dinsdag 17 juni 2014

Check-up bij de neurochirurg

Het is helaas niet allemaal goed nieuws sinds de operatie. Na thuiskomst zo'n vier weken geleden werden er nog medicijnen voorgeschreven die ik verder thuis zou nemen met de bedoeling om dat af te bouwen op een haalbaar tempo.

Dat lukte goed tot zo'n week geleden. Niet op één dag, maar stilaan werd het opnieuw slechter. De pijnschaal die al een tijdje op 1/10 stond, verhoogde weer naar twee of drie op tien. Opstaan vanuit zit- of lighouding voelde plots weer bijna even pijnlijk aan als toen ik thuiskwam na de operatie.

Maar aan de wandelpas veranderde niks. Dat was het eerste dat de chirurg opmerkte, enkel opstaan kostte moeite maar binnenwandelen in zijn kabinet en neerzitten ging verbazend vlot, dat was toch zijn indruk. Het is natuurlijk ook zo, want de laatste keren dat ik hem zag was ik echt wel een mankepoot.

Vanuit dat perspectief heeft ie me aangeraden om te beginnen met de revalidatie. Dit keer moet het wel anders, daar zijn we het over eens. Deel twee van de vorige revalidatie heeft me vorig jaar genekt en dat willen we niet meer. Er zijn nu twee opties: ik kies een revalidatie bij mijn eigen kinesist of ik kies het programma van het ziekenhuis, maar dan enkel het eerste lichtere deel. Dat heeft vorig jaar na mijn Dynesys operatie trouwens goed gewerkt. Ik heb gekozen om toch het plan van het ziekenhuis te volgen. De lokale kinesiste hier weet helemaal niet hoe ze me moet aanpakken, dus dan staan we nog verder van een oplossing.

Daarna zal er een eigen interpretatie volgen van wat revalideren wil zeggen. Het is heel grappig dat ie opnieuw wees op het feit dat ik toch zo sportief ben en dat ik dus zelf wel best zal aanvoelen welke activiteiten mogelijk zijn om na het eerste deel van de revalidatie zelf uit te gaan voeren. Ik moet ergens een uitstraling hebben van een sportman, maar het beeld ontgaat me volledig. Soit, ik begreep eruit dat ik me geen zorgen moet maken en enkel deel één van de revalidatie met de kinesisten in het ziekenhuis volg. Daarna trek ik mijn plan.

Er komt een nieuwe MRI scan begin augustus. De pijn die nu toch aanwezig is, hoort tot het normale pakket van postoperatieve dingen die je mag voelen. Dit was trouwens geen kleine ingreep, ik heb de details nog eens volledig gehoord en het litteken van 20 cm verraadt al dat het een pak zwaarder was dan de Dynesys operatie, en dat is toch ook al geen lachertje. De chirurg vindt het dan ook niet vreemd dat ik nu af en toe meer pijn kan voelen. De MRI moet enkel bevestigen dat ik de revalidatie goed doorsta.

Als hij zich geen zorgen maakt, zal ik het dan ook maar niet doen.

1 opmerking: