zondag 26 februari 2012

Discriminatie !

Foei dat mag niet. Je mag niet gediscrimineerd worden op basis van je geaardheid. En ik heb het toch meegemaakt deze week. En ik vond het heel grappig! Ik werd namelijk gediscrimineerd omdat ik hetero was. Iemand dacht er toch zo over :-)

Ik was gaan shoppen omdat ik nieuwe kleren nodig had. Neen, ik was gaan shoppen omdat... ik heb daar toch geen reden voor nodig? Ik was gewoon gaan shoppen. En ik kom in een trendy kledingzaak terecht op de Antwerpse Meir. Dat heeft zijn reden, wacht! Normaal loop ik wel binnen in de P&C of de Zara maar zo'n kledingzaken waar loeiharde muziek speelt en je alleen jong grut ziet rondhangen, neen... daar kom ik normaal niet.

Maar dit keer wel. Ik heb namelijk iets nodig dat het jonge grut draagt. Ik heb één (lees: enkele) jeansbroek(en) nodig die een lagere taille hebben dan wat ik gewoon ben. Dat komt omdat ik een probleem heb met mijn catheder van de insulinepomp en met de glucosesensor. Dat zijn twee dingen die met een naald in mijn buik vasthangen, maar nu wil het toeval dat die niet goed werken tenzij ze buikvet tegenkomen. Omdat ik kilo's kwijt ben is daar nu minder ruimte voor dan vroeger. De plaatsen die ik gewoon was kan ik moeilijk nog gebruiken om die spullen in te schieten, want het is pijnlijk en soms komt er bloed aan te pas. De oplossing is om de catheder lager in de buik in te brengen, maar dan zit de broeksriem in de weg.

Enfin, ik zoek dus in feite heel trendy jeansbroeken. In die ene trendy zaak ben ik op zoek in een stapel broeken naar mijn maat. Ik vind ze niet terug. Ik ben al blij dat ik niet meer de grootste maat nodig heb, want vroeger kon ik hier helemaal niet terecht. Een jongeman stapt op me af. Het is het type jongeman dat iedereen zijn type is. Hij lijkt niet "van de familie" maar hij zegt één woord en ik hoor dat we toch dezelfde geaardheid delen. Hij zegt nonchalant dat ik zijn hulp kan inroepen indien nodig. Hij zegt dit vriendelijk doch zonder me aan te kijken. Ik zeg dat ik mijn maat niet vind in de stapel. Hij verdwijnt even achteraan in de winkel en komt terug met de juiste maat. Alle maten zijn in stock, zo informeert hij me.

Ik ga de broek passen en kom terug. Hij vraagt - nog steeds zonder me aan te kijken - of de broek past. Ik zeg dat de maat wel goed is, maar dat de taille te hoog is. Ik leg ook het onderliggend technisch probleem uit. Dan zegt ie: ja, je kan inderdaad best een lagere taille kiezen. En bijkomend voordeel, zegt ie, is dat de dames dat graag zien. Hij heeft me nog steeds niet in de ogen gekeken. Ik zeg dat ik geen verstand heb van dames, maar dat mijn vriend het wel mooi zal vinden. Plots kijkt hij mij recht in de ogen en hij lacht. Echt? je vriend? Dat had ie niet gedacht. Hij vraagt plots meer info over de insulinepomp en de sensor. Hoe ik daar mee moest leven en of ik dat erg vond. Ik toon hem ook de insulinepomp en de plaats waar de catheder zit en hij begrijpt het probleem nu nog beter.

Hij zoekt in een ander merk dezelfde maat en kleur en stelt nog een lichtblauwe variant voor. De rest van het gesprek gebeurt wel eye-to-eye. Het model dat ie voorstelt is inderdaad veel beter en het past perfect.

Ik ga daar nog shoppen :-)

1 opmerking: