Een week lang ben ik erg bang geweest. Het is al een tijd geleden, maar ik herinner het me goed. Mijn diabetesbehandeling liep heel erg goed. Ik had mooie waarden en de dokter was telkens in de wolken over de resultaten. Toch was er iets mis, en niemand kon de vinger op de wonde leggen. Het is ook nooit echt gelukt, dus ik weet tot op vandaag niet hoe het kwam.
Ik was moe. Niet gewoon moe, maar heel erg moe. Zo moe dat ik elke namiddag een uur of twee in mijn bed moest liggen om uit te rusten. Ik was zo moe dat ik de afstand van ons appartement tot aan de tramhalte niet in één keer kon afleggen. Die afstand was maar 600 meter en gelukkig was er een copycenter halfweg waar ik even op de brede vensterbank kon uitrusten. Na een lange tijd is het probleem opgelost toen ik mijn insulinepomp kreeg. De dosis insuline was gehalveerd en dat zou en verbetering kunnen geven in mijn toestand.
Maar voor die tijd waren er in het ziekenhuis veel testen aan de gang. De jaaronderzoeken zijn normaal voor elke patiënt, maar in mijn geval waren er enkele extra's. De longen, het hart, de nieren, alles werd nagekeken. Eén rariteit werd opgemerkt. Er werd een knobbeltje gevonden op mijn linkerbijnier en dat moest verder onderzocht worden. Eén week later zou ik het resultaat weten. De week was vreselijk zenuwslopend. Plots had ik weer medicatie nodig om te slapen en kalm te blijven. Maar na die week was het resultaat daar. Ik mocht opgelucht ademhalen, want het was niet de ziekte van Cushing. De wat?? Ja dat was ook mijn idee. De dokter wou onderzoeken of ik deze ziekte had en sprak dus over een knobbeltje. Dat ik dan als patiënt andere conclusies trek, daar stond ie blijkbaar niet bij stil. Soit, ik ben blij dat ik die ziekte niet heb, want naar het schijnt is dat ook geen pretje.
Alleen vraag ik me af hoe je er mee omgaat als je toch de diagnose krijgt waar ik bang voor was. Iemand die ik goed ken kreeg ze deze week. De kansen op overleving zijn gunstig, maar hoe ga je daar mee om. Het wil ook zeggen dat de kansen op overlijden reëel zijn. Hoe het in ons programma past weet ik helemaal niet. Dag per dag leven en niet te veel zorgen maken over wat nog komt lijkt plots erg triviaal.
donderdag 7 juni 2012
woensdag 6 juni 2012
9 to 5
1996 was een belangrijk jaar. Officiëel was ik twee jaar werkloos. Ik had immers mijn studie twee jaar eerder stopgezet omdat je nu eenmaal maximaal 4 zittijden mag doen voor één academiejaar. Het derde jaar industrieel ingenieur heb ik dus niet gehaald. Ik heb vijf jaar op de school "verbleven" en kon enkel het diploma kandidaat industrieel ingenieur voorleggen.
Omdat mijn moeder vond dat je toch iets in handen moest hebben, volgde ik daarna twee jaar avondonderwijs. Daar heb ik ook een tijd "verbleven". Omdat ik veel feestte in die tijd lukte studeren niet zo goed. Maar in deze school werd wel streng toegekeken op de aanwezigheden en op een keer vroeg een leraar me waarom ik niet in zijn les was. Ik zei dat ik me overslapen had en hij moest heel erg lachen. Hij zei dat ie dat werk al lang deed, maar dat niemand ooit die uitvlucht durfde gebruiken in zijn avondklas. Misschien dacht ie dat ik de grapjas wou uithangen, maar dat was dus niet zo. Ik had me echt overslapen... voor de avondschool.
