dinsdag 26 november 2013

Een andere kijk

Een fysische geneesheer had ik nog niet bezocht. Omdat de chirurg niet meer wist wat ie met me moest aanvangen - de MRI en botscan toonden geen noemenswaardige problemen - stuurde hij me door naar een collega met een andere specialiteit. Dat was de collega die de hopeloze gevallen behandelt, zo had de chirurg het met een welgemeende zwans benoemd.

Er werd opnieuw een EMG gemaakt maar dit keer niet van de zenuwen in de ledematen, maar wel van de spieren in de rug. Ik ken niks van dat toestel, maar zag samen met de arts een gigantisch verschil tussen de linker en rechterkant van de spierbelasting in de rug. Links leek het wel alsof de golven op de oscilloscoop (zo ziet dat ding er toch uit) te groot waren voor het kleine scherm. Rechts gebeurde er bijna niks in diezelfde beweging. Samen met de bevinding dat ik blijkbaar helemaal scheef sta (waarom zegt niemand me dat ? ;-) ) kon ie aan de slag om een diagnose te zoeken.

Voor dat laatste is het veel te vroeg. Hij redeneerde een mogelijk probleem bij elkaar en ik kon dat zelfs nagenoeg volgen. Er is bij de revalidatie iets fout gelopen op de toestellen en hij denkt door de manier waarop ie de golven op het scherm zag verschijnen en door de logische redenering dat andere wervels 'beveiligd' zijn, dat er een probleem is ontstaan op een de tussenwervelschijf die boven de Dynesys zit.

Of dat zo is, is niet zeker. Het is een hunch zoals een Amerikaanse detective dat elke aflevering heeft. Wat moeten we doen om zeker te zijn? Ik krijg een behoorlijk agressieve (het zijn niet mijn woorden) ontstekingsremmer en moet die exact tien dagen nemen. Daarna moet ik vijf dagen zonder die pil verder en als er dan een duidelijk verschil merkbaar is tussen de tien- en vijfdaagse testperiode, dan klopt de redenering.

Als dat zo is, is het alleen nog maar dat. De ontstekingsremmer kan mijn pijn oplossen, maar niet voorgoed. Hij is immers te sterk, ook met mijn stevige maag, om altijd te nemen. Maar dan zijn er misschien andere opties zoals een infiltratie (een pijnlijke lange spuit) in die tussenwervelschijf. Gelukkig zit de Dynesys lager dan dat, want de wervels binnen de constructie komen niet meer in aanmerking voor inspuitingen. Daarvoor zit het ding gewoon in de weg.

Toch ben ik best blij met een aantal punten uit de lange consultatie. Ik ben blij dat een machine duidelijk aangeeft dat ik geen komedie speel. Dat lijkt banaal, maar het speelt altijd mee in mijn hoofd.

Ik ben ook blij dat hij - hoewel heel voorzichtig - de logica volgt dat de revalidatie een heel pak te zwaar was voor mij. Dat wat mijn ventje altijd al zei, heeft ie nu herhaald (hij zat voor één keer naast me bij deze dokter). Hoewel de redenering door de dokter omgekeerd werd: de toestand van mijn rug was nog niet klaar voor zo'n revalidatie, toch is het een duidelijk signaal. Ik vind persoonlijk dat dat ook de verantwoordelijkheid is van de kinesisten die me hebben begeleid. Ik herinner me er één die zei dat je niet bij de minste pijn moet zeuren, en de tweede die behoorlijk op zijn teen getrapt was toen ik hem telefonisch meldde dat ik de revalidatie stopzette en opnieuw naar de chirurg ging. Ik moest maar wat rusten en het wat kalmer aan doen, maar als er iets scheef zit moest ik toch niet direct naar de chirurg stappen? Ze waren wel meer gewoon dan dat hoor! Ondertussen ligt het drie maanden achter me en wat op enkele dagen moest opgelost zijn, sleept nog steeds aan. Het werd zelfs alleen nog erger. Ik zal meer dan vroeger moeten roepen dat als ik zeg dat het pijn doet, het echt wel zo is. Helaas heb ik zelf met mijn lijf heel veel ervaring, daarbij verbleekt hun vergaarde kennis bij de gemiddelde patiënt in de revalidatiezaal.

Maar ik ben vooral blij dat ik opnieuw het gevoel krijg dat er een oplossing bestaat. Het zal wel van deze dokter moeten komen, want nooit zag ik zo'n analytische benadering die verder gaat dan naar scans kijken en afwijkingen in beeldpunten opsporen. Rugproblemen zijn blijkbaar niet allemaal te vatten in pixels op een scherm, en diegene waar ik nu last van heb, schijnt dus tot die familie te behoren.

Voor de rest blijft alles hetzelfde. We wachten af. Nu wel maar enkele weken, want op 12 december heb ik al een nieuwe afspraak. Ik ben benieuwd wat de tien- en vijfdaagse pillenkuur gaan vertellen.

2 opmerkingen:

  1. Heb je ook verteld van het cacheweekend met toch een aantal manouvres tijdens de zoektochten? Want ik sluit dat toch nog altijd niet uit. Zeker nu niet dat het toch een andere plaats betreft. Moest dat toch een oorzaak zijn, hebben we daar dan toch nog geen "schuld" aan, want we zijn blijven luisteren naar ons lichaam. En vooral jou lichaam. Het blijft wel een van de mooiste weekends van het jaar voor mij. Misschien wel het mooiste. Niet alleen op cachegebied. Maar op alle vlakken. Samen met jou mezelf te kunnen zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Nee dat heb ik niet gezegd. Als het inderdaad een nieuwe wervel zou zijn, is er weinig tegen te doen. Bij vastzetten is er het risico dat de wervel daarboven meer wordt belast. Het wil dan gewoon echt zeggen dat ik bij het minste al problemen krijg, ook bij het cachen. Toch denkt de dokter eerder aan die bewuste revalidatie op woensdag, omdat de problemen donderdag echt erg waren... Maakt niet veel uit he, wij hebben in elk geval niks verkeerd gedaan ginder, ik bleef voorzichtig in dat weekend. Het was voor mij trouwens ook het topweekend! Ik hoop dat we dat weer kunnen doen volgende zomer. Allee , ik reken er gewoon op! :)

    BeantwoordenVerwijderen