WB

Dat is chattaal van tieners.

Het was lang geleden dat ik je nog eens een keer zag. Zo lang zelfs dat ik je naam was vergeten. Ik weet het, het is een schande. Maar dat is me wellicht vergeven. Toen je aan het woord kwam, herinnerde ik me alles opnieuw.

Ik denk dat je meer dan een jaar niet meer kwam. Ik begrijp die reden die je zei. Als je elke week moet komen vertellen dat het weer niet lukte, voel je je na een tijdje schuldig. Toch was er niemand die zei dat het nu genoeg was. Je had zelf besloten om niet meer langs te komen.

Iedereen is welkom, maar er is één klein ingangsexamen. Je moet er niet voor studeren, je moet zelfs niets beloven. Er staat letterlijk: je moet de intentie hebben om niet meer te drinken. En dat is bij ons een heel rekbaar begrip.

Als je hetzelfde doet bij vrienden of familie is dat anders. Ze zouden het nooit aanvaarden, en ik weet het uit ervaring. Je kan wel tien keer beloven om niet meer te drinken en die belofte elke keer verbreken. Wanneer is het geduld op? Bij mij duurde het heel lang, maar het moment is wel gekomen. Als het meer dan een jaar duurt, verlies je elke geloofwaardigheid.

Maar hier is het anders. Het is anders omdat er geen belofte is. Je belooft alleen iets aan jezelf, en alleen voor 24 uur. Dat is om het draagbaar te maken. Als dat dan toch niet lukt, mag je dat altijd komen vertellen. Het geduld is hier eindeloos omdat we een groep zijn en niet één persoon. Het is ook eindeloos omdat we het allemaal herkennen en zelf die langere belofte ook niet aankunnen.

Het is maar één facet van de kracht van de tafel. Maar één om niet te onderschatten.

Ah die chattaal...

WB = Welcome Back !