Er bestaat een rechtlijnig traject dat 100% slaagkans geeft. Door dit eenvoudige principe te volgen, bereik je altijd het doel dat vooropgesteld wordt. De enige voorwaarde is capaciteit en inzet.
Je zou het over de ganse lijn kunnen toepassen, maar nu spreek ik enkel over het onderwijs dat ik genoot. Daar was dit principe zo sterk verweven in het hele bestel dat het bijna één van de tien geboden was. Het had nog gekund ook, want het Klein Seminarie in Hoogstraten was uiteraard streng katholiek.
Helaas hebben sommige leerlingen een afwijkend gedrag en dan werkt het systeem niet. Je voelt zo aan je water dat ik er zo één was. Het heeft me altijd parten gespeeld en dat is vandaag nog zo. Dat komt dan ook omdat niet enkel de school van toen, maar ook de grote boze wereld op die manier in elkaar zit.
Nu moet het concreter worden. Ik was een luierik. Dat werd me ingefluisterd van toen ik jong was. Soms werd het niet gefluisterd, maar bijna geroepen. Het effect is hetzelfde, het werkt niet motiverend. Hoe vaak ik ooit moest horen dat ik in het vierde leerjaar van de lagere school een leraar heb gehad die tegen mijn moeder in vertrouwen zei dat ik de beste leerling van de klas zou kunnen zijn, als ik maar wat moeite zou doen. Maar ik zat te dromen en leerde mijn lessen niet genoeg. Huiswerk bleef liggen en in plaats van de eerste was ik dan "maar" de derde van de klas. Waarom het verhaal nu nog rondzweeft weet ik niet. Ook nu geeft het geen meerwaarde qua motivatie.
Al bij al had ik weinig last van het fenomeen. Het werd te pas en te onpas op mijn bord gegooid, maar niemand deed ooit de moeite om er iets mee te doen. Er was geen begeleiding zoals dat nu bestaat. Ik moest gewoon meer mijn best doen en daarmee was de kous af.
Toen ik 17 was, werd het wel een probleem. In het laatste jaar had ik onder zachte dwang een richting gekozen met heel veel wiskunde. Ik denk acht uren per week, plus nog eens twee uren wiskundig tekenen van dezelfde leraar. Ik tel die er nu bij om het nog dramatischer te laten klinken.
De leraar was pastoor en alcoholist. Nu maak ik me schuldig aan één van de principes van de AA. Ik benoem nooit iemand anders als alcoholist. Maar dit was er gewoon één. Je rook het aan de adem en je zag het aan het einde van de zinnen en formules op het bord. Hoe verder de woorden inzakten, hoe erger de kater was.
Bij deze leraar ben ik vastgelopen. Ik heb dan ook het jaar moeten overdoen. Ik ga niet zeggen dat het zijn schuld was, want ik was zelf de luierik. Als ik gewoon mijn best had gedaan, was ik wel de eerste keer meteen geslaagd.
Maar hij had één ijzersterk principe waar niet van werd afgeweken. Je moest antwoorden op zijn vragen in de klas. Hij vroeg je niks op de man af, je moest gewoon vrijwillig je hand opsteken in de klas om zelf het antwoord te geven op een moeilijke wiskundige vraag die hij aan de ganse klas stelde. Als je een antwoord kende, moest je dus alleen maar je vinger opsteken, het antwoord geven en hij was tevreden. Dan kreeg je punten voor medewerking in de klas.
Ik was op voorhand al gewaarschuwd. Mijn broer kende mijn karakter maar al te goed en hij wist dat ik dat niet zou doen. Ik was veel te verlegen om in een groep leerlingen het woord te nemen, zelfs al ging het over een wiskundig antwoord dat ik vaak wel wist, en zelfs al was de groep in de 6de wetenschappelijke A heel erg klein. Ik herinner me letterlijk zijn woorden: "bij den *** zal je uit je kot moeten komen!" De sterretjes censureren nu de bijnaam van de leraar.
Maar ik deed het niet. Na een tijd had ik door dat de leraar boos op me was. Hij had ook zijn eigen regels heel duidelijk uitgelegd: in mijn klas gaat het zo. Wen er dus maar aan, het is de enige manier die juist is. Als je deze manier niet volgt, krijg je geen punten voor medewerking in de klas.
Ik heb ze dan ook niet gekregen. Ik was ook niet meer gemotiveerd om nog iets te doen, dus ook de andere cijfers die enkel iets zeiden over mijn wiskundige kennis waren slecht. Daarom moest ik dan ook mijn jaar overdoen.
De tweede poging was anders. Hij had zich er blijkbaar bij neergelegd dat ik nooit zou antwoorden en ik heb me enkel nog geconcentreerd op de leerstof en de examens. Zijn principe was niet veranderd en ook in het bisjaar bleef ik stil. Toen ik afstudeerde herinner ik me dat ie mijn moeder aansprak. Ik herinner me niet exact de woorden, maar het kwam erop neer dat dat toch zo jammer was, dat ik mijn jaar had moeten overdoen. Waarom was ik toch zo koppig geweest om niet mee te werken in de klas? Waarom was ik toch zo koppig geweest om zijn principe niet te volgen? Dat had mij één jaar schoolbanken bespaard!
Ik kan die vraag ook omdraaien. ***, waarom was jij zo koppig met je principe? Het heeft mij één jaar schoolbanken gekost.
zaterdag 28 september 2013
vrijdag 27 september 2013
Schoenen te koop?
Zien jullie dat ook? Waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk komt er enkel bij mij nu opstaan dat er bij Zalando een actie loopt die ik niet mag missen. Het hangt af van je surfgedrag wat je nu ziet. Het is een intelligent systeem dat achter de reclame zit die plots hier is verschenen tussen de berichten.
Geef toe dat mijn nieuwe voornemen om snel rijk te worden een goed idee is. Ik heb er zelf nooit aan gedacht, maar het kwam me ter ore dat het heel eenvoudig in te stellen is in Blogger, dat is het platform waar deze blog op draait. Da's natuurlijk ook niet zo moeilijk want het is allemaal hetzelfde bedrijf dat die dingen ondersteunt.
En nee, natuurlijk ga ik er niet rijk van worden. Als het meezit, kan ik misschien elke maand een koffie gaan drinken van de opbrengst. Maar een tweede idee dat lang geleden al speelde kwam hierdoor weer in mijn hoofd. Dat is mede de reden waarom er plots reclame staat. Lees je dat goed, dat woordje mede? Ik wil er dus wel degelijk iets aan verdienen, laat het volgende niet als excuus overkomen. Ik mag met mijn blog doen wat ik wil hè, en als ik nu graag reclame plaats, doe ik dat gewoon ;-)
Maar ik dacht al even om het een beetje te promoten, wat hier staat. Ik spreek nu enkel over de pagina's die over mijn nieuwe alcoholvrije levensstijl gaan, laat dat duidelijk zijn. Het was niet het originele plan van deze blog, maar inmiddels heeft het een groot deel van mijn begeleiding die ik vroeger van psychologen kreeg, overgenomen. En dat gebeurt zomaar, zonder iets te doen. Nu ja, da's niet echt waar, ik moet het wel allemaal neerschrijven natuurlijk.
En ik voel in mijn omgeving dat dat goed is. Ik krijg vooral positieve reacties op dat deel van de blog. Op het rest ook hoor, maar dat is voor mij toch het meest waardevol. Er zijn trouwens ook negatieve reacties, maar niemand durft ze tot nu toe recht in mijn gezicht uitspreken. En sinds een tijdje krijg ik ook af en toe positieve reacties van compleet vreemde lezers. Mensen komen hier per toeval terecht en beginnen alles te lezen. Het is fijn om te horen, dat betekent dat het zelfs voor vreemde mensen al iets heeft betekend.
Daarom dacht ik al een tijdje geleden van opnieuw reclame te maken op Google. Ik deed dat vroeger ook toen ik de Atkinswebsite had gemaakt, en dat gaf echt wel heel mooie resultaten. Toen had ik natuurlijk budget, want ik had net een super goede deal gedaan en 5000$ verdiend aan de verkoop van mijn toenmalige domeinnaam.
Nu heb ik uiteraard geen geld, dus ik kan dat niet. Ik hoop nu dat er met die reclameboodschappen toch wat euro's binnenkomen, en dan open ik opnieuw een account als adverteerder. Diegene die ik heb, werkt misschien zelfs nog. Toen vulde ik die telkens aan met schijven van 50€ en als de hype groot was, het dubbele. Dan kwam ik eerst in de zoekresultaten staan als iemand "atkins" intypte in Google.
Dat is nu dus ook de bedoeling. Stel dat je "stoppen met drinken" of "alcoholverslaving" Googelt, dan zou ik dus graag in de zoekresultaten verschijnen. Ik moet nog goed nadenken over zoekwoorden en een mooie domeinnaam die vóór jangeox.be komt te staan. Op dit moment is dat alcohol.jangeox.be, maar dat kan beter. Ik denk aan nuchter.jangeox.be of zo. Dan kom je op deze blog terecht, meteen gefilterd op de tab alcohol.
En misschien, heel misschien... is er ooit iemand die een probleem heeft en op die manier zijn of haar beste beslissing ooit neemt, net zoals ik dat ooit deed. Dat wens ik namelijk iedereen toe.
En dan is ook die koffie mij wel gegund, zou ik denken ;-)
Geef toe dat mijn nieuwe voornemen om snel rijk te worden een goed idee is. Ik heb er zelf nooit aan gedacht, maar het kwam me ter ore dat het heel eenvoudig in te stellen is in Blogger, dat is het platform waar deze blog op draait. Da's natuurlijk ook niet zo moeilijk want het is allemaal hetzelfde bedrijf dat die dingen ondersteunt.
En nee, natuurlijk ga ik er niet rijk van worden. Als het meezit, kan ik misschien elke maand een koffie gaan drinken van de opbrengst. Maar een tweede idee dat lang geleden al speelde kwam hierdoor weer in mijn hoofd. Dat is mede de reden waarom er plots reclame staat. Lees je dat goed, dat woordje mede? Ik wil er dus wel degelijk iets aan verdienen, laat het volgende niet als excuus overkomen. Ik mag met mijn blog doen wat ik wil hè, en als ik nu graag reclame plaats, doe ik dat gewoon ;-)
Maar ik dacht al even om het een beetje te promoten, wat hier staat. Ik spreek nu enkel over de pagina's die over mijn nieuwe alcoholvrije levensstijl gaan, laat dat duidelijk zijn. Het was niet het originele plan van deze blog, maar inmiddels heeft het een groot deel van mijn begeleiding die ik vroeger van psychologen kreeg, overgenomen. En dat gebeurt zomaar, zonder iets te doen. Nu ja, da's niet echt waar, ik moet het wel allemaal neerschrijven natuurlijk.
En ik voel in mijn omgeving dat dat goed is. Ik krijg vooral positieve reacties op dat deel van de blog. Op het rest ook hoor, maar dat is voor mij toch het meest waardevol. Er zijn trouwens ook negatieve reacties, maar niemand durft ze tot nu toe recht in mijn gezicht uitspreken. En sinds een tijdje krijg ik ook af en toe positieve reacties van compleet vreemde lezers. Mensen komen hier per toeval terecht en beginnen alles te lezen. Het is fijn om te horen, dat betekent dat het zelfs voor vreemde mensen al iets heeft betekend.
Daarom dacht ik al een tijdje geleden van opnieuw reclame te maken op Google. Ik deed dat vroeger ook toen ik de Atkinswebsite had gemaakt, en dat gaf echt wel heel mooie resultaten. Toen had ik natuurlijk budget, want ik had net een super goede deal gedaan en 5000$ verdiend aan de verkoop van mijn toenmalige domeinnaam.
Nu heb ik uiteraard geen geld, dus ik kan dat niet. Ik hoop nu dat er met die reclameboodschappen toch wat euro's binnenkomen, en dan open ik opnieuw een account als adverteerder. Diegene die ik heb, werkt misschien zelfs nog. Toen vulde ik die telkens aan met schijven van 50€ en als de hype groot was, het dubbele. Dan kwam ik eerst in de zoekresultaten staan als iemand "atkins" intypte in Google.
Dat is nu dus ook de bedoeling. Stel dat je "stoppen met drinken" of "alcoholverslaving" Googelt, dan zou ik dus graag in de zoekresultaten verschijnen. Ik moet nog goed nadenken over zoekwoorden en een mooie domeinnaam die vóór jangeox.be komt te staan. Op dit moment is dat alcohol.jangeox.be, maar dat kan beter. Ik denk aan nuchter.jangeox.be of zo. Dan kom je op deze blog terecht, meteen gefilterd op de tab alcohol.
En misschien, heel misschien... is er ooit iemand die een probleem heeft en op die manier zijn of haar beste beslissing ooit neemt, net zoals ik dat ooit deed. Dat wens ik namelijk iedereen toe.
En dan is ook die koffie mij wel gegund, zou ik denken ;-)
donderdag 26 september 2013
De trompetviool
Je moet het gezien hebben om te snappen wat ik bedoel. Het woord heb ik zelf verzonnen, maar ik had het net zo goed viooltrompet kunnen noemen. Het is moeilijk hoor, want beide woorden zijn van toepassing op het instrument.
Toch is er altijd één woord dat overheerst, en dat moet je achteraan plaatsen. Er bestaat een truuk voor, wist je dat? Je moet het object in kwestie vanop een hele grote afstand bekijken en dan benoemen wat je als eerste ziet. Zie je eerst dat het vooral een viool is, dan noem je het trompetviool. Als de trompetvorm overheerst, dan noem je het viooltrompet. Het principe is kaas met gaten, probeer het maar eens met snoekbaars of zalmforel. Dat lukt mij zeker niet, maar misschien komt dat vooral omdat ik niks van vissen ken.
Maar dit is een instrument dat je wellicht trompetviool zou noemen, moest je het voor de eerste maal zien. De man die het bespeelt is nogal irritant omdat ie buiten naast de winkelkarren van den Aldi zit. Hij zit zo dichtbij dat ie je meteen aankijkt en zijn tempo en volume verhoogt als je een kar neemt om te gaan winkelen. Ik heb het altijd vreemd gevonden dat ie hier zit. Waarom gaat ie niet aan de Delhaize zitten? Je kan toch verwachten dat ie daar meer omzet draait?
Ik ben slecht gezind vandaag. Dat komt omdat ik weer moeilijk kan wandelen maar met de nieuwe medicijnen kan het weer net. Je zou verwachten dat dat dan goed is, maar de regelmaat waarmee het altijd weer bergaf gaat speelt me parten. De man ziet het als ie me aankijkt en lacht. Hij doet dat om zijn halve euro te krijgen, dat weet ik wel. Maar mijn halve euro gaat in de kar en niet in het potje van de man. Hij moet toch weten dat ie best moeite doet als mensen hun kar terugplaatsen want mensen die de winkel binnengaan hebben hun cent nodig om het slot van de kar te openen. Toch doet ie een enthousiast vreugdedansje bij zijn lied. Hij draait zelfs even rond maar dat zal wel bij de act horen.
Ik doe mijn aankopen en kom terug op de parking. Nog voor ik buiten ben, hoor ik de viool spelen. Het liedje is nu met nog meer tempo en nog voor ik de man zie kan ik al raden dat ie een klant lokt. Je hoort het aan het volume en het tempo. Maar als de deuren van de winkel openen, zie ik op de hele parking niemand in de verste verte in de buurt van de winkelkarren. De man staat er alleen en draait rond door zijn eigen enthousiasme. Het brengt niks op hoor, hij doet het dit keer gewoon omdat ie goed gezind is.
Misschien was dat dan ook zo toen ik binnenkwam? Ik ga er vanuit dat hij mensen wil lokken met zijn deuntjes, maar misschien vindt ie het gewoon fijne liedjes? Anders zou ie nu toch gewoon op zijn achterwerk op het muurtje zitten in plaats van zich uit te sloven?
Ik moet nu weer naar hem toe, want lege winkelkarren horen daar thuis. Maar hij irriteert me niet meer, het is een beetje grappig. Heel mijn redenering was in duigen gevallen en daar moet ik om lachen. Ook dat heeft ie gezien en hij verhoogt zijn tempo en volume nog een beetje. Deze keer gooi ik wel de halve euro die uit de kar komt in zijn bekertje. Gewoon, omdat ie zo grappig is.
De waarheid ligt wellicht in 't midden. Niemand doet dit voor zijn plezier, dat geloof ik nooit. Maar hij geniet er vandaag duidelijk van en er is al een beetje opbrengst want het bekertje klingelt als mijn halve euro erin valt. Hij is trouwens helemaal niet zo dom hoor. Weet je dat er aan de Delhaize ook altijd iemand zit? Hij verkoopt een krantje en de mensen die er met hun volle winkelkarren voorbij komen zijn altijd heel erg gehaast. Ik zag nog nooit iemand een krantje kopen. Maar de trompetviool maakt mensen blij. Hun budget is wellicht lager maar toch zag ik vaak muntjes die uit de winkelkar recht in het bekertje voor zijn voeten worden gedropt.
En vandaag bracht het dus op. Hij heeft immers een halve euro verdiend en ik ben niet meer slecht gezind.
Toch is er altijd één woord dat overheerst, en dat moet je achteraan plaatsen. Er bestaat een truuk voor, wist je dat? Je moet het object in kwestie vanop een hele grote afstand bekijken en dan benoemen wat je als eerste ziet. Zie je eerst dat het vooral een viool is, dan noem je het trompetviool. Als de trompetvorm overheerst, dan noem je het viooltrompet. Het principe is kaas met gaten, probeer het maar eens met snoekbaars of zalmforel. Dat lukt mij zeker niet, maar misschien komt dat vooral omdat ik niks van vissen ken.
Maar dit is een instrument dat je wellicht trompetviool zou noemen, moest je het voor de eerste maal zien. De man die het bespeelt is nogal irritant omdat ie buiten naast de winkelkarren van den Aldi zit. Hij zit zo dichtbij dat ie je meteen aankijkt en zijn tempo en volume verhoogt als je een kar neemt om te gaan winkelen. Ik heb het altijd vreemd gevonden dat ie hier zit. Waarom gaat ie niet aan de Delhaize zitten? Je kan toch verwachten dat ie daar meer omzet draait?
Ik ben slecht gezind vandaag. Dat komt omdat ik weer moeilijk kan wandelen maar met de nieuwe medicijnen kan het weer net. Je zou verwachten dat dat dan goed is, maar de regelmaat waarmee het altijd weer bergaf gaat speelt me parten. De man ziet het als ie me aankijkt en lacht. Hij doet dat om zijn halve euro te krijgen, dat weet ik wel. Maar mijn halve euro gaat in de kar en niet in het potje van de man. Hij moet toch weten dat ie best moeite doet als mensen hun kar terugplaatsen want mensen die de winkel binnengaan hebben hun cent nodig om het slot van de kar te openen. Toch doet ie een enthousiast vreugdedansje bij zijn lied. Hij draait zelfs even rond maar dat zal wel bij de act horen.
Ik doe mijn aankopen en kom terug op de parking. Nog voor ik buiten ben, hoor ik de viool spelen. Het liedje is nu met nog meer tempo en nog voor ik de man zie kan ik al raden dat ie een klant lokt. Je hoort het aan het volume en het tempo. Maar als de deuren van de winkel openen, zie ik op de hele parking niemand in de verste verte in de buurt van de winkelkarren. De man staat er alleen en draait rond door zijn eigen enthousiasme. Het brengt niks op hoor, hij doet het dit keer gewoon omdat ie goed gezind is.
Misschien was dat dan ook zo toen ik binnenkwam? Ik ga er vanuit dat hij mensen wil lokken met zijn deuntjes, maar misschien vindt ie het gewoon fijne liedjes? Anders zou ie nu toch gewoon op zijn achterwerk op het muurtje zitten in plaats van zich uit te sloven?
Ik moet nu weer naar hem toe, want lege winkelkarren horen daar thuis. Maar hij irriteert me niet meer, het is een beetje grappig. Heel mijn redenering was in duigen gevallen en daar moet ik om lachen. Ook dat heeft ie gezien en hij verhoogt zijn tempo en volume nog een beetje. Deze keer gooi ik wel de halve euro die uit de kar komt in zijn bekertje. Gewoon, omdat ie zo grappig is.
De waarheid ligt wellicht in 't midden. Niemand doet dit voor zijn plezier, dat geloof ik nooit. Maar hij geniet er vandaag duidelijk van en er is al een beetje opbrengst want het bekertje klingelt als mijn halve euro erin valt. Hij is trouwens helemaal niet zo dom hoor. Weet je dat er aan de Delhaize ook altijd iemand zit? Hij verkoopt een krantje en de mensen die er met hun volle winkelkarren voorbij komen zijn altijd heel erg gehaast. Ik zag nog nooit iemand een krantje kopen. Maar de trompetviool maakt mensen blij. Hun budget is wellicht lager maar toch zag ik vaak muntjes die uit de winkelkar recht in het bekertje voor zijn voeten worden gedropt.
En vandaag bracht het dus op. Hij heeft immers een halve euro verdiend en ik ben niet meer slecht gezind.
woensdag 25 september 2013
Olympus & Arduino
OK. Ik wil dus mijn fototoestel bedienen met een microcontroller. Als dat lukt, dan kan je een hele hoop leuke dingen verzinnen.