Maar dat diploma haalde ik toch zonder enige moeite. Ik had dus eigenlijk een A1 informatica in avondonderwijs. En een diploma kandidaat industrieel ingenieur. Dat stelt niet veel voor, het wil vooral zeggen dat je de studie niet afmaakte. Toch was het toen gelijkgesteld aan een A1 diploma, wat nu bachelor wordt genoemd aan de hogeschool.
Maar tijdens die periode van twee jaar was ik werkloos. In feite gewoon student, maar omdat ik avondonderwijs volgde, hoor je overdag een activiteit te hebben. Die had ik niet, vandaar werkloos. Maar ik kreeg dus een uitkering en moest me geregeld aanmelden bij de VDAB. Daar was er een standaardbabbel waar ik zei dat ik me bijschoolde in avondonderwijs. Dat vond men geweldig, en daarom werd ik vrijgesteld van enige verplichtingen om te solliciteren.
In oktober 1996 was dat voorbij. Ik had mijn diploma en moest echt op zoek naar werk. Eén sollicitatiegesprek had ik daarvoor nodig. Het rare was dat ik niet doorhad dat het er één was. Op een vrijdag kwam ik bij een man terecht die een klein softwarebedrijf had op het Antwerpse Zuid. In zijn kantoor stelde hij enkele vragen. Of ik ooit al geprogrammeerd had onder Windows? Neen. Nooit gedaan. Dat vond ie jammer. Of ik dat wou leren? Euhm... ja zeker? Dat vond hij goed. Hij stopte een handboek in mijn handen. Het heette leer Delphi in 21 dagen. Misschien kan je dat dit weekend eens lezen, zei hij. En dan kan je hier maandag om 9u beginnen. We hebben geen vaste uren, zei ie. Maar op de eerste dag moest er wat geregeld worden dus dan moest ik er wel zijn op het afgesproken uur.
Hij was erg tevreden over mijn werk. Dat heeft ie me gezegd toen ik het bedrijf vier jaar later verliet om zelfstandige te worden. Hij zei dat ik dat toch wel heel goed had gedaan voor iemand die geen diploma had. Hoezo geen diploma? Ik zei dus dat ik een A1 avondonderwijs en een kandidatuur industrieel ingenieur had. Dat had ie nooit geweten. Eigenlijk was ik dus ook vier jaar onderbetaald, maar dat is een klein detail. Ik heb er heel graag gewerkt.
Omdat mijn moeder vond dat je toch iets in handen moest hebben, volgde ik daarna twee jaar avondonderwijs. Daar heb ik ook een tijd "verbleven". Omdat ik veel feestte in die tijd lukte studeren niet zo goed. Maar in deze school werd wel streng toegekeken op de aanwezigheden en op een keer vroeg een leraar me waarom ik niet in zijn les was. Ik zei dat ik me overslapen had en hij moest heel erg lachen. Hij zei dat ie dat werk al lang deed, maar dat niemand ooit die uitvlucht durfde gebruiken in zijn avondklas. Misschien dacht ie dat ik de grapjas wou uithangen, maar dat was dus niet zo. Ik had me echt overslapen... voor de avondschool.
Maar dat diploma haalde ik toch zonder enige moeite. Ik had dus eigenlijk een A1 informatica in avondonderwijs. En een diploma kandidaat industrieel ingenieur. Dat stelt niet veel voor, het wil vooral zeggen dat je de studie niet afmaakte. Toch was het toen gelijkgesteld aan een A1 diploma, wat nu bachelor wordt genoemd aan de hogeschool.
Maar tijdens die periode van twee jaar was ik werkloos. In feite gewoon student, maar omdat ik avondonderwijs volgde, hoor je overdag een activiteit te hebben. Die had ik niet, vandaar werkloos. Maar ik kreeg dus een uitkering en moest me geregeld aanmelden bij de VDAB. Daar was er een standaardbabbel waar ik zei dat ik me bijschoolde in avondonderwijs. Dat vond men geweldig, en daarom werd ik vrijgesteld van enige verplichtingen om te solliciteren.
In oktober 1996 was dat voorbij. Ik had mijn diploma en moest echt op zoek naar werk. Eén sollicitatiegesprek had ik daarvoor nodig. Het rare was dat ik niet doorhad dat het er één was. Op een vrijdag kwam ik bij een man terecht die een klein softwarebedrijf had op het Antwerpse Zuid. In zijn kantoor stelde hij enkele vragen. Of ik ooit al geprogrammeerd had onder Windows? Neen. Nooit gedaan. Dat vond ie jammer. Of ik dat wou leren? Euhm... ja zeker? Dat vond hij goed. Hij stopte een handboek in mijn handen. Het heette leer Delphi in 21 dagen. Misschien kan je dat dit weekend eens lezen, zei hij. En dan kan je hier maandag om 9u beginnen. We hebben geen vaste uren, zei ie. Maar op de eerste dag moest er wat geregeld worden dus dan moest ik er wel zijn op het afgesproken uur.
Hij was erg tevreden over mijn werk. Dat heeft ie me gezegd toen ik het bedrijf vier jaar later verliet om zelfstandige te worden. Hij zei dat ik dat toch wel heel goed had gedaan voor iemand die geen diploma had. Hoezo geen diploma? Ik zei dus dat ik een A1 avondonderwijs en een kandidatuur industrieel ingenieur had. Dat had ie nooit geweten. Eigenlijk was ik dus ook vier jaar onderbetaald, maar dat is een klein detail. Ik heb er heel graag gewerkt.
dinsdag 5 juni 2012
Lijstjesman
Dat ben ik dus niet hè. Laten we dat heel duidelijk stellen.
Maar het is een goed voornemen dat zou vervolgd worden. Dat had ik twee weken geleden hier getypt... wordt vervolgd...
En het zal je misschien verbazen, maar het werkt. Mag ik de eerste zin dan meteen weer in vraag stellen? Misschien ben ik wel een lijstjesman. Misschien is de afkeer die ik heb van todo-lijstjes behandelbaar. Ik heb in elk geval een poging gedaan die dat woord waardig is.
De lijstjes zijn uitgebreid met nieuwe pagina's. Er is een pagina Jobs bijgekomen omdat ik deze week in de hoogste prioriteit schiet in het zoeken van een nieuwe uitdaging op professioneel vlak. Wellicht lukt dat goed omdat ik ook gewoon niet meer werk nu. Het oude probleem is terug en het is erger dan toen. Het heeft dus opnieuw geen zin om volop aan het programmeren te schieten als ik geen enkele garantie zie dat het nog goed komt.
Maar die pagina is dus nieuw, en andere pagina's zijn al volledig afgewerkt. Ik geef toe, de moeilijkste pagina's missen nog vinkjes die aanduiden dat een puntje is uitgevoerd. Maar ik ben bijvoorbeeld al op zoek gegaan naar een nieuwe autoband. Dat stond in de moeilijkste lijst, die waar ik het meeste weerstand bij ondervind. De pagina DJ is helemaal aangevinkt op één item na. Mooi toch, want ook daar stonden punten die wel wat arbeid vereisten en waar ik best tegenop zag.
Maar ook de lijst met beloningen is maagdelijk wit qua vinkjes. Dat heeft dan ook te maken met het feit dat één bepaald item bijna was aangeschaft maar ik kon me net inhouden. Het gaat om dit wifi backpac voor mijn GoPro'tje dat deze week gelanceerd werd. Ik wacht er al enkele maanden op en nu was het zover. Alleen... er staat één zinnetje bij dat me heeft weerhouden om op de bestelknop te klikken:
Live stream video or share photos and videos directly to the web from your GoPro, wherever you have a network connection (coming soon).
Dat was niet de afspraak! Die coming soon moet weg! Daar was het net om te doen. Live stream video op de iPhone zodat je kan zien wat de camera nu filmt. Ze hadden net zo goed kunnen zeggen dat hun huiswerk nog niet af is.
Bon, al bij al ben ik een tevreden man. Lijstjesgewijs dan toch. De tip die ik kreeg van een vriend om deze manier van werken opnieuw op te pikken is goud waard. Het goede voornemen blijft om alles ooit aangevinkt te krijgen. Zowel de lastige todo's als de leuke wishlist.
En zelfs de dictafoon is nog in gebruik. Nu alleen nog onthouden dat je af en toe eens luistert naar wat je hebt ingesproken.
Misschien moet ik dat ook op een todo lijstje zetten ;-)
Maar het is een goed voornemen dat zou vervolgd worden. Dat had ik twee weken geleden hier getypt... wordt vervolgd...
En het zal je misschien verbazen, maar het werkt. Mag ik de eerste zin dan meteen weer in vraag stellen? Misschien ben ik wel een lijstjesman. Misschien is de afkeer die ik heb van todo-lijstjes behandelbaar. Ik heb in elk geval een poging gedaan die dat woord waardig is.
De lijstjes zijn uitgebreid met nieuwe pagina's. Er is een pagina Jobs bijgekomen omdat ik deze week in de hoogste prioriteit schiet in het zoeken van een nieuwe uitdaging op professioneel vlak. Wellicht lukt dat goed omdat ik ook gewoon niet meer werk nu. Het oude probleem is terug en het is erger dan toen. Het heeft dus opnieuw geen zin om volop aan het programmeren te schieten als ik geen enkele garantie zie dat het nog goed komt.
Maar die pagina is dus nieuw, en andere pagina's zijn al volledig afgewerkt. Ik geef toe, de moeilijkste pagina's missen nog vinkjes die aanduiden dat een puntje is uitgevoerd. Maar ik ben bijvoorbeeld al op zoek gegaan naar een nieuwe autoband. Dat stond in de moeilijkste lijst, die waar ik het meeste weerstand bij ondervind. De pagina DJ is helemaal aangevinkt op één item na. Mooi toch, want ook daar stonden punten die wel wat arbeid vereisten en waar ik best tegenop zag.
Maar ook de lijst met beloningen is maagdelijk wit qua vinkjes. Dat heeft dan ook te maken met het feit dat één bepaald item bijna was aangeschaft maar ik kon me net inhouden. Het gaat om dit wifi backpac voor mijn GoPro'tje dat deze week gelanceerd werd. Ik wacht er al enkele maanden op en nu was het zover. Alleen... er staat één zinnetje bij dat me heeft weerhouden om op de bestelknop te klikken:
Live stream video or share photos and videos directly to the web from your GoPro, wherever you have a network connection (coming soon).
Dat was niet de afspraak! Die coming soon moet weg! Daar was het net om te doen. Live stream video op de iPhone zodat je kan zien wat de camera nu filmt. Ze hadden net zo goed kunnen zeggen dat hun huiswerk nog niet af is.
Bon, al bij al ben ik een tevreden man. Lijstjesgewijs dan toch. De tip die ik kreeg van een vriend om deze manier van werken opnieuw op te pikken is goud waard. Het goede voornemen blijft om alles ooit aangevinkt te krijgen. Zowel de lastige todo's als de leuke wishlist.
En zelfs de dictafoon is nog in gebruik. Nu alleen nog onthouden dat je af en toe eens luistert naar wat je hebt ingesproken.
Misschien moet ik dat ook op een todo lijstje zetten ;-)
maandag 4 juni 2012
Sinksenfoor
Ze is er weer, de sinksenfoor!
En het rad straalt weer in vol ornaat. Alleen... wanneer gaat het licht eigenlijk uit? Aah, daarvoor moet je geduld hebben. Ofwel een timelapse maken van één minuut. In 't echt duurde het 70 minuten maar de 800 foto's zijn aan elkaar geplakt en geven een filmpje van één minuut. En om 23u44 gaat het licht dus uit. Toch wel straf dat er nog zoveel te zien is op de foto's met lange sluitertijd. In 't echt is het namelijk pikdonker.
En het rad straalt weer in vol ornaat. Alleen... wanneer gaat het licht eigenlijk uit? Aah, daarvoor moet je geduld hebben. Ofwel een timelapse maken van één minuut. In 't echt duurde het 70 minuten maar de 800 foto's zijn aan elkaar geplakt en geven een filmpje van één minuut. En om 23u44 gaat het licht dus uit. Toch wel straf dat er nog zoveel te zien is op de foto's met lange sluitertijd. In 't echt is het namelijk pikdonker.
zondag 3 juni 2012
Plan B
Ik heb geen plan B. Ik wil ook niet dat je het me opdringt. Plan B ontwerpen wil zeggen dat je in plan A niet gelooft. Het is geen goede huisvader strategie. Het is de beste manier om plan A te doen mislukken. Als voorbereid zijn op het ergste gelijk staat aan doemdenken, dan doe ik niet mee.
Ik heb er namelijk een goede reden voor. Het heet zelfvertrouwen. Geloven in mezelf is belangrijker dan voorbereid zijn op het ergste. Ik heb het geluk dat ik gezegend ben met een goed werkend brein. Bovendien heb ik een linker én een rechterhand. Er zijn dus geen objectieve redenen om te denken dat alles in de soep zal lopen. Er zijn geen redenen om na te denken over een plan B.
Ik weet wel dat het goed bedoeld is. Ik weet wel dat andere generaties anders denken. Maar ik woon in mijn generatie. Misschien zelfs in een jongere, dat zou ook nog kunnen. Het is in elk geval niet onverantwoord. Het is niet onvoorbereid zijn. Het heet problemen aanpakken als ze zich stellen. Het lijkt op een regeringsvorming. Als je plan B in je hoofd hebt voor je aan plan A begint, dan is het gedoemd om te mislukken. Dát is pas doemdenken.
Dag per dag leven is mijn manier. Het is de goede manier en de enige die ik aan kan. Het heeft tijd en moeite gekost om dat te beseffen. Het wil helemaal niet zeggen dat ik de flierefluiter uithang en me van niks iets aantrek. Het wil zeggen dat ik een gezond evenwicht heb gevonden tussen wat ik vandaag nodig heb om gelukkig te zijn en genoeg bagage hebben om de toekomst aan te kunnen. En die is niet zwart. Hij is rooskleurig.
Ik hou van kleuren, remember?
Ik heb er namelijk een goede reden voor. Het heet zelfvertrouwen. Geloven in mezelf is belangrijker dan voorbereid zijn op het ergste. Ik heb het geluk dat ik gezegend ben met een goed werkend brein. Bovendien heb ik een linker én een rechterhand. Er zijn dus geen objectieve redenen om te denken dat alles in de soep zal lopen. Er zijn geen redenen om na te denken over een plan B.
Ik weet wel dat het goed bedoeld is. Ik weet wel dat andere generaties anders denken. Maar ik woon in mijn generatie. Misschien zelfs in een jongere, dat zou ook nog kunnen. Het is in elk geval niet onverantwoord. Het is niet onvoorbereid zijn. Het heet problemen aanpakken als ze zich stellen. Het lijkt op een regeringsvorming. Als je plan B in je hoofd hebt voor je aan plan A begint, dan is het gedoemd om te mislukken. Dát is pas doemdenken.
Dag per dag leven is mijn manier. Het is de goede manier en de enige die ik aan kan. Het heeft tijd en moeite gekost om dat te beseffen. Het wil helemaal niet zeggen dat ik de flierefluiter uithang en me van niks iets aantrek. Het wil zeggen dat ik een gezond evenwicht heb gevonden tussen wat ik vandaag nodig heb om gelukkig te zijn en genoeg bagage hebben om de toekomst aan te kunnen. En die is niet zwart. Hij is rooskleurig.
Ik hou van kleuren, remember?
zaterdag 2 juni 2012
Klantendag
Een jaarlijkse gewoonte is het sinds ik in 1996 begon te programmeren aan een softwarepakket voor drukkerijen. Toen was ik als bediende in dienst genomen om dit eerder kleine project op zes maanden opnieuw te programmeren. De originele versie was toen vier jaar oud, en in computertermen was dat ook toen al verouderd.
Na die zes maanden gaven we een klantendag. De bestaande klanten waren heel erg tevreden met de nieuwe versie en er kwamen vele nieuwe klanten bij. Toen is er een proces gestart dat tot vandaag nog verder gaat. Inmiddels zijn we 16 jaar verder en nog steeds ben ik er mee bezig. Telkens komen er nieuwe vragen van de mensen die de software gebruiken. Er zijn altijd nieuwe aanpassingen nodig, en die houden me dus al 16 jaar bezig.
Vandaag is de situatie veranderd. Er komen niet veel klanten bij en de marktsituatie is slechter. Niet enkel door de crisis, maar ook door het feit dat de sector krimpt. Klassiek drukwerk wordt minder gevraagd en er is veel concurrentie van online webshops die digitaal drukwerk aanleveren.
Toch had ik niet de indruk dat de klanten ontevreden waren. Of toch niet meer dan anders, want er zijn altijd ongemakken als je software intensief gebruikt. Eén groot verschil is er met vroeger. Ikzelf! Het laatste deel van de presentatie is gewoontegetrouw het vragenuurtje. Vroeger een absolute nachtmerrie want ik was altijd bang om het woord te nemen in een grote groep. Vandaag niet meer. Een vraag is nooit te lastig en als klanten onmogelijke dingen vragen, zeg ik dat gewoon. Het is veel duidelijker en het wordt zeker gewaardeerd. Vroeger zouden we eerder knikken om de groep niet te beschamen en dan later vast te stellen dat de gevraagde aanpassing te ver gaat.
Maar de toekomst is dus onzeker, dat is duidelijk. Het zal afwachten zijn wat het komende jaar te bieden heeft.
Na die zes maanden gaven we een klantendag. De bestaande klanten waren heel erg tevreden met de nieuwe versie en er kwamen vele nieuwe klanten bij. Toen is er een proces gestart dat tot vandaag nog verder gaat. Inmiddels zijn we 16 jaar verder en nog steeds ben ik er mee bezig. Telkens komen er nieuwe vragen van de mensen die de software gebruiken. Er zijn altijd nieuwe aanpassingen nodig, en die houden me dus al 16 jaar bezig.
Vandaag is de situatie veranderd. Er komen niet veel klanten bij en de marktsituatie is slechter. Niet enkel door de crisis, maar ook door het feit dat de sector krimpt. Klassiek drukwerk wordt minder gevraagd en er is veel concurrentie van online webshops die digitaal drukwerk aanleveren.
Toch had ik niet de indruk dat de klanten ontevreden waren. Of toch niet meer dan anders, want er zijn altijd ongemakken als je software intensief gebruikt. Eén groot verschil is er met vroeger. Ikzelf! Het laatste deel van de presentatie is gewoontegetrouw het vragenuurtje. Vroeger een absolute nachtmerrie want ik was altijd bang om het woord te nemen in een grote groep. Vandaag niet meer. Een vraag is nooit te lastig en als klanten onmogelijke dingen vragen, zeg ik dat gewoon. Het is veel duidelijker en het wordt zeker gewaardeerd. Vroeger zouden we eerder knikken om de groep niet te beschamen en dan later vast te stellen dat de gevraagde aanpassing te ver gaat.
Maar de toekomst is dus onzeker, dat is duidelijk. Het zal afwachten zijn wat het komende jaar te bieden heeft.
vrijdag 1 juni 2012
Flashdance
Ik heb hem gezien, die film. Eindelijk! Ik zit er al op te wachten sinds 1984 ;-)
In dat jaar kwam er een nieuwe zender op de kabel. Het was een nieuw concept in ik was meteen gefascineerd. In de tweede plaats omdat het een zender was waar enkel films werden getoond. Maar eerst en vooral omdat het betaaltelevisie was, en het werd uitgezonden met een gecodeerd signaal. Je moest dus een abonnement hebben en een decoder aansluiten aan je TV toestel om de zender te kunnen bekijken.
Later zou die zender Canal+ en Prime heten, maar toen was dat nog FilmNet. Ik was een typische teenager nerd en zocht naar manieren om de zender te bekijken zonder het abonnement te kopen, want daar was natuurlijk geen budget voor. Maar ik vond dus oplossingen. De ene al beter dan de andere maar ik heb heel wat films kunnen bekijken zonder te betalen.
De eerste poging was redelijk simpel. Overdag en tijdens primetime werd er op het mozaïekkanaal van de kabeltelevisie reclame uitgezonden op het middenste vak. Het scherm was verdeeld in 12 kleine vakken en één middenvak dat groter was. In het grote vak zag je toen een spotje van de film Flashdance, één van de eerste kaskrakers die men had geprogrammeerd. Maar vanaf de latere avond en 's nachts toonde men in dat vak de normale zender, dus je zag de gewone film die dan bezig was. Alleen was er geen geluid, je hoorde het geluid van de radio. Je kon dus helemaal niet volgen.
In een groot stuk karton had ik een gat uitgeknipt waar dat kader net in paste. De andere kleine vakjes stoorden dus niet en je kon enkel het grotere middenvak bekijken. Er was geen geluid, maar daar had ik een tweede televisietoestel voor. Het was versleten en het beeld was heel slecht. Maar het geluid werkte prima. Ik schakelde het in en koos de gecodeerde zender op dat toestel. Je zag op het beeld alleen maar strepen, want het signaal was gecodeerd. Maar het geluid was dat niet, je kon op het gecodeerde kanaal gewoon de film beluisteren. Met het geluid van het ene toestel en het beeld binnen de kartonnen passe-partout in het andere toestel heb ik zo veel films gezien.
Ik werd ouder en het idee bleef me boeien. Maar ook de techniek werd beter, want mijn oude truuk werkte niet meer. Er was alleen nog reclame te zien in het middenkader. Er verscheen een filmnetdecoder in het boekje Elektuur. Dat is een magazine voor elektronica fans dat ik geregeld kocht. Het bouwpakketje had ik na wat moeite in elkaar gesoldeerd. Alleen was er iets niet juist in de schakeling, want de kleuren waren helemaal fout. Je kon de film duidelijk herkennen, maar met inverse kleuren was het niet om aan te zien. Toch heb ik met de decoder en het televisietoestel in zwart-wit mode nog heel wat films gezien.
Later ging ik op kot in Antwerpen. Na een aantal jaren gefeest te hebben besloot ik om een abonnement te nemen op Canal+. De bedoeling was dat het me ging weghouden uit het café. En voor een deel lukte dat ook. Af en toe was het zoete inval op mijn studentenkamer. Ik had van mijn kotbaas toestemming gekregen om een abonnement op de kabeltelevisie te nemen en een lange draad vanuit de kelder naar mijn studentenkot te leggen. Dan werd er het nodige chips en bier aangeschaft en hadden we gezellige filmavonden op mijn kamer. Dit keer met juist beeld en mooi geluid. Tegen die tijd was het zelfs al Dolby Surround. Tijden veranderen, mensen ook.
