Schilderij

Ik denk dat het een borduurwerk was, maar ik weet het niet zeker. Borduren doe je normaal op stoffen voor kleding of als versiering, maar bij mijn grootmoeder hing een schilderij dat op die manier gemaakt was. Ik vermoed dat ze dat ooit zelf had gedaan, maar ik was er niet bij. Ze was uiteraard handig in die dingen. Ze heeft me zelfs ooit leren breien. Een talent dat niet echt aan mij besteed was, vrees ik. Als er al een kiem was heb ik het in elk geval niet onderhouden. Ik voel ook niet direct die behoefte.

Het schilderij zat vol met fouten. Geen technische fouten hoor, er waren geen losse draden of steken die niet opgevuld waren. Maar de tekening zelf had je net zo goed als rebus kunnen gebruiken: zoek de twaalf fouten. Ik denk niet dat het er twaalf waren, maar het is het idee dat telt. Ik heb het pas met de jaren ontdekt. Het hing altijd al in de woonkamer, dus telkens we op bezoek kwamen kon iedereen niet anders dan er op zitten staren. Het was best groot en het hing in het middelpunt van de belangstelling.

Het beeld was een typische woonkamer zoals die er vroeger uitzag. Dan bedoel ik niet vroeger zoals ik dat aanvoel, maar vroeger zoals mijn grootmoeder dat nog kende. Enkele generaties ouder dus. Er zat een dame in een woonkamer te borduren op het geborduurde schilderij. Ik vroeg aan mijn grootmoeder wat de dame aan het maken was. Misschien was ze net die tekening aan het maken die wij nu zagen. Ze zou dan een fijne naald moeten hebben, want ze zou zichzelf ook moeten borduren. En ze zou het borduurwerk dat ze aan het borduren was ook moeten borduren. En op dat borduurwerk stond ze zelf, nog eens met een borduurwerk. Waar ze weer zelf op stond. Volg je nog? Grootmoeder al lang niet meer. Ik zei dat de dame dus een oneindig fijne naald moest hebben om al die scènes binnen de scènes te borduren. Grootmoeder zei alleen dat ik gekke ideeën had.

De vloer was bedekt met tegels. De vloer op het schilderij bedoel ik dan. Je zag op de vloer een schaduw van een meubel. Om aan te geven dat het een schaduw was, had de tekenaar van het tafereel de kleuren omgewisseld. Het waren afwisselend witte en zwarte tegels. In de schaduw werden de witte tegels zwart en de zwarte wit. Ook het perpectief was helemaal fout. Je keek in de diepte, dus de tegels zouden smaller moeten worden. Maar dat deden ze niet. Als je de tegels vooraan in de kamer telde en je telde ze achteraan tegen de muur, dan waren er dat maar de helft. In een juist perspectief heb je vooraan en achteraan in je kamer evenveel tegels. Tenzij je in een trapezium woont. Maar ik vermoed dat dat niet strookte met de bouwstijl die getoond werd.

Ik mocht er niks over zeggen want het was een mooi schilderij. Ik had er niet echt een mening over, maar ik vermoed dat grootmoeder het wel mooi vond. Anders zou het niet zo prominent aanwezig zijn in de woonkamer.

Daarna is ze verhuisd. Eerst naar een appartement, en nu naar een bejaardentehuis. Ik denk niet dat het mee verhuisd is, maar ben niet echt zeker.