Om dat te doen moet je op 't eerste zicht niet veel in huis hebben. Een microcontroller die je kan programmeren (een Arduino doet de job ook), een relaiskaartje, een fototoestel en een kabeltje. Je kan aan elke digitale camera wel een draadje hangen met een knopje dat je zo in de winkel koopt. Als je een statief gebruikt zorgt dat er voor dat je camera stabiel blijft bij het indrukken van de sluiterknop.
In mijn geval is het een klein beetje ingewikkelder. Ik heb een Olympus E-520 spiegelreflexcamera en er bestaat inderdaad zo'n knopje. Ik heb dat zelfs, maar ik ben het kwijt. Ik weet nog wel dat het een knopje was dat net zo werkt als de normale sluiterknop. Dat wil zeggen: je drukt de knop half in om scherp te stellen en helemaal om de foto te nemen. Dat doet trouwens elke camera wel, denk ik.
Dat wil wel zeggen dat je dus 2 functies hebt: focus en shutter. Die bedien je dus in feite met twee knoppen die mechanisch in één knop zitten. Mijn besturing heeft dan wel 2 relais nodig.
Het eerste probleem was de camera verbinden met die twee relais. Deze vreemde connector bevat alle aansluitingen die je kan verzinnen aan de camera. Dat is jammer want het maakt het wat ingewikkeld.
Ik heb dus de juiste pinnetjes moeten uitzoeken die je aan de twee relais verbindt. Als het ene relais aantrekt zal de camera scherpstellen (focus) en als het tweede relais aantrekt neemt ie een foto (shutter). Het moet ook met twee aparte relais, want enkel de shutter functie doet niks. De focus moet ingedrukt zijn, anders doet de shutter niks. Dat is in het echte leven ook zo: je kan niet de knop helemaal indrukken zonder hem eerst half in te drukken.
Maar dat is dus gelukt! En voor mij is dat erg fijn want het opent een waaier aan mogelijkheden. Om er toch één in beeld te brengen verzon ik een nuttige toepassing van een camera die automatisch een foto neemt als er op één meter afstand een object wordt waargenomen. Hoe nuttig dat is, kan je zelf invullen. Ik wou gewoon een filmpje maken :D
Om dat te doen moet je op 't eerste zicht niet veel in huis hebben. Een microcontroller die je kan programmeren (een Arduino doet de job ook), een relaiskaartje, een fototoestel en een kabeltje. Je kan aan elke digitale camera wel een draadje hangen met een knopje dat je zo in de winkel koopt. Als je een statief gebruikt zorgt dat er voor dat je camera stabiel blijft bij het indrukken van de sluiterknop.
In mijn geval is het een klein beetje ingewikkelder. Ik heb een Olympus E-520 spiegelreflexcamera en er bestaat inderdaad zo'n knopje. Ik heb dat zelfs, maar ik ben het kwijt. Ik weet nog wel dat het een knopje was dat net zo werkt als de normale sluiterknop. Dat wil zeggen: je drukt de knop half in om scherp te stellen en helemaal om de foto te nemen. Dat doet trouwens elke camera wel, denk ik.
Dat wil wel zeggen dat je dus 2 functies hebt: focus en shutter. Die bedien je dus in feite met twee knoppen die mechanisch in één knop zitten. Mijn besturing heeft dan wel 2 relais nodig.
Het eerste probleem was de camera verbinden met die twee relais. Deze vreemde connector bevat alle aansluitingen die je kan verzinnen aan de camera. Dat is jammer want het maakt het wat ingewikkeld.
Maar dat is dus gelukt! En voor mij is dat erg fijn want het opent een waaier aan mogelijkheden. Om er toch één in beeld te brengen verzon ik een nuttige toepassing van een camera die automatisch een foto neemt als er op één meter afstand een object wordt waargenomen. Hoe nuttig dat is, kan je zelf invullen. Ik wou gewoon een filmpje maken :D
dinsdag 24 september 2013
Niet meer onder controle
Een week en een paar dagen maken een groot verschil. Rekening houdend met het feit dat mijn blogposts niet altijd op de exacte dag verschijnen, zei ik dus meer dan een week geleden dat het onder controle was toen de dokter me de vraag stelde. Het gaat over pijn in de rug en het linkerbeen zoals dat wellicht inmiddels duidelijk is na bijna een jaar blogpagina's in die trant.
Vanmorgen moest ik nee zeggen. Gisteren ook nee en de dag ervoor ook. Slapen ging weer moeilijker, ook dat ken ik van vorig jaar. Niet dat ik door kermende pijn wakker word, maar ik word wel wakker en ze is er meteen. Ze is ook meteen heel vervelend. Zo vervelend dat geen enkele ligpositie pijnloos is, en dan kan je onmogelijk de slaap terug vatten.
Vanmorgen zei ik niet enkel nee tegen mezelf maar ook tegen de huisarts. Nee, de pijn is niet meer onder controle. Ik weet dat ik te vroeg terug bij je aanbel, want de Tramadol dosis ging me veertien dagen helpen. Het is nu dag tien en het lukt al even niet meer. Twee opties, zonder dat ik echt kan kiezen. Ik weet dat Tramadol nog één stap verhogen kan, maar weinig verschil maakt. Overschakelen naar Targinact deed ik vóór de operatie ook met veel succes. Alleen, die lastige periode dat ik een beetje van de wereld was, niet meer met de wagen kon rijden en mijn geheugen van korte termijn me volledig in de steek liet, was niet fijn. Dát ben ik niet vergeten.
