In mei ...

.. wil ik elke dag een geocache doen.

Dat kan tellen hé! Oei oei, en het is een voornemen. Nu net iets waar ik niet goed in ben.

Maar het zou mooi zijn in de statistieken. Er staat één klein lijntje bij dat zegt: 3 opeenvolgende dagen met een vondst van 04/13/2012 tot 04/15/2012. Dat is 13,14 en 15 april hè. De Amerikanen draaien hun data om. Maar drie dagen is triestig natuurlijk. Weldra heb ik er 100 gevonden dus je zou nu al kunnen zeggen dat ik het fun vind. En dan moet deze leuke statistiek wel lukken.

Sterker nog, het is nu of nooit. Want op dit moment, nu ik nog "beginneling" ben, kan ik nog heel veel schatten in de buurt vinden. Er ligt er zelfs eentje op het einde van de straat op nog geen 300m. En die heb ik dus nog niet. Ik ben zelfs nog niet gaan kijken! Nu zijn de stadscaches niet direct de leuksten, vind ik. Vanaf de ring wordt het hier pas echt spannend. Zelfs al bovenop de ring zelf !

Als ik een keer 's avonds een schat ga zoeken, heb ik ineens 2 dagen als het lukt. En dat is al gebeurd. Ik kan er eentje loggen voor middernacht en eentje na middernacht. Voilà, twee vliegen in één klap.

Statistisch gezien wil ik minstens het cijfer 30 zien verschijnen. Dan kan je zeggen dat je ooit één maand elke dag gecacht hebt. Gisteren en vandaag tellen dus in principe al mee, alleen liggen ze niet in mei. Nee ik ben niet aan het terugkrabbelen, juist is juist. Maar ik wil dertig opeenvolgende dagen een geocache vinden zou gewoon een te lange titel zijn. Maar dat bedoel ik dus wel hè.

Bakker en brouwer

Een hele tijd geleden al zagen we een raar fenomeen. Als we de vuilniszakken buitenzetten zagen we heel vaak dat er iemand heel graag pintjes dronk. In Antwerpen moeten de blikken gesorteerd worden in een blauwe PMD zak en die is doorzichtig. Zo kunnen de vuilnismannen zien of je je wel aan de regels houdt. De zak is immers goedkoper dan de witte restafvalzak, en je zou dus restafval kunnen dumpen in een blauwe zak om goedkoper af te zijn. Maar dat lukt dus niet.

Bijkomend nadeel is dus dat je buren zien wat je eet en drinkt. Iemand had dus veel zin in blikjes bier. Er stonden vaak een stuk of 3,4 grote blauwe zakken helemaal gevuld met lege blikken bier. Allemaal hetzelfde merk. En geen enkel ander blik in de zak. Ook geen andere Plastiek-, Metaal- of Drankverpakking, waar de PMD zak toch voor dient. We vroegen ons al af wie er in ons gebouw met het gekende probleem worstelde. Ik herkende het wel, maar in mijn goede jaren deed ik toch meer moeite om het te camoufleren. Ik zou op zijn minst de blikken indrukken en ander PMD afval mee mengen. Of ik stopte ze mee in de witte zak, zo zagen mijn buren niks. En ik ging natuurlijk dingen drinken met een hogere concentratie.

Na een tijdje werd de schuldige gevonden. Niet de persoon zelf, maar wel zijn woonplaats. Het was een overbuur! Want ook andere voordeuren hadden vaak zakken met dezelfde inhoud. Ze werden vakkundig verdeeld over andere huizen en appartementen in de straat. Maar bij de overburen stond telkens de grootste voorraad. En sommige weken deed ie die moeite van het verspreiden niet. Zo kon je zijn verbruik ongeveer inschatten aan de zakken voor zijn eigen deur. Een tijdje later konden we er ook een gezicht op plakken. Iemand die we in de straat af en toe zagen wandelen, noem het waggelen, droeg twee plastic zakken van de lokale supermarkt vol met die blikken bier.

Ik heb me toen nog de vraag gesteld: hoe doet ie dat dan toch? Hij moet bijna fulltime bezig zijn met de aanvoer van blikken, als je zijn verbruik kent. En nu hebben we het antwoord. Inmiddels zijn we verhuisd naar het appartement naast het oude. Hij is dus nog steeds onze overbuur, alleen is de ligging van ons nieuwe appartement omgekeerd. Van op het terras kijken we in de straat op het bewuste gebouw. We zagen plots de zoon van de eigenaar van de supermarkt in de straat wandelen. Ze leveren aan huis om de oudere mensen in de buurt te bedienen. De zoon had een trolley bij zoals de brouwer dat gebruikt als ie in een café levert. De trolley stond helemaal volgeladen met pakken van 24 blikken bier. Hoeveel het er waren kon ik niet zien vanuit de hoogte, maar de trolley was helemaal gevuld. Ik denk dat het zijn weekvoorraad moet geweest zijn.

Ik weet dat het tragisch is want ik ken het probleem goed. Maar we konden niet anders dan glimlachen omdat het mysterie is opgelost. Het verklaart ook waarom er geen ander afval zit van voeding in de zakken. Mijn moeder zei vroeger altijd: waar de brouwer is moet de bakker niet zijn. Dat is hier de nagel op de kop.

Ik wil op café !

Hahaha, dat is schrikken hé. Maar ik wil écht op café. En dat voor iemand die geen alcohol drinkt. Maar het komt er niet meer van. Al een tijdje ben ik aan het zagen bij mijn geocachebuddy. Vroeger deden we dat nooit, samen gaan geocachen. Alleen ook niet, we kenden het helemaal niet. We gingen wel vaak op café met z'n tweeën. En dat vond (vind) ik dus heel plezant.

Ik heb dit al vaker verteld bij de AA en iedereen schrikt daarvan. Ik hoor dan dingen zoals je moet de kat niet bij de melk zetten, of dat ik het me onnodig moeilijk maak. Dat ik mettertijd niet aan de verleiding zal kunnen weerstaan.

Maar het gekke is, dat is dus helemaal zo niet. Ik ga gewoon heel graag op café. Ik dacht vroeger dat het om de pintjes en de vodka ging, maar dat blijkt toch niet helemaal te kloppen. Ik kom er gewoon graag en ik hou van die persoonlijke babbel, face-to-face. De laatste jaren is dat wel meestal met z'n tweeën, en niet meer in grotere groep. Dat gebeurt ook nog wel eens, maar niet vaak.

Ik denk dat ik de uitzondering op de regel moet zijn. Er wordt me aangeraden om weg te blijven van plaatsen waar de verleiding te groot is. Maar ze is er gewoon helemaal niet, die verleiding. Er werd me zelfs aangeraden om andere vrienden te zoeken. Mensen getuigden van een dramatische ommezwaai in het sociale leven en de mensen met wie je omgaat. Dat laatste is wel gebeurd, maar ik heb alleen vrienden bijgekregen. Er zijn er geen weggevallen. En dat wil ik ook helemaal niet. En wat als de favoriete bezigheid met sommige vrienden nu net op café gaan was? Moeten we dat dan veranderen omdat ik plots Cola Zero drink?

Ik denk het niet.

Maandag ga ik op café. Samen met mijn drinkebroeder die ik al jaren heel goed ken. En dat zal nog eens serieus deugd doen. Eerst ne pita en dan een pintje. Eén pintje met bier en ééntje met cola. Of meer hè. Want op één been kan je niet staan :-)

De praktijk

Het is nu in werking. Big Brother was watching me. Mijn ventje ging naar toneel en ik ging geocachen. Ik had dat niet op voorhand gezegd, het was trouwens ook een beslissing van het laatste moment. Maar ik had dus die GPS tracker op mijn iPhone ingeschakeld. Het plan was dat ik eerder thuis zou zijn en dat het dus niet nodig was om me zo te volgen, maar je weet maar nooit.

En het bleek dus nodig te zijn. Ik was veel later thuis dan gepland. Zo gaat dat met schatten die je niet vindt in 't donker. En de controle was gestart. Op de website werd ik gevolgd, elk kwartier werd mijn positie gelogd. En dan begon de redenering. Of ze nu een geruststelling is, dat weet ik niet. Het was duidelijk dat ik een hele tijd in Hemiksem en in Schelle tussen de bomen heb rondgelopen. Het werd ook duidelijk dat ik na een tijdje richting thuis aan het rijden was.

En dan plots stopte het signaal op een onlogische plaats. De terugweg van Schelle naar Antwerpen is langs de A12. Maar die volgde ik blijkbaar niet. Ergens werd afgeweken van de logische koers, en dan begint de fantasie. Hij gaat toch niet nog een cache doen aan de ring? Toch niet op dit uur van de nacht? De volgende log, een kwartier later gaf coördinaten in onze straat. Dus ik was wel degelijk op weg naar huis. Het thuisfront was gerustgesteld en vijf minuten later kwam ik binnen.

Waarom ik nu was afgeweken van de koers? Er is daar een tankstation van Esso dat ik heel vaak bezoek. De schattenjacht gaf me honger en dorst, en het is altijd de zoete inval daar. Dus ik kom er geregeld op de meest onmogelijke uren. Ik heb nu uitgelegd hoe je aan de coördinaten een streetview kan koppelen zodat je ziet wat ik zie op die plaats. Dan zou duidelijk zijn dat het een tankstation was.

Het is nu natuurlijk de vraag of dit een geruststelling betekent? Als je heel de tijd per kwartier de vraag gaat stellen wat ik ergens te zoeken heb, weet je misschien beter niks.

We hebben toch besloten dat dit toch beter is dan helemaal niks weten. Maar ik ga natuurlijk niet elke coördinaat verantwoorden, dat was niet de bedoeling. De bedoeling was alleen zien waar ik zit en of ik onderweg ben naar huis. Niet meer dan dat, want dan kan je daar weer dingen zoeken waar je je zorgen over kan maken.

Vuurdoop

Dat was dus vandaag. Twee jaar ben ik nu lid van de club. De Anonieme Alcoholisten. Elke keer als we onze twaalf stappen hebben gelezen komt de vraag. Dat gebeurt ongeveer elke 3 maanden als je elke week één stap bespreekt. Maar soms is het wat langer, want nieuwe leden hebben het voorrecht om nogmaals de eerste stap te horen.

En al een hele tijd komt dan de vraag. Wie is de nieuwe chairman voor de komende 12 weken. De voorzitter leidt het gesprek, hij laat iedereen één voor één aan het woord. Maar dat durf ik natuurlijk niet. Dat heb ik me toch altijd wijsgemaakt. Tot vorige week dan, toen ik besefte dat ik al twee jaar kom en nog nooit die verantwoordelijkheid heb genomen.

Maar vanavond dus wel. De eerste stap is per definitie de gemakkelijkste. Niet om hem te doen, wel om hem uit te leggen. Je belooft jezelf om vandaag niets te drinken. Toch niets met alcohol dan. En die belofte doe je enkel voor jezelf. Niet voor je vrouw, niet voor je kinderen, niet voor je familie of je vrienden die vinden dat je best wat minder zou drinken. Zelfs niet voor je dokter of je hulpverlener die zegt dat het vijf voor twaalf is. Je belooft het enkel aan jezelf. En je belooft het enkel voor 24 uur. Een langere belofte kan je immers niet aan. Dat is de basis van het hele programma, de eerste en enige stap die ik tot nu toe trouwens doe. De andere stappen blijven voorlopig suggesties of tips die ik meeneem, maar niet perse stuk per stuk uitvoer.

Het spreekt dan ook voor zich dat die eerste van 12 vergaderingen mij altijd wel ligt. Het is in feite het enige waar ik echt over kan meepraten, AA-stappengewijs dan toch. En vandaag deed ik dat als voorzitter. Als nerveuze voorzitter, maar of mensen dat hebben gemerkt weet ik niet. Ik heb in elk geval van verschillende mensen gehoord dat ik dat goed deed. Iemand zei zelfs dat het wel leek alsof ik dat al jaren deed. Dat zal wel wat overdreven zijn, maar ik denk dat het wel zal lukken.

Voilà, nog 11 weken te gaan. Tenzij er nieuwelingen bijkomen, dan huppelen we eventjes een week weer naar stap één. Maar dat is dus geen probleem want die ken ik.

Ik wil nu wel aangesproken worden met chairman. Voorzitter mag ook.
En als ik praat moet je zwijgen.
Want ik heb een bel en als het moet gebruik ik ze.
't Is maar dat je het weet ;-)

Kei-hard

Dat mag je dus heel erg letterlijk nemen. We hebben al een tijdje door dat ons gebouw overgedimensioneerd is als het op stevigheid aankomt. De muren en de draagbalken die we tot nu toe tegenkwamen zijn abnormaal hard. Ergens even een gaatje boren om een schilderijtje op te hangen moet gebeuren met een pneumatische boorhamer, zelfs al wil je maar een gaatje van 6 mm dik.

We merkten het in de keuken toen we voor de elektriciteit extra leidingen in de muur moesten slijpen. De slijpmachine draaide en de slijpschijfjes smolten weg. Maar er gebeurde niks tot we diamantschijven hebben aangeschaft. Dan ging het wel, nog met enige moeite. De binnenmuur tussen de keuken en de woonkamer is dun, maar van keihard beton. Bij het uitslijpen stootten we op dikke keien die het nog wat harder maken.

Ook de doe-het-zelvers die onze afzuiging in de keuken moesten voorzien hebben gezweet. Ze huurden een professionele diamantboor om een gat te maken naar het terras. Wat een klus van 1 à 2 uur moest zijn, heeft anderhalve dag geduurd. En ook daar is veel gezweet.

