Villa Politica

Ik had een huis in de Pothoekstraat. Het was veel te groot en ik woonde er niet meer. Het gelijkvloers gebruikte ik als kantoor en de verdiepingen verhuurde ik aan Maarten. Er stond een kleine zwart-wit TV in de schapjes die vroeger pralines presenteerden. Voor ik het kocht was het een pralinewinkel met bijhorende woonst.

Woensdag namiddag als Maarten terug kwam van zijn rondje Vlaanderen (hij bezocht klanten) at ie zijn broodje Américain dat bedoeld was als lunch tegen een uur of 4 op. Op het blikje cola deed ie een soort van tromgeroffel dat vreselijk irritant was. Ik had hem dat al vaak gezegd maar het hielp niet. Hij wist het wel, en na een tijd zei ie zelf: aah ja, ik weet het.. zenuwpees.

Villa Politica was mijn achtergrondmuziek. Ik zat met mijn rug naar het kleine toestel dus het stoorde niet tijdens het werk. Maarten had er veel commentaar op. Niet op het programma, want hij vond dat geweldig. Ik weet het omdat ie daar ook op zijn TV toestel boven naar keek. Maar hij had veel commentaar op de andere politieke kleuren. Die kleuren die niet overeen kwamen met zijn mening. Gelukkig hadden wij dezelfde kleur, alleen de tint verschilde lichtjes. Hij had het politieke spel heel goed door. Niet wat er gezegd wordt, maar wel door wie, en wanneer, in welk parlement... Het heeft allemaal zijn belang en hij was helemaal mee. Ik ook trouwens, en ik deelde meestal zijn verontwaardiging als een andere kleur weer eens stevig uit de bocht ging. Zelfs als de juiste partij zich niet aan de ongeschreven regels hield viel het op. Je kon soms zaken horen die ze de ene dag wit zeiden en de volgende dag zwart. Gewoon omdat ze net in het andere parlement niet in de meerderheid zaten.

Het zijn fijne herinneringen en ze komen vaak terug. Twee keer per week om precies te zijn, want twee keer per week zie ik de trailer van Villa Politica. Ik kijk er terug naar. Toen Maarten er niet meer was zapte ik het weg omdat het te pijnlijk was. Maar dat is al een hele tijd geleden. Het is gewoon een goed programma en de herinnering is mooi, ze is niet pijnlijk. Ik kan met andere mensen ook over politiek praten en ik vind dat belangrijk. Het houdt me erg bezig. En gelukkig kan dat ook open, wat voor Maarten moeilijker was. Zijn vriendenkring kleurde vaak anders en dat zorgde voor discussies. Maar in de Pothoekstraat waren we het meestal eens.

Het is fijn om normaal te kunnen doen. Een programma wegzappen dat je graag ziet is niet leuk. Maar het hoeft dus niet meer, al een hele tijd trouwens. Ze blijven daar, die momenten dat ik terugdenk. Net zoals bij de Euro Millions. Maar het zijn fijne herinneringen. Alleen de muziek van de Fixkes verdraag ik nog niet goed. Gelukkig horen we daar niet veel meer van :-)