zondag 13 november 2011

Mijn maatje

Mijn insulinepomp heeft me deze week twee keer goed doen schrikken. Eerst zei ze woensdag plots dat ze geen zin meer had om mij nog een shot te geven. En die heb ik nodig, die shots. Anders kom ik er niet. Het scherm zei plots "Motorfout". Zonder meer uitleg, alleen maar "Motorfout". En het icoontje van de alarmfase kleurde donker, wat zoveel wil zeggen als: trek uw plan, ik geef het op. De insulinetoediening was gestopt.

Ik was online aan 't chatten met een ervaringsdeskundige, maar ook zij wist niet direct raad. Ik heb de pomp opnieuw kunnen starten door haar wijs te maken dat ik een nieuw infuus had geplaatst. En ze was weer vertrokken. Nu is dat op zich niet zo erg, maar ik ben natuurlijk wel heel afhankelijk van mijn maatje. Ik weet niet hoeveel uur ik zonder kan, maar dit keer gebeurde het 's avonds voor het slapengaan. Zonder insuline zou mijn nacht in ieder geval niet aangenaam zijn, want mijn bloedsuiker zou wellicht torenhoog zijn tegen de ochtend.

Donderdag toch maar even gebeld met het ziekenhuis. Helaas had men die melding nog nooit gezien. Dan de leverancier gebeld van de pomp. Daar wist een dame me te vertellen dat ik in een sterk magnetisch veld moest zitten. Ofwel was de pomp gewoon kapot, of eventjes buiten adem. Ik vermoed het laatste. De dame vroeg me of ik het een week wilde afwachten en als het nog een keer gebeurde, zou ze vervangen worden. Maar dat is niet gebeurd, dus het zal niet erg zijn.

Dan heeft de pomp deze nacht gekke dingen gedaan. 't Is te zeggen, alles is normaal verlopen, maar ik ben toch geschrokken. Ik heb dus die glucosesensor die constant mijn bloedsuiker meet. Als er iets mis is, dus te hoog of te laag, dan zal de pomp beginnen piepen om me daarop attent te maken. En dat werkt prachtig. Ik voel me er veel geruster mee, en ik gedraag me ernaar. Ik durf nu ook gaan slapen als mijn bloedsuiker redelijk laag staat, want ik word toch in 't oog gehouden.

Maar vannacht ging die wel heel erg laag. Eerst kreeg ik een waarschuwing dat ik sterk daalde, dan een alarm als ik de ondergrens bereikte. De pomp begon te piepen, maar ik ben niet wakker geworden. Normaal word ik er altijd wakker van maar deze keer was ik heel moe. Misschien dat ook daarom de suiker laag ging. Omdat ik dus niet reageerde besliste de pomp zelf om te stoppen. De suiker stond op 51 mg/dl en dat is voor mij veel te weinig. Dat moest veel hoger dus eventjes geen insuline geven. Ze begint heel hevig lawaai te maken zoals een sirene en ze begint ook te trillen. Nu ben ik wel wakker geworden. Maar doordat de suiker zo laag stond heb ik niet veel beseft, ik weet alleen dat ik wakker was en schrok van de sirene. Maar ik ben weer in slaap gevallen zonder iets te doen.

Tenmiste, dat dacht ik! Vanmorgen werd ik wakker en ik zie een lege verpakking van een Grany koekje naast mijn bed liggen. Ik heb mijn glucosemeter nagekeken en blijkbaar heb ik ook mijn suikerwaarde nagemeten vannacht. En daar weet ik dus echt niks meer van! Daar ben ik toch wel even van geschrokken.

Misschien moet ik toch maar uitkijken met de alarmwaarden van de pomp. Ze een beetje hoger zetten, zodat ik niet zo laag kan zakken. Of toch nog maar een kleinigheidje eten voor ik ga slapen als ik wat te laag sta.

Al doende leert men zeker...

2 opmerkingen:

  1. Ze??? Je pomp is een "ze"??? tsssssss.....

    Ik ben blij dat je je sensoren hebt. Het is toch een veilig gevoel he. En nu maar hopen dat die motorfout niet meer voorkomt. Anders onmiddellijk een ander maatje kiezen. Dat is een goede reden om vreemd te gaan.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Daar heeft Van Daele over beslist. Ik had liever een hij gehad!

    BeantwoordenVerwijderen