Ik had heel wat in te halen. Mijn vaste programmaatjes op de televisie kan ik niet meer volgen. Tijdsgebrek! Maar er zijn er enkelen die ik echt niet kan missen. Dr Phil moet ik nu eenmaal zien. Alleen, die komt er elke dag een uur op, en dat kan ik echt niet meer maken. Mijn derde schijf heeft niet meer zoveel rek. Gelukkig kan je met de digicorder snel vooruitspoelen en kan ik een weekje Dr Phil comprimeren in één uur.
Een andere dokter wil ik niet comprimeren. Dr G. duurt ook één uur, maar ze komt slechts één keer per week langs. Dat lukt dus wel om het te zien. En dat deed ik deze namiddag. Ik ben gek op dat programma en vandaag was niet anders. Sterker nog, de case die nu voorlag was een lijk dat aangetroffen werd met verschillende mogelijke moordwapens. Eén van haar spannendste gevallen dacht ik.
Ik ben een kwartier aan het kijken, en wat ik normaal heel spannend vind begint me de keel uit te hangen. Ik sta er niet bij stil, maar ik vind het plots een dom programma. Het is irritant en ik wil het stopzetten. Ik maak me druk in het feit dat het te warm is in de kamer. Ik sta op en voel me plots heel duizelig.
Wellicht een hypo, en meteen piept ook de sensor. Twee pijlen omlaag geven aan dat de suiker serieus zakt. Ik meet me na en de vingerprik bevestigt het vermoeden. Niet heel laag, maar snel dalend. Ik ga op zoek naar Dextro in mijn rugzak maar ik vind er geen. Ik herinner me dat de laatste op was en ik het voornemen had om nieuwe te kopen. Maar natuurlijk vergeten...
Ik ga naar de keuken op zoek naar iets anders. Ik kom mijn ventje tegen en hij krijgt een serieuze snauw van mij. Hij weet wat er aan de hand is want de donderwolk boven mijn hoofd kent ie ondertussen. Hij stelt voor om Dextro te gaan kopen, maar dat zou te laat zijn. Ik wil nog iets zeggen in de aard van: hoe stom kun je nu zijn? Ik moet NU Dextro hebben. Maar ik besef dat mijn gemoed verknoeid is door de hypo en zwijg dan maar.
Ik ga terug naar mijn bureau en struikel bijna over Azerty, één van onze twee katten. Ik ben zo kwaad dat ik haar een stamp wil geven, maar doe het niet. Ik moet me weer bedwingen. Twee koeken met chocolade heb ik binnen en na een dik half uur is mijn gemoed hersteld.
Men zegt soms dat een diabeet met een hypo lijkt op een verslaafde die zijn spul niet krijgt. Dat gevoel ken ik nog heel goed. En het is zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten