Vandaag

Ben ik gelukkig.

Omdat alcoholisten niet overweg kunnen met gevoelens (ah, wist je dat niet?) doen ze vreemde dingen. Dat is de reden (de belangrijkste) waarom ik een blog schrijf. Het is dan ook ongezouten, niet gefilterd. Het staat op papier net zoals het aanvoelt. Therapie in 't kwadraat in the privacy of your own home.

De afgelopen dagen waren een rollercoaster van emoties. De 2 dagen na de operatie en zeker de nachten die daartussen lagen waren een ware nachtmerrie. Ik wou dat het stopte. Ik wou die pijn weg. Kunnen ze me niet gewoon twee dagen platspuiten? Goed dat ze het niet gedaan hebben want mijn input was cruciaal. De eerste nacht was dom. Extreme pijn kan je niet meer beschrijven. Ik had pijn, dan meer pijn en dan nog meer. Dan stoppen woorden om het te beschrijven. Ik wou er niet meer zijn.

De oplossing lag in een dom fait divers. De pijn was veroorzaakt door de operatiewonde, maar vooral door de blaas die op die plaats er tegenaan drukte. Dat kwam gewoon boven toen iemand me exact vroeg de pijn te localiseren. Ik kon niet plassen, maar dat leek een futiliteit. Toch was dat net de oorzaak. Een blaassonde werd ingebracht en die had binnen de minuut 2 liter urine verzameld. De pijn zakte tot een niveau dat de verpleging normaal vond, en waar men wél middelen voor had. Ondertussen was er een nacht zonder slaap en met extreem veel angst gepasseerd.

Dan werd het "normaal" gezien de situatie. Ik kon geen normaal gesprek voeren en heb zelfs mijn ventje buitengezet uit het bezoekuur omdat ik niemand verdraag als ik extreme pijn heb. De nacht was navenant, nu wel met af en aan wat uren (minuten) slaap.

Zaterdag was het goed. Pijnschalen zakten tot rond de 5 op 10. Normale dingen konden weer. Ik begroette mijn ventje met een brede smile, dat moet een vreemde ervaring geweest zijn voor hem. De avond bracht enorm veel weemoed. Tijdens het songfestival, dat ik alleen vanuit het ziekenhuisbed bekeek, kwam er een opeenvolging van flashbacks. Dingen van vroeger, geluiden, geuren, muziek van toen ik 15 was, herinneringen aan mijn hobby van toen (en nu opnieuw).

Ik ben nu wakker om 5 uur 's morgens. Wist je dat vogeltjes altijd fluiten, no matter what? Ik wist het niet en ontdekte het na Mindfulness sessie's die als huiswerk gaven: luister naar vogels. Ze zijn er elke morgen. Ook in de stad, ook in Wilrijk rond het ziekenhuis. Ze doen niet veel, ze zeggen alleen dat er een nieuwe dag is. Er is een nieuwe dag en ik voel geen pijn. Een beetje een voos gevoel in de rug, maar de pijn die er zo lang was, is er niet. De laatste keer dat ik dit voelde was in november 2012.

Ik weet niet wat de dag brengt. Maar voor nu, dit moment, vandaag:

Ik ben gelukkig.