiten voor de rest van mijn leven.
Toch heb ik het snel aanvaard. Wellicht omdat hij heel zeker wist dat ik niks verkeerd had gedaan. Nu lijkt dat vanzelfsprekend, maar toen was mijn eerste zorg dat ik het zelf verpest had door te veel pintjes te drinken of door dat gekke dieet dat ik al 7 jaar volgde. De dokter verzekerde mij dat de pintjes er niks mee te maken hadden en dat het dieet me wellicht geholpen had. Ik at koolhydraatarm en dat had de diagnose misschien wel uitgesteld.
Na 6 dagen mocht ik naar huis. De eerste avond liep het al mis want voor mijn avondeten kreeg ik mijn eerste hypo. De komende anderhalf jaar heb ik veel moeite gehad met de spuitjes en de hypo's. Niet dat ik er veel kreeg, maar ik kon er niet mee overweg. Het akelige angstgevoel herkende ik veel te goed van vroeger en ik heb er nooit mee kunnen omgaan. Ik ben ook anderhalf jaar moe geweest. Van 6 uur slaap per nacht ging ik naar 8 of 9 uur. En na de middag vaak terug in bed.
Alles is veranderd toen ik een half jaar geleden mijn insulinepomp kreeg. De dokter zei dat het niks zou veranderen, maar ik drong erop aan. En het heeft heel veel veranderd. De pomp heeft er toch voor gezorgd dat ik weer fit ben. En dat ik weer op normale tijdstippen kan eten, op restaurant kan gaan, weer normaal kan leven. Twee maanden later kocht ik mijn eerste glucosesensor. Die heeft ervoor gezorgd dat mijn angst voor hypo's helemaal weg is. Want de hypo's blijven uit.
Ik heb besloten om mijn diabetesverjaardag te vieren. In het vervolg is 17 februari de dag dat ik eraan denk hoe goed ik het nu heb. Dat die eerste periode achter me ligt en dat ik weer "normaal" ben. Ik zal altijd rekening moeten houden met deze aandoening. Ik ben er ook veel mee bezig, maar alles is nu heel goed onder controle.
En ik vier de verjaardag omdat ik vele nieuwe mensen leerde kennen. Het zijn nieuwe vrienden die ik voor geen geld ter wereld meer zou kunnen missen. Dat verdient een feestje. Zonder taart dan wel :-)
Oh ja, in die Carrefour ben ik nooit meer geweest. Te veel nare herinneringen.
kippenvel....
BeantwoordenVerwijderenHappy Anniversary maatje xx Je doet dat supergoed. Het blijft altijd confronterend om diabetes te hebben, maar de manier waarop je er nu mee omgaat, verdient een opsteker. Enne: je houdt toch geen feestje zonder ons???
Ik ben trots op je ... !
BeantwoordenVerwijderenEn die Carrefour, hé, die is helemaal omgebouwd. Je zou hem niet meer herkennen. ;)