Twee verhaaltjes

Ze lijken op elkaar.

Ik heb een belangrijke meeting. Ze is zo belangrijk dat ze een stuk van mijn toekomst kan bepalen. Ik heb ze goed voorbereid, ik zal me goed kunnen verdedigen. Ik heb vanalle spullen bijeen gepakt, ik heb mijn properste kleren aangetrokken en ik ga te voet op weg naar de afgesproken plaats. Onderweg zie ik dat er een grote onweerswolk plots tevoorschijn komt.

Het begint keihard te regenen, al mijn spullen worden nat. Mijn nette kleding zal helemaal verpest worden. Alle spullen die ik bijheb worden doornat. Ik zie een bushokje waar ik kan schuilen. Ik loop er naartoe en wacht tot de bui over is. Maar ze stopt niet. Het wordt alleen maar erger. Ondertussen ben ik al veel te laat, de meeting is al lang begonnen. Zelfs al zou ik er geraken, ze is zeker verpest. Ik voel woede, onmacht en teleurstelling. Alles is om zeep.

Ik sta in het bushokje en ik kies ervoor om mijn concentratie te focussen op mijn ademhaling. Ik kijk naar de plassen, de regen die alles verpest heeft. Ik zie dat sommige druppels mooie kringen maken. Andere dikke druppels maken een raar plopgeluid als ze in de plas vallen. De meeting is verpest en ik kan dat niet meer veranderen. De woede, onmacht en teleurstelling vermindert. Het huidige moment en de druppels in de plas trekken mijn aandacht. Ze laten me niet onberoerd. De stress is voelbaar verminderd.


Ik heb een belangrijke meeting. Al een aantal dagen krijg ik berichten dat er fouten zijn in de software. Er dringen zich aanpassingen op. Klanten zullen erg boos worden als ze nu niet ergens een positief signaal krijgen.

Ik heb alles goed voorbereid. Ik heb een paar aanpassingen gedaan die ervoor kunnen zorgen dat een aantal dingen opgelost zijn. Twee uur voor de meeting blijkt dat ik iets verkeerd begrepen heb. Het is een klein detail, maar het maakt het werk dat ik gedaan heb onbruikbaar. Ik moet het anders aanpakken, maar het is onmogelijk om dat op die korte tijd te doen. Ik voel woede, onmacht en teleurstelling. Alles is om zeep.

Ik sluit de ogen. Ik kies ervoor om mijn concentratie te focussen op mijn ademhaling. Maar dat gaat moeilijk. De problemen spoken door mijn hoofd. Ik ben altijd afgeleid. Het is de bedoeling van me te focussen op de ruimte waar ik zit. Maar dat lukt maar heel even, en ik ben weer afgeleid. Het stressgevoel is niet verminderd.

Het eerste verhaal werd vandaag voorgelezen in de mindfulness sessie. We zaten in een kring met de ogen gesloten. De gevoelens uit het verhaaltje zijn echt. Je voelt ze echt aan en de opluchting is ook echt. Je voelt echt stress opkomen, en met de truuk van de "ademruimte" vermindert de stress echt.

Het tweede verhaal is echt gebeurd. De "ademruimte" heb ik de afgelopen week een aantal keer geprobeerd om een echte situatie te ontstressen. Hoewel ik dus weet dat de oefening werkt, in het echte leven lukte het me niet.

Op andere momenten had ze wel effect, maar bij echte stress is het niet voldoende. Ze werkt bij mij wel om een lange negatieve spiraal in mijn gedachtengang te stoppen. Soms zit ik zo te piekeren over één bepaald ding dat zal foutlopen, dat ik er niet meer uitkom. Het piekeren kan wel een uur duren. Deze oefening van 4 minuten heeft me deze week één keer uit zo'n spiraal geholpen.

Dat vind ik op zich al geweldig. Als ik nu nog een oefening vind voor de grotere stressmomenten, dan is bibi nen hele contente mens.

Puntje op mijn todolijst deze week: blijven oefenen :-)