Dit keer moest het anders. De firma Hilti is gespecialiseerd in industriële boormachines. Weldra wordt het zomer en weer veel te warm in mijn kantoor. Mijn airco moet geplaatst worden en de buitenunit moet met de binnenunit verbonden worden door een gat van 8 cm diameter. De joekel van een machine die de werkman van Hilti had meegebracht had ik nog nooit gezien. Het beste van 't beste, watergekoeld. Er wordt eerst een constructie in de muur vastgezet waaraan de machine vasthangt. Dan kan hij met een hendel die als hefboom werkt zeer veel kracht zetten om de 40 cm dikke buitenmuur te doorboren. Uiteindelijk is dat ook gelukt, maar zelfs dit keer niet zonder moeite.

Dit resultaat was zelfs voor de man die het werk kwam doen nog niet gezien. De stukken muur die eruit kwamen zitten vol met grote keien en de blinkende stukken zijn betonijzers. Ze zitten elke paar centimeter in de muur, dus de ijzers die we nu doorboord hebben zullen het gebouw niet doen instorten.

Ons appartement is kei-hard :-)

Portkosten

Ik heb deze sensoren dus al een half jaar aan mijn lijf plakken. En ik ben daar super super blij mee. Want ze voorkomen dat ik nog hypo's krijg (meestal toch) en daardoor ben ik een veel rustiger mens geworden.

Maar ze zijn dus pokkeduur. En ze worden niet terugbetaald door de ziekenkas. Ook mijn hospitalisatieverzekering komt niet tussen. Ik had me er dus vanaf in het begin bij neergelegd dat ik een ferme hap uit mijn maandbudget moest uittrekken om van deze gemoedsrust te kunnen genieten. Maar dat heb ik er voor over.

In de praktijk gaat het als volgt. Elke twee maanden ga ik naar de apotheek om een lading van 10 sensoren te bestellen. Eén sensor leeft zes dagen, dus dat komt ongeveer overeen met die periode. Ze worden via een postpakketje uit Nederland verstuurd naar mijn apotheek en dan pik ik ze daar op. Twee maanden geleden was er plots 30€ bijgekomen bij de verkoopprijs. Ik heb daar een opmerking over gemaakt, maar er werd niet echt op ingegaan. De apotheek was zopas overgenomen en wellicht had de nieuwe eigenaar een andere prijspolitiek.

Maar deze week was mijn voorraad weer op. Ik ga langs om ze te bestellen en enkele dagen later zijn ze daar. Maar ik schrik me een aap van de verkoopprijs. Er is nu 71€ bijgekomen! Dat is dus 101€ extra op een periode van 4 maanden. Ik zeg tegen de bediende dat dit echt niet kan, dat er een vergissing moet gebeurd zijn. En als het niet zo zou zijn, wil ik een heel duidelijke uitleg waarom er op zo'n korte tijd zo'n belachelijk hoog bedrag bijkomt.

Maar hij zwijgt. Het is te zeggen, hij mompelt wat. Het komt er op neer dat dat de prijs is die hij doorkrijgt. En dat ie daar niks aan kan veranderen. Ik dring aan op meer uitleg. Dat ie dan iemand vraagt hoe het zit, een telefoontje doet of een collega aanspreekt. Hij blijft ijzig kalm en zegt iets van "ja, maar je moet nog portkosten rekenen en zo... ". Wablief?? Portkosten? 101€ om een pakketje van nog geen kilo naar hier te vervoeren? Wordt het misschien per gouden koets verstuurd? Die waren er trouwens twee en vier maanden geleden ook, die portkosten.

Toch kan ik niks anders doen dan het belachelijke bedrag toch te betalen. Ik was immers door een accidentje zonder sensor gevallen en had ze dringend nodig. Als ik de levering zou weigeren kwam ik in problemen.

Nu heb ik een bericht gestuurd naar Medtronic, de leverancier van de sensoren. Ik kreeg snel antwoord en dat is zeker bevredigend. Er staat een maximumverkoopprijs op die dingen, en ze zijn daar ver over gegaan. De 30€ opslag, daar moet ik me bij neerleggen. De 71 niet. Die wordt terugbetaald en dat gaan we terugvragen in de apotheek.

Ik vind het heel jammer dat er op deze manier moet gewerkt worden. In dit geval speelt de apotheek enkel doorgeefluik en ze biedt geen enkele meerwaarde. Met vragen over de sensor kan ik niet terecht, want niemand weet er iets van. Het is zelfs omgekeerd, vorige keer moest ik zelf zeggen naar wie ze de mail moesten sturen binnen Medtronic omdat de dame die normaal de bestellingen regelt er niet meer werkte. Zo hoort het niet te gaan, ik verwacht een beetje service als er een flinke marge wordt genomen op iets dat al erg duur is om te beginnen. Een postpakketje opsturen zou ook gewoon naar mijn adres kunnen. Het zou goedkoper zijn en veel ellende besparen. Helaas laat de wet dat niet toe.