Echt veel nieuwe info was er niet vandaag. Dat is een beetje jammer, want de afspraak was al vijf weken geleden gemaakt. De chirurg die mijn Dynesys heeft geplaatst heeft het niet alleen heel erg druk, hij ging ook net op vakantie toen ik opnieuw klachten kreeg.
Ze zijn anders deze keer en dat wordt bevestigd door de resultaten van de MRI scan. De scan toont geen nieuwe hernia, dat kon ik met mijn eigen ogen zien. Je kan nu trouwens wel heel erg goed zien wat er vorige keer gebeurd is op de operatietafel. Naast het plaatsen van de Dynesys was er immers weer een hernia, hoewel dat door de radioloog die toen het plaatje maakte niet bevestigd werd. Dat er iets te zien was, daar was iedereen het over eens. Dat het een hernia was, niet. Andere opties zijn mogelijk en toen dacht hij vooral aan littekenweefsel van de vorige ingreep. De chirurg keek natuurlijk live naar het ding dat me de pijn bezorgde en hij zag wel degelijk een hernia. Nu is er een 'voor' en 'na' foto zoals in reclamebrochure voor vermageringspillen. Je ziet heel duidelijk dat de 'na' er veel properder uitziet.
Maar weten wat het niet is, dat is een beetje teleurstellend na een bezoek aan een chirurg. De verwachting is altijd te hoog, dat weet ik wel. Dat er echt iets is, daar is hij wel van overtuigd. Dat komt niet alleen omdat ie mijn klachten dat het weer veel pijn doet wel gelooft, de aard van de klachten baren hem ook zorgen. Ik heb een geblokkeerde rug en dat is iets anders dan een hernia. Het voelt ook anders aan, want de nadruk van de pijn ligt in de rug op de plaats van de operatie. Bij de hernia was er vooral pijn in de voet en die is nu veel minder. Ze is er nog, maar veel minder. Een geblokkeerde rug is geen reden om een chirurg aan te spreken, maar de reden waarom wel. Elke paar dagen of ten minste één keer per week voel ik een scherpe, stekende pijn op de plaats van de operatie. Daardoor spannen alle spieren op en dan blokkeert de rug. Dat duurt telkens een aantal dagen en dat gaat vanzelf weer over. Maar tegen de tijd dat het wat betert, voel ik die pijn opnieuw. En dat is nu al zeven weken lang. Het spreekt voor zich dat zoiets wél thuishoort in dit dokterskabinet. Ik kan zijn gedachten niet lezen, maar ik voel wel aan dat het wellicht niet goed zit.
Wellicht daarom volgt er nu een botscan in de kelders van Sint Augustinus op 22 oktober. Op 5 november zie ik de chirurg terug. Ik hoop echt dat er iets zichtbaar verschijnt op de scan. Het idee dat het wordt geklasseerd als een vage klacht baart me altijd zorgen. Tot nog toe is dat nooit gebeurd, maar het idee dat ik zou moeten leven met deze medicijnen is me te akelig. We zitten op 2 keer 20 mg Targinact per dag en af en toe vul ik de 'gaten' tussen de periode van 12 uren die ze moeten overbruggen maar dat niet echt kunnen, met Brufen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten