Tien op tien

Hij is dus toch gekomen, die nacht. Alleen is het nu dus niet de eerste nacht na de operatie, wel de vierde. Ik heb niet geslapen, zelfs geen enkele minuutjes ingedommeld. De pijn is niet te harden, hoewel ik dus nog steeds diezelfde morfinespuiten krijg elke vijf uur. De score is nu tien op tien. Dit is die ergste pijn die ik ooit bij mijn eerste hernia had, en die vorig jaar zo angstaanjagend terugkwam.

Hoe het komt, kan de chirurg niet verklaren. Het is niet 'mijn' chirurg, maar de specialist van wacht die in naam van mijn chirurg met even veel kennis van zaken spreekt. Het kan wel, zegt ie, dat je na de operatie goed bent en dan plots weer veel pijn krijgt. Maar dat het na vier nachten gebeurt, dat is erg uitzonderlijk. Het mag in elk geval niet één dag langer duren, want vanaf dan maakt ie zich zorgen dat er iets mis is.

Ken je trouwens dat truukje dat verpleegsters gebruiken om iets minder erg te doen lijken? Nee? Het is simpel: je zegt het als verkleinwoord. Om mij niet af te schrikken, stelde ze me gisterenavond een 'lavementje' voor. Het veronderstelt dat er grote en kleine zijn, en dat de kleine versie minder pijnlijk is.

We hebben het trouwens gedaan, omdat het standaard procedure is, en omdat het mede de oorzaak van de hevige pijn kan zijn. Het is standaard procedure als je na X aantal dagen geen grote boodschap kan doen na een chirurgische ingreep, en dat was het geval. Dat het misschien kon helpen voor de pijn, heeft me zeker overtuigd.

Het was trouwens helemaal niet erg. Een dun buisje van zo'n vijftien centimeter wordt ingebracht op de plaats die vele volwassen mannen akelig vinden om iets in te brengen. Gelukkig behoorde ik blijkbaar niet tot die groep, stelde de verpleegster vast. Aan het einde zit een potje met een vloeistof die je probleem oplost. Na tien minuten ben je verplicht om op het toilet te zitten. Het spul marcheert. Gelukkig heb ik op safe gespeeld want na vier minuten was het probleem opgelost.