Maar wat toen volgde blies me van mijn sokken! De Dynesys die dus al een jaar in mijn rug vastzat, zat dus helemaal niet vast! Dit is wat rest van de constructie, en drie van deze zes schroeven zaten dus niet vast. Dat komt niet omdat de chirurg er niet helemaal bij was toen ie ze vastschroefde, maar de bedoeling is dat de schroefkop (het bovenste stuk van de schroef waar de draad minder diep is) dus vergroeid in het bot. En dat was in mijn geval slechts bij drie van de zes schroeven gebeurd.
Hoe dat komt, kon hij niet verklaren. Dat het zowat nooit voorkomt was wel duidelijk. Dat dit dan nog eens bij drie schroeven en niet 'per ongeluk' bij één exemplaar is gebeurd, zegt wellicht iets over mijn aangeboren gebreken die er blijkbaar zijn.
In elk geval: het verklaart een hoop miserie. De Dynesys heeft dus om te beginnen nooit gewerkt. De bedoeling is dat ie ondersteuning geeft, maar je voelt zo aan je water dat dat met drie van zes schroeven nooit kan gebeuren. Daar komt bij dat ze ook los zaten, net in een gebied waar alle gewicht van je lichaam en de dingen die je opheft, samenkomt. Dat zal ook geen positief effect gehad hebben op de rugpijn.
Daarom was de revalidatie ook zo onnozel slecht en met name deel twee waar ik in augustus van vorig jaar de handdoek in de ring gooide omdat de pijn ondraaglijk was. In dat deel twee kwam er immers voor de eerste keer echte belasting van de rug aan te pas door oefeningen te doen op speciale fitnesstoestellen.
Het zegt ook nog één ander ding, en ik hoop dat mensen rondom mij die me behandelen dat ondertussen snappen: als ik zeg dat iets pijn doet, dan is dat zo! Dan is dat niet omdat ik mijn oefeningetjes te weinig deed of niet omdat ik de flauwe uithang.
In elk geval, dit laten we achter ons. Maar ik vind het belangrijk om te weten dat mijn afgelopen jaar dat vol zat met problemen in de revalidatie wel degelijk een reden had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten