Afscheid

Ik leerde je kennen een zomer geleden. Je was een tijdje op bezoek bij mensen die je hulp hadden aangeboden. Die mensen zijn daar trouwens enorm bedreven in, zoals je me later vaak zou vertellen.

Ik kon daar wat aan toevoegen, want ik was ervaringsdeskundige. Jouw verhaal voelde heel herkenbaar en omgekeerd was het ook zo. Omdat ik weet dat dat altijd zo is, nodigde ik je uit op een vergadering op de donderdag.

Het warme onthaal en diezelfde herkenning nu met heel de groep, deden jouw beslissen om vaak langs te komen. Al snel was je zelf een deel van de groep en alles zag er weer heel wat rooskleuriger uit.

Het moment dat je besliste om niet meer te komen, herinner ik me goed. Uiteraard waren we het er niet mee eens, maar het feit alleen dat je de moed had om ons te vertellen dat je het vanaf nu alleen aankon, sierde je. Alles ging toen ook veel beter.

Maar die innerlijke rust die je zocht, kwam er nooit. Af en toe kwam je dat ons toch nog vertellen. Het is jammer dat ik je laatste bezoek gemist heb omdat ik met de gezondheid sukkelde.

Nu je besloten hebt dat je niet meer verder wou, is je innerlijke rust een feit. Iedereen wil roepen dat het anders kon, maar jij bent je eigen baas. Je laat veel verdriet en pijn achter, maar die verbleekt wellicht met die oneindige onrust en pijn die je zelf moest doormaken.

Onze minuut stilte voor diegenen die er niet meer zijn, zal nu een heel andere betekenis krijgen.

Je blijft voor altijd in onze gedachten.