Alleen is die trailer van Flashdance zo in mijn geheugen gegrift dat het raar was om de film nu te zien. Hij stelt eigenlijk niks voor en ik vraag me af waarom ik het nog weet. Wellicht is het niet meer spannend als ie op een gewoon TV kanaal komt ;-)
In dat jaar kwam er een nieuwe zender op de kabel. Het was een nieuw concept in ik was meteen gefascineerd. In de tweede plaats omdat het een zender was waar enkel films werden getoond. Maar eerst en vooral omdat het betaaltelevisie was, en het werd uitgezonden met een gecodeerd signaal. Je moest dus een abonnement hebben en een decoder aansluiten aan je TV toestel om de zender te kunnen bekijken.
Later zou die zender Canal+ en Prime heten, maar toen was dat nog FilmNet. Ik was een typische teenager nerd en zocht naar manieren om de zender te bekijken zonder het abonnement te kopen, want daar was natuurlijk geen budget voor. Maar ik vond dus oplossingen. De ene al beter dan de andere maar ik heb heel wat films kunnen bekijken zonder te betalen.
De eerste poging was redelijk simpel. Overdag en tijdens primetime werd er op het mozaïekkanaal van de kabeltelevisie reclame uitgezonden op het middenste vak. Het scherm was verdeeld in 12 kleine vakken en één middenvak dat groter was. In het grote vak zag je toen een spotje van de film Flashdance, één van de eerste kaskrakers die men had geprogrammeerd. Maar vanaf de latere avond en 's nachts toonde men in dat vak de normale zender, dus je zag de gewone film die dan bezig was. Alleen was er geen geluid, je hoorde het geluid van de radio. Je kon dus helemaal niet volgen.
In een groot stuk karton had ik een gat uitgeknipt waar dat kader net in paste. De andere kleine vakjes stoorden dus niet en je kon enkel het grotere middenvak bekijken. Er was geen geluid, maar daar had ik een tweede televisietoestel voor. Het was versleten en het beeld was heel slecht. Maar het geluid werkte prima. Ik schakelde het in en koos de gecodeerde zender op dat toestel. Je zag op het beeld alleen maar strepen, want het signaal was gecodeerd. Maar het geluid was dat niet, je kon op het gecodeerde kanaal gewoon de film beluisteren. Met het geluid van het ene toestel en het beeld binnen de kartonnen passe-partout in het andere toestel heb ik zo veel films gezien.
Ik werd ouder en het idee bleef me boeien. Maar ook de techniek werd beter, want mijn oude truuk werkte niet meer. Er was alleen nog reclame te zien in het middenkader. Er verscheen een filmnetdecoder in het boekje Elektuur. Dat is een magazine voor elektronica fans dat ik geregeld kocht. Het bouwpakketje had ik na wat moeite in elkaar gesoldeerd. Alleen was er iets niet juist in de schakeling, want de kleuren waren helemaal fout. Je kon de film duidelijk herkennen, maar met inverse kleuren was het niet om aan te zien. Toch heb ik met de decoder en het televisietoestel in zwart-wit mode nog heel wat films gezien.
Later ging ik op kot in Antwerpen. Na een aantal jaren gefeest te hebben besloot ik om een abonnement te nemen op Canal+. De bedoeling was dat het me ging weghouden uit het café. En voor een deel lukte dat ook. Af en toe was het zoete inval op mijn studentenkamer. Ik had van mijn kotbaas toestemming gekregen om een abonnement op de kabeltelevisie te nemen en een lange draad vanuit de kelder naar mijn studentenkot te leggen. Dan werd er het nodige chips en bier aangeschaft en hadden we gezellige filmavonden op mijn kamer. Dit keer met juist beeld en mooi geluid. Tegen die tijd was het zelfs al Dolby Surround. Tijden veranderen, mensen ook.
Alleen is die trailer van Flashdance zo in mijn geheugen gegrift dat het raar was om de film nu te zien. Hij stelt eigenlijk niks voor en ik vraag me af waarom ik het nog weet. Wellicht is het niet meer spannend als ie op een gewoon TV kanaal komt ;-)
Abonneren op:
Posts (Atom)