vrijdag 10 juli 2015

FBSS - the sequel

Failed Back Surgery Syndrome heet het beest. Het artikel beschrijft het syndroom goed, maar helemaal past de tekst niet in hoe ik me voel. Toch is dat wat mijn dokter twee jaar geleden al eens had beschreven. Toen zei ie nog dat we daar nog niet waren, maar als het langer slecht zou gaan met de rug, dan heeft men daar dus een syndroom voor uitgevonden.

En dat heb ik nu dus. Niet dat er plots iets veranderd is, integendeel. Het is zelfs net dat feit - dat er dus niks verandert - dat er toe leidde om vanaf nu deze term te gebruiken voor mijn toestand. Toen ik die vorige pagina schreef in 2013, was er trouwens nog een operatie te doen. De tweede operatie bleek uiteindelijk toch echt wel mislukt te zijn, de Dynesys zat niet vast met zes schroeven, maar nog maar met drie. Dat zag ie natuurlijk pas toen ie me voor de derde keer opereerde en meteen de schroeven, bouten en ander Gamma-spul eruit had gehaald en vervangen door 'dikkere vijzen' (het zijn niet mijn woorden).

Nu zitten er buiten de dikke vijzen, stevige metalen staafjes in, het vorige was flexibel. Hij is ook één wervel verder gegaan met de schroeven. Dat alles leidde tot een verbetering ten opzichte van de toestand vóór operatie 3.

Dan zou je denken dat dat een goede zaak is (en dat is ook zo), maar het kwam nooit meer goed. Het syndroom wil zeggen dat we ons erbij neerleggen dat er niks meer aan te verbeteren valt, en dat ik vanaf nu (allee al een tijdje) chronische pijnpatiënt ben.

Het chronisch aspect wordt versterkt door een extra probleem dat nu in de nek begonnen is, en wellicht helemaal dezelfde weg opgaat. Zolang er geen achteruitgang is, wil ik niks meer te maken hebben met chirurgen of welke behandeling dan ook. Goed bedoelde adviezen van de medemens over wonderdokters, warme stenen of bewegingstherapie in zwembaden zijn niet aan mij besteed. Niet omdat ik geen moeite wil doen, ik ben gewoon nuchter genoeg om op een MRI te zien dat zo'n dingen mijn tussenwervelschijven niet zullen doen aangroeien waar ze weg zijn. Warm water helpt niet tegen hernia's en wie anders beweert, heeft wellicht geen hernia (dat zijn ook niet mijn woorden).

Het hoofdstukje 'ermee leven' zegt dat er psychische gevolgen zijn die je niet mag onderschatten, maar dat je wel gewoon best blijft werken. In mijn geval is het omgekeerd: werken lukt nog één derde van de tijd, en dat dank ik aan specifieke klanten (of heet dat nu werkgevers als je zelfstandig programmeur bent?). Ik ben immers als freelance programmeur waardeloos: welk bedrijf wil nu een programmeur in dienst die geen verplaatsing kan doen naar kantoor en die één derde van de uren werkt. Bovendien kan je er niet op rekenen want die werkuren zijn slecht verdeeld. Er zijn goede weken, maar er zijn ook weken waar ik niks kan doen.

Langs de andere kant, de psychologische gevolgen waarvan sprake, voel ik minder aan. Mijn nieuwe manier van leven (die zonder alcohol) gooide de normen en waarden door elkaar. De waarden moest ik in een vorig leven opsommen in een top vijf. De vijf belangrijkste zaken in je leven, die vijf zaken die je nodig hebt om gelukkig te worden. Hoewel velen zeggen: 'als je maar gezond bent' , staat 'gezondheid' slechts op de vierde plaats in mijn top 5.

Dat wil zeggen dat er drie andere dingen meer doorwegen. Alles is relatief :)

2 opmerkingen:

  1. Bij mij is de Dynesys constructie na 10jaar terug verwijderd. Van de 6 schroeven, bleken er ook nog maar een 3-tal vast te staan. De andere hadden het bot "uitgewreten" m.a.g. versplinterde facetgewrichten en dergelijke. Het enige dat mij momenteel helpt is regelmatig zenuwdoorbranding in pijncentrum. Bij pijnscheuten gebruik ik Valtran druppels en Feldene.
    Volledig pijnloos ben ik echter nooit. Mentaal is dit zwaar te dragen...

    BeantwoordenVerwijderen