De operatie

Vandaag was het dus zover. Ik schrijf dit een hele tijd later, want na de operatie ben ik een periode kwijt door de verdoving en veel pijn belet je nu eenmaal om te bloggen.

De ochtend was er snel en veel te vroeg. Om vijf uur al lag ik wakker, maar dat is niet ongewoon de laatste maanden. Ook op 'normale' dagen ontwaak ik rond 5 of 6 uur 's morgens door opkomende rugpijn. Dat is ook de reden waarom ik deze operatie wil natuurlijk.

Eerst moest ik een douche nemen met een vies rood spul dat in twee ampulletjes werd toegestopt. Isobètadinezeep heet het en het lijkt alsof er een moord in de douche is gebeurd als je je ermee insmeert. Je moet blijven wrijven tot het een wit schuim wordt, maar dat gebeurt niet volledig. Ik kom uit de douche en voel me niet proper, maar ben het dus echt wel. Het product moet infecties vermijden als men straks een nog langere incisie maakt over het bestaande litteken.

Ik werd naar de operatiezaal gereden in mijn bed, net zoals in de film. Je ziet op het plafond de witte lichtarmaturen voorbijkomen tot je in een wachtzaal terechtkomt met kleine hokjes die afgesloten zijn door een gordijn. Naast me hoor ik een dame vragen stellen aan een andere patiënt. Hij moet zijn naam, geboortedatum en aard van de operatie uitleggen. Ook zijn behandelende arts moet ie kunnen benoemen als dubbelcheck dat men de juiste ingreep doet op de juiste patiënt. Ik hoor de vraag en denk meteen na over mijn chirurg. Maar door de Temesta die ik eerder kreeg om te kalmeren, ben ik zijn naam kwijt. Plots schiet ie me toch te binnen en ik kan net op tijd zeggen hoe ie heet aan de dame die nu in mijn 'kamertje' dezelfde vragen stelt. Alleen, de naam is dus fout! Ik geef de naam door van de fysisch geneesheer in plaats van de chirurg. Gelukkig kan ik zijn echte naam nog bevestigen als de dame in vraagvorm zegt: "Zou het niet kunnen dat je dokter x bedoelt?". Ik denk dat men dat wel vaker zal meemaken ;-)

Voor de rest is de dag een grijze vlek in mijn geheugen. Ik herinner me nog het gesprek met de chirurg (dat was nog voor de operatie) waar ik de nekproblemen aankaart. Hij kijkt bezorgd en zegt dat we binnen een maand op de controleafspraak dit volgende obstakel zullen bekijken.

Na de middag was ik wakker en heb ik blijkbaar een helder, lang en coherent gesprek gehad met mijn wederhelft die me op de kamer kwam bezoeken. Daar herinner ik me bijna niks van. Dat was de vorige keren ook zo en het went wel ;-)