woensdag 3 oktober 2012

Het kasteel van de facteur

Over hoe vreemd het kan zijn, maar wel heel rechtlijnig en eenvoudig. Daar ging het waargebeurde verhaal over van de postbode. Hij deed zijn ronde niet met tegenzin, maar het maakte hem ook niet speciaal gelukkig. Toch kwam hij fluitend binnen bij de mensen die zijn zendingen ontvingen. En niet alleen omdat hij een borrel kreeg bij oudere dames die hun pensioen van hem ontvingen.

Hij had zijn manier gevonden om gelukkig te zijn. Het had niks te maken met zijn dagelijkse job. Of onrechtstreeks misschien wel. Op zijn ronde kwam hij allerlei rommel tegen. Dingen die mensen achtergelaten hadden op straat of in de natuur. Maar hij zag er steevast potentieel in. Hij verzamelde het selectief. Niet dat hij gescheiden afval ophaalde, hij nam niet alles mee. Enkel de rommel die in zijn ogen een functie kon hebben in zijn kasteel. Dat was wat ie aan het bouwen was: zijn eigen kasteel in een afgelegen bos.

Toen ie op pensioen ging, was het kasteel klaar. Het was meer een uitgebreide hut van rommel in een afgelegen bos, maar zelfs elke voorbijganger moest toegeven dat het er mooi was en aangenaam om te vertoeven. Welke TV ploeg er langskwam weet ik niet, ik heb het ook nooit zelf gezien. Misschien was het wel die van Jambers in die tijd. Maar het verhaal werd me verteld toen ik diep in de put zat, op zoek naar mijn eigen geluk.

Het groeit namelijk niet aan de bomen, dat geluk. Je kan het vinden als je leeft naar je eigen waarden. Alleen wist ik niet wat die waren. Een huisman met drie kinderen en een mooie vrouw kan heel gelukkig zijn ondanks het feit dat ie elke avond tot 22u moet werken. Hij kan zich ook miserabel slecht voelen omdat hij zijn kinderen af en toe in 't weekend even een uurtje of twee ziet. Dat hangt enkel af van de waarden die hij gebruikt als referentie. De waarden die voor hem belangrijk zijn om gelukkig te zijn. Als erkenning, ambitie en geld zijn belangrijkste waarden zijn, kan hij perfect gelukkig zijn, hoewel ie zijn kinderen te weinig ziet. Als hun opvoeding en zijn familieleven zijn belangrijkste waarden zijn, dan heeft ie een levensgroot probleem.

Maar de ene set waarden is niet slechter dan de andere. De huisman die werkverslaafd is maar toch gelukkig is geen slecht mens. Misschien zijn de kinderen toch welopgevoed. Ze hebben in elk geval een gelukkige vader. Dat was ook zo bij de postbode. De karikatuur die er van hem gemaakt werd zal hem worst wezen. Als Jambers of Man Bijt Hond het zo grappig vonden dat ze er een reportage van maakten, dan is dat maar zo. Dat mensen dan lachen, dat is ook maar zo. Maar zijn setje waarden zorgde er wel voor dat hij extreem gelukkig was.

Ik ben beniewd welke kijker van de reportage dat kon zeggen. Ik ben nog op zoek naar mijn setje. Maar ik weet ongeveer in welke richting dat gaat. En het heeft zeker niks te maken met geld, ambitie of een mooi huis.

Laten we wel even een mooie rode Alfa buiten beschouwing laten. Ik ben ook maar een mens hè ;-)

1 opmerking: