dinsdag 13 september 2011

Computerles

Ik heb een wonderbaarlijke man ontmoet. Vandaag zag ik hem voor de tweede maal, een aantal weken geleden voor het eerst. Hij is een 20-tal jaartjes ouder dan ik, maar ik heb met hem kunnen spreken over zaken die ik voor het eerst in mijn leven aan iemand kwijt kon. Het is niks filosofisch of emotioneel of zo. Maar wel technisch.

De eerste computer die ik ooit heb aangeraakt was een ZX-81 van Sinclair. Het moet 1983 geweest zijn. Ik was gefascineerd door het domme feit dat je op een knop drukt, en er een letter op het scherm verschijnt. Nu vinden we dat normaal, maar in 1983 was dat een wereldwonder. Je zag het wel eens op TV, maar zelf zoiets in huis hebben, dat vond ik het einde. Zijn geheugen was 1500 bytes, dus 1.5 kB. 1500 tekens intypen (nog geen twee schermen) en je moest stoppen...

De opvolger kocht ik een jaar later, de ZX Spectrum. 48 kBytes geheugen was toen een zee van ruimte. Ik ging in een computerclub omdat mijn ouders vonden dat ik dan wat socialer zou worden. We kregen les in BASIC, de taal die toen gebruikt werd. Die les heb ik maar even gevolgd, want ik leerde er niks bij.

Dan een cursus machinetaal voor gevorderden. Machinetaal is de taal die de computer zelf spreekt, dus echt de énen en nullen. Daar had ik al snel hetzelfde probleem. In de les hadden we een oefening die een aantal weken duurde. Ze bestond er in om een blokje op het scherm te bewegen van links naar rechts en omgekeerd. Je moest op pijltjestoetsen drukken om het te bewegen.

De leraar was toen oud. Wel zeker tussen 25 en 30 jaar. Ik was 14 of 15, dus zo zag ik dat toen. Hij had gemerkt dat ik de oefening snel klaar had en we raakten aan de praat. Na de les bleven we steeds hangen in de bar. Ik vertelde hem wat ik thuis met mijn ZX Spectrum deed en hij was heel verbaasd. Ik was bezig met spraakherkenning en spraakreproductie.

Als je in mijn kamer wou binnenkomen moest je voor de deur de woorden "deur open" uitspreken, en dan ging de deur open. We hadden een oude auto gestript van zijn elektrische motoren en die had ik gemonteerd in mijn kamer. De deur, het raam en de gordijnen gingen vanzelf open. Ze werden door mijn stem bestuurd. Mijn ZX Spectrum herkende een menuutje van 10 mogelijke woorden.

Ik heb geprobeerd om uit te leggen aan de leraar hoe dat werkte, want het was erg eenvoudig. Maar hij snapte het niet. Ik heb met de man nog een tijdje leuke gesprekken gehad over de computer na de volgende lessen. Dat was de reden waarom ik nog ging, want de les zelf ging nog steeds over dat stomme blokje op het scherm. De leraar heeft zelf gezegd dat het geen zin had om de volgende sessie van 8 lessen te volgen, want ik zou er toch niks aan hebben. Dan ben ik gestopt en heb hem niet meer gezien.

En nu dus, een paar weken geleden kom ik toevallig een man tegen die over computers begint. Hij hoorde dat ik programmeur was, en zei dat hij zelf in de jaren '80 op een ZX Spectrum in machinetaal programmeerde. Mijn mond viel open van verbazing. Hij heeft alles wat ik toen deed ook gedaan. Hij was bezig met software, besturingen, stappenmotoren en interfaces.

Maar hij heeft er zijn werk van gemaakt. Hij werd zelfstandig uitvinder en heeft inmiddels 5 patenten op zijn naam staan. Allemaal in diezelfde richting: software met besturingen voor echte machines. Hij heeft een machine uitgevonden die de gekleurde chips in casino's sorteert.

We hebben er al lang over gepraat, hoe het toen was. Hoe spannend, vernieuwend en eenvoudig die dingen in de jaren '80 waren. Wat je toen kon doen met een dom computertje waar je de volledige controle over had. Nu is dat niet meer. Ik hang af van wat Bill Gates heeft gemaakt en hoe stabiel dat draait. Toen was het programmeren in het hart van de computer zelf, op een leeg onbeschreven blad.

Hij heeft zelf ook gezegd dat ie het geweldig vindt om hier over te kunnen praten. Hij is inmiddels rond de 60, denk ik, maar hij kon hier nooit over spreken omdat niemand het kent. We hebben wel een uur gesproken over het feit dat het 'NOP' commando zo geweldig is. 'NOP' wil zeggen: doe niks. Tegen een computer zeggen om niks te doen is zowat het moeilijkste wat er is. Het probleem is, dat je altijd exact moet weten hoe lang hij niks moet doen, en dat is archie-moeilijk. Heerlijk toch, zo'n gesprek !

De komende weken en maanden zal ik hem vaak ontmoeten en daar kijk ik naar uit. Het leven zit vol verrassende ontmoetingen...

4 opmerkingen:

  1. Ook al klinkt het voor mij echt als Chinees, het klinkt toch ook wel zalig om zo iemand gevonden te hebben. Geniet ervan ... :)

    Btw: hoe wist jij dan in godesnaam hoe dat allemaal moest?!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik was gewoon een ongelofelijke nerd vroeger. Nu nog eingenlijk ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Alé, nice to meet you. Ik heb mezelf vroeger altijd omschreven als 'opperseut' *grijns*.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. hahahhaa! heerlijk hè! Precies wel een slim manneke! Je heet toch niet Hauspie hè?

    BeantwoordenVerwijderen