Ik was er erg benieuwd naar. Op de vaste donderdag loopt het gesprek altijd zoals we dat zelf hebben afgesproken. Er zijn niet echt regels te volgen, want er is enkel een leidraad. Die leidraad zijn de twaalf stappen die in een boekje gebundeld zijn. Af en toe was ik ook op maandag eens komen luisteren. Gewoon nieuwsgierig, niet omdat ik twee keer per week nood had aan die babbel.
En vanavond deed ik dat opnieuw. Alleen was het nu helemaal anders. Deze zomer werk ik in Aalst, en de dagelijkse verplaatsing neemt veel tijd weg uit mijn derde schijf. Dat is die schijf van 8 uur waar je niet slaapt en niet werkt. De schijf dient voor ontspanning en ze is levensnoodzakelijk. Maar ze is nu kleiner, soms maar 5 uur. En dat vind ik jammer. Vandaar dat ik beslist heb om elke maandagavond op hotel te gaan in Aalst. Zo spaar ik een avondspits en een ochtendrit uit.
Vanavond was de eerste poging. Op de Grote Markt van Aalst eerst een restaurantje gekozen en daarna naar de AA van Aalst. Het klinkt bijna poëtisch. Het welkom was hartelijk. Zo zijn wij dat gewend, we doen zelf ook moeite om het nieuwelingen niet te lastig te maken. Alleen ben ik natuurlijk geen nieuweling, maar ik speel op verplaatsing.
Het verschil in aanpak kon niet groter zijn. Ik ben gewend aan een redelijk strak regime. We lezen een stukje uit het stappenplan en we krijgen de kans om elk om beurt het hart te luchten. Het is dan niet de bedoeling om discussies te starten. Dat is immers bij velen van ons een stuk van het probleem. Je moet leren luisteren zonder mensen tegen te spreken. Of zelfs zonder iemands mening te bevestigen. Gewoon luisteren en niks anders. Het is in 't begin best een hele opgave.
Maar niet zo in Aalst. Zelfs de stappen kwamen niet ter sprake. 't Is te zeggen, ze kwamen ter sprake om even te zeggen dat het niet de gewoonte was om ze ter sprake te brengen. De avond was gevuld met een discussie tussen de genodigden. De basis was een boek over ons probleem. Het boek had niks met de stappen te maken. Het was een boek over alcoholverslaving en de schrijver had niks met onze werking te maken.
Een aantal items werden uitgelicht en telkens mocht iedereen die dat wenste inpikken en zijn of haar mening geven. Op het einde van de meeting kreeg iedereen nog de kans om te vertellen wat er de afgelopen week gebeurd was. Ik kon natuurlijk veel zeggen, want ik heb nog een heel leven te vertellen. Maar dat hoort niet zo, dus we doen het maar rustig aan.
En ik heb nog tijd. Ik heb immers besloten om terug te gaan. Want hoewel het helemaal anders was, was de uitkomst net hetzelfde. Ik ga naar huis, mijn tweede thuis nu, met het gevoel dat er iets moois is gebeurd. De aanpak is anders, het resultaat is net hetzelfde. We noemen het al lang de kracht van de tafel. En waar die staat maakt niks uit. Ik kan in een wildvreemde stad waar ik nog nooit ben geweest met wildvreemde mensen een avond doorbrengen en het gevoel hebben alsof ik hen al heel lang ken. Het lijkt op thuiskomen, net zoals dat op mijn eerste Antwerpse donderdag was.
We zijn een raar volkje, wij nuchtere mensen :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten