Dat zinnetje heb ik nog niet gebruikt sinds we verhuisd zijn. De kans zou trouwens groot zijn dat ze me beter begrijpen als ik "bonjour, voisin" zeg.
We zijn op slechte voet begonnen met de buren. Appartement 9FG maakte lawaai. De eerste werkdag was er al vlak op. 4 klachten van buren op één dag. Dat kan al tellen als kennismaking. De twee voordeuren werden vervangen door gepantserde deuren. Uiteraard ging dat gepaard met een hels lawaai. Een oudere dame kwam één van de werkmannen vragen of hij al dat slijpen en boren niet binnen kon doen. Wellicht was ie wel wat gewend en hij antwoordde: als mijn deur af is, hé madammeke. Ze scheen de grap niet te snappen en zei: aah, dan is het goed.
We hebben ook zelf wel wat werken gedaan. Het lichtere werk dan, want ik had rugproblemen. Mijn ventje was in de gang de vloer aan het afkappen om de resten van de oude vloerbekleding te verwijderen. Een dame kwam klagen, ze was in alle staten. Dat ze mensen op bezoek kreeg en dat ze al heel de week werk had gehad en nu een hoge bloeddruk en dat ons lawaai het alleen nog erger maakte. Maar toen het klagen afgerond was vroeg ze wel of we de overschot van de hapjes wilden delen als kennismaking.
Ja, bij de 9FG, daar konden ze er wat van. Lawaai maken dan toch. Met als gevolg dat elke boormachine en hamerslag die in de blok werd gehoord op ons bord kwam. De conciërge heeft me verschillende klachten doorgegeven op dagen dat we niet gewerkt hadden. Als er lawaai was, zal het de 9FG wel weer zijn, zeker? Dat is trouwens één probleem op zich al. Dat het 9FG is. De verdieping is 9, en de blok is F en G. Het zijn dus twee appartementen, de homootjes hadden immers plaats nodig. Maar dus ook twee traphallen en twee liftkokers die deelden in de overlast.
Maar dat het een dubbel appartment is, heeft blijkbaar aanzien. Dat is een ongewenst neveneffect voor mij, maar het is blijkbaar zo. Op de algemene vergadering waren alle bewoners uitgedost in hun zondagse kleren. Ik had mijn dr House t-shirt aan maar moet blijkbaar toch indruk gemaakt hebben op de voorzitster van de beheerraad. Ze vroeg of ik niet wou meedoen met die raad, want ja, een zelfstandige die in het gebouw werkt, dat vond ze wel belangrijk. Ze wist dat ik iets deed met computers en zei: u heeft toch een voornaam beroep, meneer? Ik moest er heel erg om lachen maar dat heeft ze niet gemerkt. Op het aanbod ben ik maar niet ingegaan.
Maar nu is de rust weergekeerd. In die richting dan toch, want nu merken we zelf vaak burenlawaai. Eén koppel dat onder ons woont maakt vaak ruzie en in de badkamer kan je letterlijk de woordenwisseling volgen. Hoe kwaad de man ook wordt (en hij wordt soms heel kwaad!), hij blijft zijn vriendin altijd schat noemen. De betekenis van dat woord moet inmiddels redelijk uitgehold zijn voor de jongedame.
Tja, het blijft natuurlijk een gebouw van 1964. Logisch dat het qua geluidsisolatie minder geavanceerd is dan wat we gewoon waren. Maar we wonen er graag hoor, en hallo buurman zei ik vroeger ook nooit tegen de buren :-)
Wat een voorrecht om hier elke dag te komen lezen en mee te leven met jouw verhalen...
BeantwoordenVerwijderen