dinsdag 10 januari 2012

Twee jaar geleden

... was het nu zondag. Zaterdag had mijn ventje toevallig een bordje "te koop" gezien dat onopvallend was aangeplakt aan de benedenverdieping van het gebouw naast het onze. Al een tijdje zochten we iets anders. Het appartement waar we woonden was te klein en mijn kantoor in Hoboken was te ver. We leefden te veel apart en er moest een oplossing komen.

Het bordje trok meteen de aandacht. Wat er op stond kon ik moeilijk geloven. Een appartement te koop met 5 slaapkamers. 5 slaapkamers! Waar kon je dat ergens vinden in de stad. Ik had dat in ieder geval nog nooit gezien. Zeker in nieuwbouw kon het niet. We hadden ons licht al eens opgestoken in de buurt waar een nieuwbouwproject van start ging. Om de gewenste oppervlakte te hebben, moesten we in het nieuwbouwproject drie delen kopen: twee appartementen en één studio. Die konden we aanpassen aan onze noden. Slaapkamers waren er te veel, maar ruimte net voldoende.

Maar dit oude appartement had het allemaal. En zelfs meer oppervlakte dan het nieuwe dat in ons hoofd zat. 225 m² in totaal. Dat was nog een hele woonkamer meer dan de drie nieuwbouw delen samen. Alleen was het moeilijk te geloven dat het ooit binnen budget zou zijn. Zaterdag toch even gebeld, en het bleek wel zo te zijn. Zo erg zelfs dat we dat raar vonden. We vroegen om onmiddellijk het pand te kunnen bekijken, maar dat lukte niet. Zondag kon het wel, maar er waren al drie andere bezoeken ingepland. Om 13u kwam de eerste, en de eigenares was bereid een half uurtje eerder daar te zijn, zo konden we het toch eens in het echt zien.

Op dat moment wist ik het al. We moesten het hebben, ongeacht in welke staat het zich bevond. De oppervlakte, het uitzicht en de hoogte, alles was perfect.

De rondleiding op zondagmiddag was een formaliteit. Ik wandelde de hall binnen en wist al dat dit ons appartement moest worden. De woonkamer, de slaapkamers, de tweede inkomdeur... alles perfect om te leven en te werken op één locatie.

De eigenares schrok dan ook erg toen we zeiden dat we het wilden kopen. Zo maar, zonder over de vraagprijs te onderhandelen. We wisten zelf heel goed dat het een buitenkans was. Binnen het half uur was de deal beklonken.

Later hoorden we dat de drie andere gegadigden die dag ook alledrie interesse hadden. Zoveel zelfs dat twee van hen exact hetzelfde voorstel deden. Maar het was te laat. We waren 30 minuten vroeger dan de anderen. We hebben nog geglimlacht naar de volgende bezoekers maar voor ons was de buit binnen.

Dat iets zo snel zo juist en zo perfect past, dat is uitzonderlijk. Dat mijn diagnose van diabetes pas een maand later volgde was een geschenk uit de hemel. De timing dan bedoel ik, niet het defect op zich natuurlijk. Anders hadden we natuurlijk nooit de stap gezet.

En nu zit ik hier een blog te schrijven in het nieuwe kantoor in het nieuwe appartement. Vandaag exact 2 jaar geleden gekocht. En geen seconde spijt van gehad. I love it :-)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten