Not ready

Ik ben er niet klaar voor. Ik kan de glucosesensor niet missen. Dat is vandaag nogmaals heel duidelijk geworden.

Hij was net dood, de sensor. Hij leeft maar zes dagen hè, dan moet je een nieuwe inschieten. Er is een mechanisme dat zijn werk goed doet, want als je de goede plek vindt op je buik, doet het helemaal geen pijn. Helaas vind ik die plekken soms niet. De naald is 8 mm lang en ze moet onder de huid in de vetlaag terecht komen. Als dat niet lukt is het pijnlijk en zelfs bloederig. Ik moet dus goed mikken, maar dat gaat tegenwoordig goed.

Maar deze was dus op en ik had net een nieuwe ingebracht. Die moet dan twee uur opwarmen en dan pas geeft hij een waarde. Je moet na twee uur in je vinger prikken en je bloedsuiker op de "klassieke" manier checken. Dan weet de sensor hoe hij met die data om moet gaan en dan is ie vertrokken. Dat kalibreren moet je elke 12u herhalen. Zo blijft ie up to date met je schommelingen die er zijn tussen de onderhuidse suikerwaarde in die in je bloed. Die in het bloed is de juiste natuurlijk, de andere is een redelijk goede indicatie.

Maar terug naar mijn probleem van vandaag. Ik plaats een nieuwe sensor en heb dus twee uur wachttijd. Die twee uur zal ik dus geen waarde kunnen aflezen. Ik besluit om die tijd nuttig te besteden en ga shoppen. Tijdens het shoppen voel ik een hypo opkomen. Ik had nochtans goed opgelet en ben het intussen gewoon. Ik heb geen druivesuiker bij, maar dat is niet erg. Op de Meir kan je best iets met suiker kopen. Gelukkig hebben we geen suikertekort in ons land :-)

Ik besluit om even een kleine Delhaize binnen te wandelen en koop wat chocolade en een Cola Zero. Zero ja, want een gewone cola zou toch veel te veel suiker zijn, dan los ik een hypo op maar vervang ik hem door een hyper. Het is puzzelen hoor, die diabetes. Aan de kassa ben ik zenuwachtig en het moet duidelijk zijn. De kassierster vraagt of alles OK is met mij en ik zeg van wel.

Ik kom buiten en ga op een bank zitten. Ik meet mijn suiker met een vingerprik en ik sta op 90. Helemaal geen hypo dus! Ik snap daar dus echt niks van. Het gevoel ken ik goed, ik werd beverig en begon te zweten zonder reden. Toch is het geen hypo maar was ik wellicht gewoon moe van de wandeling en nerveus van het werk. Of nerveus omdat ik geen sensor had? Ik weet het dus echt niet.

Eén ding staat vast. De bedoeling is niet om altijd met die sensoren rond te lopen. Het was bedoeld om me voldoende gemoedsrust te geven zodat ik langzaam kan wennen aan de hypo's zonder dat er een angstaanval bijkomt, zoals dat in het begin was. Dat was trouwens de reden waarom ik ze perse wou.

Ik zal in elk geval de komende maanden, ik denk zeker een half jaar, niet zonder kunnen. Vandaag was in elk geval niet leuk. Als de cassière al aan mij zag dat ik precies niet in orde was, dan vind ik dat heel erg lastig. Dit zat wellicht enkel in mijn hoofd, maar het gevolg was dan toch duidelijk zichtbaar.