Wandeling door de reuzenpijp

Vandaag heb ik de wandeling door de Reuzenpijp gedaan, dat is de nieuwe premetrolijn die Wommelgem met het Centraal Station zal verbinden.

Al een tijdje geleden hadden we bij TramStad tickets gekocht omdat dit toch wel een uniek moment is om eens een ondergrondse wandeling te maken door de tunnelkoker. Vanaf volgende week rijdt hier immers echt een tram.

Er was een wondermooi spektakel van gemaakt! Onderweg waren er twee korte fototentoonstellingen: eentje die de aanleg van de koker in beeld bracht en een tweede die het leven in en de mensen van Borgerhout in de kijker zet.


Maar ik wou toch ook vooral het lichtspektakel zien. En dat was écht wel de moeite, kijk maar:

Etching Tank Kingsten ET20

Het was een heel mooi plan maar zoals dat vaker gaat, viel het in de praktijk wel wat tegen. De zuurbak die ik gebruik in de kattenkamer heeft dit bijtend product in een plastic afgesloten bak, die bak is nog eens in een extra plastic bak (enkel die bak staat op deze foto) geplaatst om eventuele lekken te voorkomen. Alles staat in een kast die ik afsluit omdat de katten deze kamer ook gebruiken.

Een bijkomend voordeel was dat ik het water in de buitenste bak kon verversen voor ik een printplaat ga etsen. Ik nam dan ook heet water, zodat de zuurbak 'au bain marie' werd opgewarmd tot 30 à 40°C. Dat was goed voor het etsproces: niet alleen ging het sneller, je kon ook vermijden dat halverwege het etsen zo vertraagt dat er geen egale etsing gebeurt. Dat is altijd een probleem trouwens, en heeft veel te maken met de printplaatjes zelf die een fotogevoelige laag hebben die soms niet erg egaal is verspreid.





Met een pompje kon ik de bak laten leeglopen, met deze warmwaterkraan kon ik de bak terug vullen.







Zo ziet die er dus vandaag uit. Iets meer dan een jaar later is alles wat nog maar een beetje metaal is aan de binnenkant van de kast helemaal weggeroest. Ik heb nochtans enkel het zuurbakje geopend als ik aan het etsen was, dus telkens een periode van één of maximum twee uur.









Dit scharnier is bijna helemaal weggeroest, het spreekt voor zich dat het zo niet verder kon.







En dit is de oplossing ! Uit China liet ik deze etstank overkomen. Ik kocht een ander zuur, dat veel minder agressief is naar andere materialen (maar wel even sterk tegen de koperlaag van printplaatjes). Het heeft een verwarmingselement en luchtbellen om alles snel te laten verlopen.

Een gigantisch voordeel: het zuur is doorzichtig en je kan nu alles perfect in 't oog houden. En je kan daar een timelapse van maken.

Oled Nano Geocache waypoint

Ik ben er goed mee weg, met die displaytjes. Onder het motto: wat ik in China koop, wil ik nu ook zoveel mogelijk gebruiken, heb ik een andere limiet opgezocht: het dunste elektronisch waypoint.

Het doel was om het waypoint niet meer dan één centimeter diameter te maken. Omdat ik een behuizing nodig heb, zocht ik een doorzichtige plastic slangetje van één centimeter dik (binnenmaat). Dan volstaat een gat van 14 mm om de cache te verbergen en dat is iets wat makkelijk moet lukken.

De componentjes moesten dus ook juist gekozen worden. Er is geen plaats voor de microcontroller die ik normaal gebruik, dus deze is kleiner. Het displaytje is 9.5mm hoog. De batterij is de kleinste knoopcel die ik vond (9mm diameter) en ze zou in theorie 3 uur moeten meegaan (3u display 'aan' wel te verstaan). Het gele rondje is die batterij, ik kan er ook makkelijk twee of drie op elkaar monteren.

Dit keer koos ik opnieuw voor de magneetschakelaar, maar ook de kwikschakelaar was hier een optie. Nu nog die vier andere soorten displays proberen ;-)




UPDATE 27/3/2015
Ik heb de software van de Attiny aangepast. Het belangrijkste deel van het batterijverbruik (4 à 5 mA) ging naar de Attiny, terwijl de display (afhankelijk van de tekst die je toont) slechts 2 à 3 mA gebruikt. De Attiny gebruikt dus 2x zoveel als de display. Ik heb nu de Attiny in slaapmode gezet elke keer als ie tekst heeft getoond. Dus tijdens de pauze tussen de regels (telkens 2 of 4 seconden) gebruikt de Attiny geen stroom meer. Dat wil zeggen dat de levensduur van de batterij bijna drie keer langer zal zijn. Volgens de specs van de batterij is het nu dus 9u i.p.v. 3u (de batterij is 30mAh).

Nieuwsfeiten

Nieuwsfeiten zijn feiten van de dag. Dingen die belangrijk genoeg zijn, plak je achter elkaar en met wat geluk heb je er beelden van.

Daarom ben ik ook een grote fan van het VRT journaal. Ik herinner me de allereerste uitzending van het VTM journaal, iets waar we hier thuis nu nog mee lachen. Er zat een item in over de prijs van de tomaten. Ik weet niet of ie hoger was of gedaald ten opzichte van de maand ervoor, maar het feit kwam er wel in voor als nieuwsfeit.

Er is iets veranderd. Iets fundamenteels. Er is iets grondig veranderd. Ik merkte het al langer, maar op het moment van de verijdelde terreuraanslag die aan het licht kwam na huiszoekingen rond Verviers, was het anders. Het vreemde is: ik heb die nieuwsfeiten niet gezien. Het VRT journaal had er in eerste instantie wel over bericht, maar het was voor zover ik het me herinner geen hoofdpunt, of er werden weinig nieuwsminuten aan opgeofferd.

Omdat ik voelde dat dit wereldnieuws was, ben ik overgeschakeld naar CNN. Wat je dan ziet, tart alle verbeelding. Het leek wel alsof we in een warzone leefden en we elke minuut konden verwachten dat er een bom zou ontploffen of een terrorist zichzelf in een supermarkt zou laten gaan.

Feit is natuurlijk dat wat toen gekleurde sensatie leek, ook wel echt waar was. De volgende dag werd er ook veel uitgebreider ingegaan op allerlei details. Details die ik toen al kende van CNN, want tussen de sensatie zitten ook echt wel de feiten. Ik prijs me gelukkig dat ik dat onderscheid kan maken en niet bang was om die vrijdag naar de supermarkt te gaan.

Kijk, daar is het mij dus om te doen. Ik wil nieuwsfeiten zien. Als er iets gebeurt dat belangrijk is, dan wil ik dat weten. Probleem is: ik weet dat niet meer. En dat komt door het VRT Journaal.

Toen de eerste Japanse gijzelaar onthoofd werd, wist ik dat. Ik wist dat omdat ik het gezien had op de VTM. Jaja, die met die prijs van de tomaten. Ik had me zo kwaad gemaakt aan het gebrek aan informatie, dat ik toen al zapte tussen VTM en VRT om 19u. Ik keek naar de hoofdpunten van elk journaal, en Bjorn Soenens sprak er niet over. Bij VTM werd er telkens links bovenaan een titeltje 'anti-terreur' aan het logo toegevoegd, je weet wel... sensatie. Maar ik kende op z'n minst de feiten. Nieuwsfeiten zijn feiten die die dag gebeurd zijn en die belangrijk zijn. Bjorn vond van niet, toch niet zo belangrijk dat het een hoofdpunt moest zijn. Misschien kwam het aan bod om 19u15, maar toen was ik al naar Danny blijven kijken.

Ik hoorde het hem uitleggen. Er is namelijk een reden voor, waarom we dat best allemaal niet meer zo uitgebreid vertellen. Bjorn legde het uit in Reyers Laat. Hij vindt dat we een beetje opnieuw moeten opgevoed worden. We zijn te veel bezig met al die details en daarom worden we bang voor dingen die er niet zijn. Ik heb nieuws voor je, Bjorn. Ik ben helemaal niet bang. Ik wil gewoon het nieuws. Het nieuws zoals dat die dag gebeurd is, liefst niet door een sensatiebril. Maar ook niet door een roze bril.

De dreigbrief aan het Laatste Nieuws kwam niet ter sprake. Ik las het op Facebook en keek naar VTM. Toen wist ik ook dat Bart de Wever verhoogde bewaking kreeg, zelfs met bodyguards voor zijn huis en zelfs ín het huis. Fait divers, Bjorn? Ik vind van niet. Het is nieuws als het aangeeft dat onze premier een nog hogere bescherming krijgt en onze koning geen fotoshoot geeft van zijn skiverlof, of je dat nu leuk vindt of niet. Het geeft aan dat een onafhankelijke instantie oordeelt dat er reëel gevaar is. Ik wil dat dan ook weten.

De kritiek was dat er sensatie wordt gezocht. Stel dat er een ontploffing gebeurde, dan heeft VTM een reporter voor een café staan waar de feiten zich afspeelden. Hij haalde het aan als voorbeeld van hoe het niet moet. Want wat voor meerwaarde heeft dat? Een reporter ter plaatse zegt toch niks meer? Neen, maar ik weet op z'n minst dat er een ontploffing wàs.

De goede manier heet duiding, ofwel 'woord en weerwoord'. Het principe is simpel: een school in Aalst gaf namen van leerlingen die op hun openbaar Facebookprofiel IS verheerlijkten, door aan de politie. Het item duurde een minuutje of zo. De rechtse burgemeester vond het een goed idee. Het weerwoord duurde veel langer, want het Atheneum in Antwerpen doet dat veel beter. Ze doen dat met leerlingenbegeleiding en ze spreken met de leerlingen. Het is de zachte, betere aanpak. De vraag blijft: wat was er nu nieuws vandaag? Juist. Dat in Aalst. Niet dat in Antwerpen, want die hebben jullie zelf gebeld.

Het werkt blijkbaar trouwens enkel in die richting. Ik bedoel van rechts naar links. Een besparingsmaatregel van de regering werd vernoemd en het nieuwsitem werd gefilmd ter plaatse in een gezin met drie kinderen die veel hulp behoeven. De moeder verliest haar uitkering en dat is tragisch. Daar ben ik het absoluut mee eens, maar dat was niet het nieuwsitem. Het weerwoord had kunnen zijn dat de regering vindt dat de dame wel degelijk hulp verdient, maar niet in de vorm van een werkloosheidsuitkering: ze is immers niet meer werkzoekend. Maar nee, het weerwoord kwam van een organisatie die het net zo oneens was met de maatregel. Wacht eens... is dat woord en weerwoord? Het lijkt op weerwoord en weerwoord.

Nieuwsfeiten zijn feiten van de dag. Dingen die belangrijk genoeg zijn, plak je achter elkaar en met wat geluk heb je er beelden van. Ze worden gekleurd en gekruid op smaak van wie ze uitzendt.

Jammer genoeg moet ik nu vaststellen dat VTM ze minder kleurt.

Ik ben dan ook sinds enkele maanden VTM nieuwskijker en niet langer Bjorn Soenensnieuwskijker.

Het zij zo...

Oled Micro geocache waypoint

Het was alleen een kwestie van tijd natuurlijk vooraleer het zou lukken om zo'n mooi beeld dat je van een Oled display krijgt, ook in een potje van glucosestrips te proppen.

Let wel, niet enkel een kwestie van tijd, ook van veel moeite. Het was behoorlijk frustrerend om te merken dat van alle modellen die ik in huis had, er geen enkele display paste. Toch zijn ze allemaal heel klein, maar de onderkant van zo'n potje is nu eenmaal heel krap. Het is dus uiteindelijk de allerkleinste geworden die nog net voor het Chinese nieuwjaar geleverd werd. Daarna is het drie weken kinkloppen op AliExpress.

Ik moest alles in super kleine versies aankopen, zo was de microcontroller niet bedoeld om met de hand te solderen, maar het is gelukt. Het display'tje heeft een diameter van slechts 0.49 inch, dat is zo'n 1.2 cm. Ik krijg er wel makkelijk de nodige tekst op en wat er niet op kan, kan je laten scrollen. Da's het grote voordeel ten opzicht van een 7-segment potje. Een ander voordeel is dat je er allerhande andere tekst kan meegeven en uiteraard zijn er al nieuwe plannen in die richting.

Het potje werkt nu niet meer met een magneet, maar wel met een kwikschakelaar. Hij start dus als je het potje rechtop houdt en gaat weer in slaap als ie zijn zeg gedaan heeft. Er is dus geen probleem met hoe je het potje weer terug legt: zolang ie stil ligt, zal ie slapen.

Adolphe Sax Geocoin 360°

Hoewel er enkel wat fotootjes nodig waren, ik neem die nu eenmaal in mijn 360° lightbox omdat ik niks anders heb. Een 360° filmpje was dus zeker ook een optie, ware het niet dat deze zware geocoin zich niet rechtop laat zetten zonder steun.

Vermits ik zo'n professioneel houdertje in plexiglas niet bezit, hing ik de doe-het-zelver uit en probeerde het met een paperclip. Maar dat komt later wellicht allemaal wel goed.





Vergeet nu even de paperclip en het feit dat ie daardoor niet stabiel staat. Dan moet je toch toegeven dat zo'n mooie coin echt tot zijn recht komt als je alle kanten kan zien.

Trouwens, de ambitie van de ontwerper van deze coin is hoog. Op regelmatige basis kunnen we naar het schijnt in de toekomst gelijkaardige Belgische ontwerpen vinden op de webshop http://www.GC4ALL.com.

Ik ben alvast benieuwd!





Deze grotere versie kan je zelf bewegen dankzij RotaryView

Vitamine AA

Je vraagt je misschien af (of niet) waarom het nog nodig is na 1735 dagen. Als je 'in behandeling' bent voor een aandoening, dan ga je er vanuit dat je na een tijd genezen bent.

Wij vroegen het ons in elk geval openlijk af, vorige week nog aan deze tafel. Er zaten toen enkele mensen aan, maar gezien alles hier anoniem verloopt, nam ik de foto voor de discussie begon. Er was trouwens tijd voor, voor een discussie en dat is een beetje vreemd. Het is namelijk niet de gewoonte om te discussiëren aan onze AA tafel, het principe is - afhankelijk van de tafel en de voorzitter - een beetje anders.

En aangezien ik dit keer zelf voor minstens twaalf weken na elkaar 'chairman' ben, kon ik zelf beslissen. Dat moet nu lukken dat net vorige week het minimumrecord in mijn carrière gehaald werd. Slechts drie personen aan deze tafel en dan tel ik voorzitter bibi al mee. Je hoopt uiteraard dat de opkomst niet om die reden historisch laag was, maar ik was vooraf genoeg ingelicht waarom persoon X er niet kon zijn en waarom Y en Z ook moesten passen.

Gelukkig was het gisteren weer normaal en kon ik opnieuw een tiental mensen begroeten. En toen kwamen we erop terug, op die discussie van vorige week. We vroegen ons af waarom nieuwelingen na een tijd niet het gevoel krijgen dat ze genezen zijn, en dus deze tafel kunnen missen. En omdat vandaag zowat de hele 'oude garde' aanwezig was, konden we het gewoon vragen.

En het antwoord is natuurlijk simpel. Je blijft komen omdat de ziekte chronisch is en dus niet geneest. Het medicijn geneest niet, omdat het geen medicijn ís. Het is een vitamine. En zolang je geen vitaminetekort krijgt, blijf je gezond. Als je niet meer komt, mis je de levensnoodzakelijke vitamine AA en dat kan je letterlijk nemen in mijn geval. Ik zat op een ramkoers en zou wellicht de eindmeet veel vlugger halen dan wat ik biologisch verdien.

De invulling is wat poëtisch als je het vitamine AA noemt, maar de praktische argumenten kwamen er wel op neer. Omdat ze het nodig hebben of omdat het gewoon heel plezant is hier. Maar ook: omdat ze veel kunnen leren aan de jonge generatie en dat geeft een extra boost aan beide partijen.

Wat is er nu zo vreemd aan deze redenering? We spraken over oude garde en nieuwelingen. Maar waar hoor ik nu thuis? Binnen enkele maanden zal ik mijn vijfde verjaardag aan deze tafel vieren. Moet ik nu nog goede raad krijgen of moet ik die vanaf nu gaan geven? Ook dat antwoord is simpel: dat is hetzelfde. Als je goede raad krijgt, word je daar beter van omdat je die kan toepassen in je dagelijks leven. Maar als je goede raad geeft is dat ook zo. Het is een egoïstisch programma omdat je alleen komt om zelf nuchter te blijven. Vreemd genoeg lukt dat best door wat je zelf al geleerd hebt, door te vertellen aan de volgende generatie.

In welke generatie ik dan zit, maakt niet veel uit. Dat het goed was, merkte ik aan de schouderklop van een nieuweling. Enkel aan deze tafel kan je na elkaar slechts één uur te kennen zo'n gebaar verwachten. Het zegt me dat het goed gaat. En het doet me hopen dat die nieuweling er volgende week weer zal zijn. Misschien is hij binnen vijf jaar dan wel de voorzitter voor twaalf weken. Misschien vraagt hij zich dan ook af tot welke generatie hij behoort.

Niks is zeker maar één ding toch behoorlijk.

Ik zal er dan ook zijn. Vitamine AA opdoen.