Bij het geestelijk ontwaken als gevolg van deze stappen hebben we getracht deze boodschap aan alcoholisten door te geven en deze beginselen bij al ons doen en laten toe te passen.
Als je nu heel even niet let op de zware woorden en de gewichtige zinsconstructie moet je eens even lezen wat er echt staat. Helaas moeten we dat wel vaker doen in ons stappenplan. Maar wat staat, is dus echt. Ik moet ze nog doen hoor, al die stappen. Ik heb ook nog een heel (half) leven tijd. Maar stap twaalf is de laatste en die heb ik tot nu toe enkele malen geprobeerd.
Het is meestal niet gemakkelijk en tot nu toe bracht ik niemand zo ver dat hij of zij echt mee aan de tafel kwam zitten. Dat is wel de bedoeling van deze stap, maar het lukt dus nauwelijks. Dat verbaast me ook niet, want als er iemand voor mijn deur had gestaan om te zeggen dat het misschien wel een goed idee zou zijn om eens die tafel te bezoeken, zou ik meteen de deur hard dichtslaan.
Niemand wil zoiets horen, dus nu ik zelf aan de tafel zit zal ik wel twee keer nadenken om anderen te overtuigen van het nut van de tafel. Dat doe ik dan ook nooit. Het enige dat ik soms doe is zeggen hoe het mij geholpen heeft. Dat het mijn leven echt heeft veranderd. My life part two. Een tafelgenoot spreekt over de nieuwe film. Andere woorden, zelfde inhoud.
Maar dat doe je dus voorzichtig. Door niet te zeggen wat iemand anders moet doen, maar door te zeggen wat ik heb gedaan zonder dat ik iets moest. Dat ik stopte met vechten en begon te praten in de plaats. En dat dat veel makkelijker was dan vechten tegen een vijand die te sterk is. Ik wist het al, maar gaf me toch nooit gewonnen. En plots had ik toch gewonnen, zonder gevecht.
Dat is mooi, hoorde ik soms. Mensen zijn dan blij voor me. Wat goed dat het voor mij werkt. Maar nu mijn verhaaltje mooi genoeg vinden om het zelf eens te proberen. Dat is stap twaalf. En die lukte tot nu toe niet.
Ik hoop dat het deze keer anders is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten