Je schrijft wat jij wilt, en je houdt dingen voor jezelf als je dat wilt. En het moet niet elke dag, gewoon soms eens af en toe is ook al goed. En je moet geen lange epistels schrijven, alleen zeggen wat er die dag gebeurd is, dat is al genoeg. Zo weet ik hoe het gaat met jou. Dat mag plezant zijn, het mag dom zijn, saai of eentonig. Het maakt niet uit want je kiest het zelf. En ik ben gewoon benieuwd naar wat je te zeggen hebt.
En niemand moet het eens zijn met jou. Het is jouw blog en jij schrijft wat jij wil. Dat is er zo leuk aan, het is geen discussieforum. Je zit ook niet op Facebook dus je hoeft je niet af te vragen of mensen interesse hebben in wat je gaat typen. Je stoort niemand, want wie het niet wil lezen ziet het niet. Je vrienden zien het niet in hun Facebook overzicht verschijnen. Niemand hoeft op "vind ik leuk" te klikken.
Ik weet dat ik het graag doe. Alleen weet ik vaak niet wat zeggen, maar ik heb me dan ook voorgenomen om elke dag iets te zeggen. Misschien is dat daarom soms wat moeilijk. Maar ik ken mezelf ondertussen te goed om te weten dat ik het niet zou volhouden als ik af en toe iets schrijf. Het zou verwateren en misschien helemaal stoppen. En dat wil ik niet. Nog niet. Ik heb er veel te veel van geleerd over mezelf om nu te stoppen.
Deze week schreef ik mijn 200ste pagina. Ik had bij de 100ste al het plan om de blog te laten afdrukken. Je kan dat doen op een aantal mooie websites. Het wordt een echt boek dan. Eén exemplaar maar hé, enkel voor mezelf. Ik denk dat het een heerlijk gevoel moet zijn om dat in handen te hebben. Het is het verhaal van mijn leven. Toch van de afgelopen 200 dagen dan. En deze keer ga ik me er aan houden. Oei oei, een voornemen. Dat is gevaarlijk :-)
Een trots gevoel zal je overspoelen eens je je eigen blogboek in handen zult hebben.
BeantwoordenVerwijderen