Ik dans niet

Dat ik een saaie piet ben. Dat was het besluit uit mijn paginaatje waar ik zei dat ik niet kaart. Het zal nogal meevallen denk ik. Dat saai zijn, bedoel ik dan. Ik heb zo lang nagedacht over welke tabs ik zichtbaar wil maken in deze blog bovenaan. Zoveel onderwerpen, zo weinig plaats ;-)

Maar zoals ik in dat paginaatje zei: ik dans dus ook niet. Wees gerust, ik ga nu niet alles opsommen wat ik niet doe om mijn blog te vullen. Dit is 't laatste.

Het is ook niet helemaal juist. "Ik dans niet meer" zou een meer accurate zin zijn. Dat wil zeggen dat ik het vroeger wel deed, en dat is ook zo. Ik ben, net zoals bijna elke volwassen man die ik ken, nooit te overhalen geweest om me naar de dansvloer te begeven tenzij er genoeg alcohol in mijn bloed zit. Tegenwoordig zit er niks meer in, dus dansen zit er ook niet meer in.

Ik vind het wel vreemd dat het zo werkt. Bij iedereen die ik ken ging het op exact dezelfde manier. Ik spreek nu over de mannelijke helft van de vriendenkring, bij de vrouwen ligt het anders. Maar wij mannen hebben (hadden) altijd alcohol nodig om genoeg "los te komen" zodat we ons niets meer aantrokken van wat anderen denken en de stap richting dansvloer waagden.

Een tijd geleden kreeg ik een opmerking van een goede vriend. Als ik het vergelijk met vroeger zit ik nu behoorlijk goed in mijn vel. Ik probeer vanalle nieuwe dingen en soms mislukt dat, zonder dat het me stoort. Hij vroeg zich dus af waarom ik nu niet gewoon naar de dansvloer hol als ik een nummer hoor dat me ligt.

Ik heb er een tijdje over nagedacht. Ik vrees dat het echt niet in me zit, dus ik ga dit experiment overslaan. Er komt nog eens bij dat ik blijkbaar een erg herkenbare eigen stijl zou hebben. Zo herkenbaar dat ie inmiddels zelfs geparodieerd werd! Het lijkt me dus best dat we dat potje gedekt houden ;-)