Mijn waakhond Dex

Twee keer liep het deze week bijna fout. Ik ben heel goed op mijn hoede als het op mijn diabetes aankomt en ik heb veel cijfers die dat staven. Maar diabetes is er altijd, 24/7. Je kan niet eventjes vakantie nemen omdat het even minder goed uitkomt. Zelfs niet als de reden een andere aandoening is waar je op dat moment meer last mee hebt. En dat was nu twee maal het geval. Eigenlijk drie keer, want de low van vorige week had onrechtstreeks ook te maken met mijn ander mankement.

De rug doet pijn en dat doet ie nu alweer meer dan een jaar. Gelukkig heb ik daar goeie medicijnen voor en ze maken alles draaglijk. Alleen is er een vervelend neveneffect en dat heeft alles te maken met de concentratie die helemaal verdwijnt. Dat speelde me behoorlijk parten na het ontbijt. Hoewel ik meestal alles goed in de gaten hou, liep het nu mis. Mijn waakhond Dex zei na een tijdje dat de suiker te hoog was en dat is vreemd zo vlak na het ontbijt. Ik eet immers altijd hetzelfde soort donkerbruin brood en de drie sneetjes met hartig beleg leken plots mijn bloedsuiker pijlsnel de lucht in te jagen. Dat kan natuurlijk helemaal niet, want ik oefen ondertussen al enkele jaren met dezelfde maaltijd. Toch duurde het nog een hele tijd voor ik doorhad dat ik effectief geen insuline had gegeven voor die drie sneetjes. Uiteraard is het scenario dan wel voorspelbaar. Gelukkig heeft Dex alarmen en gelukkig ben ik zo streng dat die behoorlijk snel kabaal maken. Het resultaat was dan ook een grafiek die na een maaltijd voor de gemiddelde diabeet wellicht nog niet slecht is. Het andere scenario mag ik niet bedenken, want zonder Dex had ik het nooit gevoeld.

En vandaag deed ik er een schep bovenop. Na het ontbijt komen er plots weer alarmen, alleen ben ik blijkbaar met mijn suffe kop de vorige fout al vergeten. Mijn euro valt niet, en een half uur later pas heb ik door dat ik zelfs geen insulinepomp aan mijn lijf heb hangen! Gewoon vergeten bij het aankleden. Dat is dus twee keer dom, want niet alleen vergeet ik te bolussen voor het ontbijt, ik had zelfs niet door dat ik geen pomp droeg. Er zit een alarm op de pomp, en dat was inmiddels afgegaan. Als ik voor een bepaald uur geen bolus geef, verwittigt ie me dat het wat ongewoon is. Helaas hoor je dat niet als de pomp nog in de badkamer ligt. Gelukkig deed Dex ondertussen zo raar dat ik nu wel wist dat het niet aan het brood lag dat trouwens gewoon van dezelfde bakker kwam als altijd.

Dit is allemaal niet erg, want te hoog is niet zo gevaarlijk als te laag. De vorige 'te laag' had trouwens ook met mijn herniaoperatie te maken, want moest ik nu niet van een uitkering leven en dus voldoende budget hebben, had ik toen wel even de sensor die raar begon te doen na twee weken meteen vervangen. Nu had ik ze uitgerekend op 25 dagen, en daarom hield ik er koppig aan vast. Het gevolg was mijn diepste hypo tot nu toe die de dag behoorlijk heeft verpest.

Ik word hier behoorlijk boos om. Niet het feit dat ik die fouten maak, want ze horen erbij als je met diabetes moet leven. Ik word boos van mensen die in mijn plaats beslissen dat dit een luxeproduct is. De ziekteverzekering betaalt niets terug en zelfs privéverzekeringen beschouwen het nog als een gadget dat wel leuk is om te hebben. Wie nu nog durft zeggen dat het overbodige luxe is, verdient een schop op een pijnlijke plaats.

Toch zijn die geluiden er nog heel vaak.

Het zou te duur zijn, want wel 5000€ per jaar kosten. Not!
Het zou niet helpen om je bloedsuiker onder controle te krijgen. Not!
Ze zouden te onbetrouwbaar zijn en zelfs gevaarlijk als je er op rekent. Not!
Zonder intensieve begeleiding zou de patiënt er niet mee weg kunnen. Not!

Toen ik mijn eerste Enlite sensor liet inschieten in het ziekenhuis, was dat ook de eerste die de verpleegster ooit zag. Hoewel nog niet zo lang geleden, was het een andere tijd. Ik kende niemand anders die zo'n ding had, maar ik wist dat dit mijn probleem zou oplossen. Dat deed ie ook, hoewel ie niet betrouwbaar was. Nu zijn we een grote stap verder, want de Dexcom is dat wel. En ik ben al lang niet meer de enige die gemoedsrust heeft kunnen aanschaffen in de vorm van een klein apparaatje. En die anderen zeggen net hetzelfde. Ik heb het nodig en ik kan het voor geen geld meer missen.

Ik hoop dat mensen zonder diabetes die mensen met diabetes goeie raad geven dat ook ooit zullen snappen.