Nog één keer dan

Waarom is het toch zo moeilijk? Verschillende keren was de discussie daar. En geen enkele keer drong de boodschap door. Het is nochtans heel erg simpel, dus waarom de boodschap nu niet, vroeger niet en wellicht dus nooit duidelijk wordt, dat weet ik niet.

De vraag was heel erg simpel en het antwoord moest dat ook zijn. Dat moest gewoon ja of nee zijn. Op de vraag: ben je gelukkig? moest dat het antwoord zijn. Vroeger zei ik dan bla bla bla, net zoals jij dat nog steeds doet. Die woorden kwamen niet van mij, maar van mijn psycholoog. Hij zei dat ik bla bla bla had geantwoord toen hij me vroeg of ik gelukkig was.

Ik snapte dat niet, maar wat ie bedoelde was eenvoudig uit te leggen. Op de bewuste vraag had ik geantwoord dat het wel goed ging met de zaak, dat ik over het geld niet kon klagen en dat mijn relatie goed in orde was. Volgens hem was dat bla bla bla, want dat had er niks mee te maken. Het was het antwoord op een andere vraag, maar die had ie niet gesteld. Hij had gevraagd of ik gelukkig was en ik had niet geantwoord. Het antwoord moest namelijk ja of nee zijn en dat snapte ik niet.

Daarom kwam er dus dat systeem van punten tellen. Ik plak er een cijfer op, op dat geluk. Een cijfer van nul tot tien. Nul duidt aan hoe ik me voelde op de rotste dag van mijn leven en tien was de gelukkigste ooit. Nu kon ik steeds vergelijken en zeggen hoe gelukkig ik was op een schaal van nul tot tien. Het antwoord bleef gewoon ja of nee, en het cijfer hielp me om te kiezen. Maar bla bla bla mocht ik nooit meer zeggen.

Waarom moet je dan kwaad worden als ik dat nu zeg? Ik zou denken dat mensen blij zijn als ik ja zeg. Maar nu is het niet zo. Blijkbaar is het niet toegestaan om het nu te zeggen, want er kwam een duidelijk verwijt terug. Hoe kon ik dat nu zeggen? Je bedoelde dan: hoe kon ik dat op dit moment nu zeggen? Het klonk alsof het een schande is. Ik mag het nu niet zeggen, niet nu! Net nu het weer slecht gaat met de rug, net nu ik daarom precies dat feit kwam melden. Waar haal ik toch dat lef vandaan om nu ja te zeggen. Ik zit bijna een jaar zonder werk, heb opnieuw veel pijn en het herstel is "on hold" gezet. Besefte ik wel wat dat allemaal wil zeggen? Straks sta ik nog alleen, stel je voor! Ons appartement zou ik moeten verkopen dan, besef ik dat wel? Hoe onverantwoord is dat nu zeg, zeggen dat de vogeltjes fluiten? Ik heb er duidelijk allemaal geen verstand van.

Eerlijk? Het is helemaal andersom. Ik heb er juist heel veel verstand van. Minder jaren levenservaring, ik weet het wel. Maar vogeltjes fluiten nu eenmaal, ze trekken zich niks aan van hernia's en appartementen. Daar kan ik toch niks aan doen? Waarom moet ik me trouwens verontschuldigen nu? Wie is er dan degene die verkeerd bezig is?

Ik niet. Jammer dat ik me moet verdedigen. Het antwoord is nog steeds ja en daar ben ik heel blij om. Jammer dat je dat niet gelooft. Jammer dat ik dat niet kan delen, maar dat is dan maar zo.