Toch kies ik dat nu opnieuw omdat ik weet dat het helpt. Het labeltje Targinact 10mg/5mg slaat op 10mg Oxycodon en 5mg van een paardenmiddel tegen obstipatie. Die nevenwerking heeft zowat iedereen bij dingen die onder de Opiumwet vallen. Die wet zorgt nu ook weer voor de nodige papierwinkel die rondgaat tussen arts, apotheek en mutualiteit. Gelukkig leef ik in België bedenk ik me weer, want het papierwerk zorgt er wel voor dat dit beschikbaar is en tegen een prijs die heel vriendelijk is voor het budget. Meteen is de optie daar om zelf te kiezen voor de verhoging naar 20mg/10mg, maar het spreekt voor zich dat we eerst laag beginnen.
Ondertussen zijn er ook instanties wakker geworden. De RSZ kwam kijken of ik wel ziek genoeg was, maar die meneer hoefde ik echt niet te overtuigen. Hij zag het meteen toen ik hem een stoel aanbood. Dat de mutualiteit nog niks liet horen vindt deze man ook vreemd, maar binnen twee weken is het dan toch zo ver. De controledokter zal wellicht dezelfde conclusie trekken. Tegen die tijd is er een MRI en een afspraak bij de chirurg die ik kan toevoegen aan het dossier. Jammer dat de controle net enkele dagen vóór de chirurg gebeurt, maar ja..
Mocht de toon wat negatief zijn, dat was niet het plan. Enkel objectieve feiten vandaag. Lang geleden werden de twee cijfers losgekoppeld hoewel dat moeite kost. Het cijfer van 0 tot 10 dat zegt hoeveel pijn er is, staat los van dat andere cijfer op mijn geluksschaal. Er zijn namelijk truukjes voor en die pas ik al lang toe. Als je niet meer kan wandelen of geocachen, doe dan iets anders. Elektronica heb ik toen opnieuw toegevoegd aan het lijstje met dingen die me voldoening geven. Ik ben zelfs opnieuw verder aan 't schrijven aan dat boek dat ik ging af hebben rond deze tijd. En af en toe leer ik online wat bij over c#. Al zal dat laatste nu weer moeilijker worden. Targinact doet alles bovenin trager en slechter werken.
Verwacht je dus ook maar aan meer schrijffouten op mijn blog!
Gelukkig heb ik een goede waakhond :D
Vanmorgen moest ik nee zeggen. Gisteren ook nee en de dag ervoor ook. Slapen ging weer moeilijker, ook dat ken ik van vorig jaar. Niet dat ik door kermende pijn wakker word, maar ik word wel wakker en ze is er meteen. Ze is ook meteen heel vervelend. Zo vervelend dat geen enkele ligpositie pijnloos is, en dan kan je onmogelijk de slaap terug vatten.
Vanmorgen zei ik niet enkel nee tegen mezelf maar ook tegen de huisarts. Nee, de pijn is niet meer onder controle. Ik weet dat ik te vroeg terug bij je aanbel, want de Tramadol dosis ging me veertien dagen helpen. Het is nu dag tien en het lukt al even niet meer. Twee opties, zonder dat ik echt kan kiezen. Ik weet dat Tramadol nog één stap verhogen kan, maar weinig verschil maakt. Overschakelen naar Targinact deed ik vóór de operatie ook met veel succes. Alleen, die lastige periode dat ik een beetje van de wereld was, niet meer met de wagen kon rijden en mijn geheugen van korte termijn me volledig in de steek liet, was niet fijn. Dát ben ik niet vergeten.
Toch kies ik dat nu opnieuw omdat ik weet dat het helpt. Het labeltje Targinact 10mg/5mg slaat op 10mg Oxycodon en 5mg van een paardenmiddel tegen obstipatie. Die nevenwerking heeft zowat iedereen bij dingen die onder de Opiumwet vallen. Die wet zorgt nu ook weer voor de nodige papierwinkel die rondgaat tussen arts, apotheek en mutualiteit. Gelukkig leef ik in België bedenk ik me weer, want het papierwerk zorgt er wel voor dat dit beschikbaar is en tegen een prijs die heel vriendelijk is voor het budget. Meteen is de optie daar om zelf te kiezen voor de verhoging naar 20mg/10mg, maar het spreekt voor zich dat we eerst laag beginnen.
Ondertussen zijn er ook instanties wakker geworden. De RSZ kwam kijken of ik wel ziek genoeg was, maar die meneer hoefde ik echt niet te overtuigen. Hij zag het meteen toen ik hem een stoel aanbood. Dat de mutualiteit nog niks liet horen vindt deze man ook vreemd, maar binnen twee weken is het dan toch zo ver. De controledokter zal wellicht dezelfde conclusie trekken. Tegen die tijd is er een MRI en een afspraak bij de chirurg die ik kan toevoegen aan het dossier. Jammer dat de controle net enkele dagen vóór de chirurg gebeurt, maar ja..
