Self-defense

Het heeft geen zin om een discussie te starten. De tijd dat ik perse gelijk wou hebben is voorbij. De mening die ik heb blijft wat ze is, daar verandert niks aan. Maar de drang om anderen te overtuigen van mijn gelijk is weg. Ik maak nu eerst een afweging om te zien of het zin heeft. Als ik op voorhand weet dat het geen zin heeft, hoeft er geen tweespraak te starten.

Dat wil niet zeggen dat ik niet begrijp waarom iemand zo sterk kan reageren. Als je lang niets meer gedronken hebt, komt er een heel vervelend moment. Dat moment komt er niet voor mij, maar het komt er voor de drinkende medemens. Ik gebruik de term drinkend nu zonder waardeoordeel, zonder vermanende ondertoon. Ik bedoel echt alleen de alcohol drinkende medemens. Hoe, waarom, wanneer en hoeveel doet nu niets ter zake. Ook niet of er al dan niet een ongezond patroon aan vast hangt. Wie ben ik trouwens om daar ooit iemand verwijten over te maken? Alles wat je in dat hoofdstuk van je leven fout kan doen, heb ik immers zelf gedaan.

Maar het moment dat ik bedoel, is het moment dat de medemens beseft hoe confronterend het wordt. Als je met mij omgaat, zal ik altijd op mijn hoede zijn als het over alcohol gaat. Ik zal veel sneller dan de gemiddelde medemens drinkgedrag beoordelen. Ik zeg beoordelen, niet veroordelen. Niet wat ik zojuist zei, ik kan niemand iets verwijten. Maar je kan niet ontkennen dat er nu een massa levenservaring in mijn hoofd zit die de drinkende medemens niet heeft. De ervaring in mijn hoofd komt zowel van mezelf als van een grote groep nuchtere medemensen die ik leerde kennen.

En daar ontstaat dus een gigantisch probleem. Ik zal immers altijd op deze manier blijven denken. Van mening veranderen zou willen zeggen dat ik plots vind dat het allemaal zo erg niet was. Het zou willen zeggen dat wat er gebeurd is tot het verleden behoort, en dat ik nu met een propere lei kan beginnen.

Dat is trouwens exact het probleem dat ik bedoel. De medemens zou niet liever hebben dan dat ik opnieuw alcohol ga drinken. Begrijp me niet verkeerd: hij weet hoe erg het was en wenst het me niet meer toe. Maar hij wil heel graag dat ik me herpak. Hij wil dat ik opnieuw alcohol ga drinken op een sociaal aanvaarde manier. En dan komt de kat op de koord. Hier is het hem immers om te doen. Als ik opnieuw normaal drink, kan ik weer verder doen zoals ik bezig was. Laat ons die foutjes onder de mat vegen en opnieuw beginnen.

Met een propere lei beginnen, dat moet toch kunnen? Iedereen verdient toch een tweede kans? Helaas wringt daar het schoentje. De focus was verkeerd in dit verhaal. Even dacht ik dat het over mij ging. Even dacht ik dat de medemens met me mee voelde en wenste dat alles weer goed was. Dat alles weer werd zoals vroeger. Maar daar heb ik me vergist. Ik weet het al heel lang, want dit scenario heeft zich meermaals herhaald. In mijn verhaal is dat zo, in alle andere verhalen op de donderdag is dat ook zo.

De focus was verkeerd, het ging niet over diegene met het probleem. Het ging over de medemens! Hij was verveeld met de situatie, niet ik. Ik ben namelijk heel gelukkig nu en ik wil niet terug naar hoe het was. De medemens wil dat, ik niet. En daar is maar één enkele reden voor: de medemens vindt het veel te confronterend, al dat geleuter over alcohol. Hij wil daar gewoon niet over praten. De nieuwe ik schreeuwt nuchterheid en dat is veel te moeilijk. De medemens moet telkens de vraag onderdrukken die op ieders lippen ligt.

Hoeveel ik dan wel dronk zeg ik nooit en dat steekt. Het steekt omdat de vergelijking dan niet gemaakt kan worden. Het steekt omdat ik hem niet uit de wind wil zetten door de hoeveelheid te benoemen. De uren van de dag en de redenen waarom en wanneer het OK was hou ik voor mezelf. En dat is vreselijk lastig omdat de meetlat niet geijkt is. Ze toont niet aan wanneer je alcoholist bent.

Ik maak me plots een kleine bedenking. Ik spreek over mezelf als degene met het probleem, en over de medemens die mij - het probleemgeval - aanschouwt.

En ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het probleem niet bij mij ligt.