Mocht de toon wat negatief zijn, dat was niet het plan. Enkel objectieve feiten vandaag. Lang geleden werden de twee cijfers losgekoppeld hoewel dat moeite kost. Het cijfer van 0 tot 10 dat zegt hoeveel pijn er is, staat los van dat andere cijfer op mijn geluksschaal. Er zijn namelijk truukjes voor en die pas ik al lang toe. Als je niet meer kan wandelen of geocachen, doe dan iets anders. Elektronica heb ik toen opnieuw toegevoegd aan het lijstje met dingen die me voldoening geven. Ik ben zelfs opnieuw verder aan 't schrijven aan dat boek dat ik ging af hebben rond deze tijd. En af en toe leer ik online wat bij over c#. Al zal dat laatste nu weer moeilijker worden. Targinact doet alles bovenin trager en slechter werken.
Verwacht je dus ook maar aan meer schrijffouten op mijn blog!
Gelukkig heb ik een goede waakhond :D
maandag 23 september 2013
Dexcom en Skin Tac Wipe
De klever die aan de sensor hangt, werkt heel erg goed en de leverancier haalt ook zeker de vooropgestelde termijn van zeven dagen vooraleer ie er werkelijk afvalt.
Maar als je, zoals de meesten dat wellicht doen, de sensor langer dan zeven dagen wenst te gebruiken, volstaat dat zeker niet. Zeker als je vaak een bad neemt en daar - zoals ik - ettelijke tijd in wenst te relaxen ;-)
Daarom gebruikte ik tot nu toe altijd Tegaderm klevers of de handige Opsite doorzichtige klevers die je op een rol kunt aankopen in de apotheek. Die moet je dus nog over de witte klever plakken en je moet uiteraard zorgen dat je een grotere oppervlakte afplakt, anders heeft het weinig zin. Ook moest ik steeds een gat knippen in de klever om de zender vrij te houden.
De bedoeling is dat je met dat doekje over je huid wrijft en dan 30 seconden wacht. De lijm wordt extreem kleverig en alles wat je nu aanbrengt blijft heel erg lang zitten. Dan plaats ik de sensor zoals ik dat altijd doe, en nu gaat die dus makkelijk twee weken mee zonder los te komen. Als dat na twee weken toch gebeurt en je wil de sensor nog steeds niet opgeven (dat is bij mij meestal wel zo), dan neem ik een nieuw doekje en bevochtig de losgekomen randjes van de klever langs onder. Gewoon weer aandrukken en je kan weer een hele tijd verder.
Ik heb gemerkt dat je beter in plaats van je huid, de klever kan bevochtigen met lijm voor je hem aanbrengt. Dan is er geen extra lijm rond de klever en dan blijft je t-shirt niet meteen aan je lijf plakken na het aanbrengen van de sensor :-)
Op die manier gebruik ik dus twee doekjes per sensor, en zo ben ik toch van plan om met deze doos van 50 die ik op een Engelse site bestelde, een jaar of langer toe te komen.
mijn diabetesblog: http://diabetes.jangeox.be
zondag 22 september 2013
Zondag, PCB dag
Als het telkens vlotter gaat, kunnen we net zo goed de lat wat hoger leggen. Voor dit printplaatje was dat ook zo. Nu is er niet echt veel nieuws in dit ontwerp, ik maakte al iets dat er erg op lijkt om een display, een toetsenbord en servo'tjes te besturen. Maar dit moest een beetje anders omdat er geen servo te besturen valt maar een stappenmotor. Het ding zal ook niet op batterijen werken maar via een adapter op netspanning. Daarom is er rechts zo een groot vlak koper te zien: ik hoop dat het genoeg koeling verzorgt voor een spanningsstabilisator in SMD formaat.Nu ja, een groot vlak koper is relatief: als het goed is, zou de vorige foto ongeveer ware grootte moeten zijn dus zo groot is het ook niet. Daarom is het dus een uitdaging, dit printje. Alleen, je ziet dat niet want de moeilijkheid zie je niet met het blote oog.
Om te beginnen was ik al blij dat dit nog leesbaar was. Het was namelijk niet bedoeling om het op de print te zien. Ik had de aanduidingen "Vcc" en "gnd" enkel gemaakt om het ontwerp te verduidelijken. Dat je het (met een loep) nog op de print ziet, is meegenomen.Maar de echte uitdaging zit hier. Omdat ik (voorlopig) geen dubbelzijdige printjes maak, kon ik niet anders dan deze koperbaan tussen twee contactpunten van een connector leggen. Ik heb een gelijkaardig printje al eerder gemaakt en vaak moet ik dan het baantje van de twee contactpunten lossnijden met een breekmes als het proces beëindigd is.
Ik heb het baantje in de rode cirkel wat versmald tot 0.3mm. Zo blijft er langs beide kanten 0.2mm over om de contactpunten niet te raken. En wonder boven wonder, dat lukte dus heel goed. De truuk zit hem in het op elkaar lijmen van de twee transparanten die ik uit de laserprinter haal. Die moet je exact op elkaar leggen en dat doe ik nu onder een loep. Dan krijg je dus dit:
Als je het ontwerp ziet, denk je misschien dat het uiteindelijk resultaat wat wazig is, maar hou er rekening mee dat dit allemaal millimeterwerk is op deze schaal.
Tienden-van-een-millimeter-werk dus eigenlijk ;-)
zaterdag 21 september 2013
Schot in de zaak
Het is na een tijd een stukje geschiedenis, zo'n blog. Om te weten wanneer ik de laatste keer verbaasd was dat onze elektriciteit nog steeds niet in orde was, wist ik dat ik moest zoeken naar een blogtitel "Je zou denken...". Die verbazing is er nog steeds, want de elektriciteit is nog altijd niet gekeurd. En de titel is ondertussen anderhalf jaar oud.
Ondertussen waren de werkmensen gestopt zonder hun job af te maken. Om een andere vakman te vinden, kan je de Gouden Gids openslaan en nummers opbellen. Dat deden we ook, zonder resultaat. Niemand heeft zelfs interesse om langs te komen voor een offerte. Je zou denken ... dat het toch crisis is en vakmensen blij zouden zijn met een nieuwe werf, hoe klein die ook is (qua job todo bedoel ik natuurlijk ;-) )
En toen... gebeurde er iets heel vervelend. Je zou denken dat degene die verantwoordelijk is voor die twee gaten in onze muur een prutser is. Het laatste dat je dan zou doen is aan deze man, die trouwens wel een vakman was en ons gebouw heel goed kende behalve dat ene dunne muurtje, een offerte vragen om na het dichten van zijn gaten ook onze elektriciteit af te werken. Toch heeft mijn ventje dat gedaan ! Ik vond het redelijk gewaagd, maar soit. Erg veel andere opties waren er niet.
En dit weekend was het dan zo ver. Ja hoor, ook dat heeft tijd nodig. En heel veel belwaarde. Maar hij was er dus, samen met een jonge snaak die alles kent van zekeringen en technische plannen. Volgens mij is dat ne goeie, want hij is ook DJ. En hij was sympathiek want hij vond mijn kamer niet rommelig :D
Nu is er dus aarding in ons appartement. Halleluja! Nu nog een technisch plan dat de jonge snaak op zijn computer zal tekenen en dan zijn we klaar om een keuringsattest te ontvangen. Niet te vroeg victorie kraaien, maar het komt nu toch wel echt dichtbij.
Dat mag ook wel, want in november wonen we hier twee jaar.
Ondertussen waren de werkmensen gestopt zonder hun job af te maken. Om een andere vakman te vinden, kan je de Gouden Gids openslaan en nummers opbellen. Dat deden we ook, zonder resultaat. Niemand heeft zelfs interesse om langs te komen voor een offerte. Je zou denken ... dat het toch crisis is en vakmensen blij zouden zijn met een nieuwe werf, hoe klein die ook is (qua job todo bedoel ik natuurlijk ;-) )
En toen... gebeurde er iets heel vervelend. Je zou denken dat degene die verantwoordelijk is voor die twee gaten in onze muur een prutser is. Het laatste dat je dan zou doen is aan deze man, die trouwens wel een vakman was en ons gebouw heel goed kende behalve dat ene dunne muurtje, een offerte vragen om na het dichten van zijn gaten ook onze elektriciteit af te werken. Toch heeft mijn ventje dat gedaan ! Ik vond het redelijk gewaagd, maar soit. Erg veel andere opties waren er niet.
En dit weekend was het dan zo ver. Ja hoor, ook dat heeft tijd nodig. En heel veel belwaarde. Maar hij was er dus, samen met een jonge snaak die alles kent van zekeringen en technische plannen. Volgens mij is dat ne goeie, want hij is ook DJ. En hij was sympathiek want hij vond mijn kamer niet rommelig :D
Nu is er dus aarding in ons appartement. Halleluja! Nu nog een technisch plan dat de jonge snaak op zijn computer zal tekenen en dan zijn we klaar om een keuringsattest te ontvangen. Niet te vroeg victorie kraaien, maar het komt nu toch wel echt dichtbij.
Dat mag ook wel, want in november wonen we hier twee jaar.
vrijdag 20 september 2013
Chinees UV licht
Uiteraard zie je daar niet veel van, want het is UV licht. Bovendien gebruikte ik mijn lichttent om de vorige foto te nemen, dus er is veel tegenlicht. De enige manier om het te proberen is de lamp 's nachts tegen een witte muur schijnen. En dan hopen dat je fototoestel ietwat gevoelig is voor UV licht. Met de iPhone had ik het beste resultaat. Ik denk dat het boekdelen spreekt :-)
1. de oude zaklamp
2. de nieuwe UV LED
En gaan we daar nu iets mee doen? Het hoeft niet hè ;-)
donderdag 19 september 2013
Nederigheid
Hoe je stap 7 uit ons programma moet lezen, kan ik moeilijk uitleggen. Dat komt omdat ik er niks van snap door de overdaad aan zware woorden die vaak met God te maken hebben.
Zelfs voor iemand die al 1237 dagen aan deze tafel zit en gelukkig een teller op zijn blog heeft om dat bij te houden, is het niet simpel om de stap over nederigheid helemaal te snappen, laat staan hem toe te passen in de echte wereld. Hoe kan je dan verwachten van iemand die minder lang komt dat ie daar iets zinnigs over zegt?
Hij was het dan ook niet van plan. Even wou ie alleen maar zeggen dat ie enkel wou luisteren vanavond. Dan kwam toch een voorbeeld van hoe hij nederigheid had ervaren.
Als vrijwilliger hielp hij geregeld een handje bij de voedselbedeling voor mensen die wat minder geluk hadden in het leven. Eén bepaalde man kwam al enkele jaren over de vloer en hij was erg herkenbaar. Hij droeg altijd flipflops (of heet het nu teenslippers?), zowel in de zomer als in putje winter. Zelfs als er sneeuw lag had ie geen ander schoeisel.
Daarom vroeg de vrijwilliger op een koude dag: "heb je geen koude voeten?"
De man had blijkbaar de bedoeling van die vraag meteen door, en hij antwoordde zelf met de vraag: "welke schoenmaat heb je?".
"Ah, een 43", antwoordde de vrijwilliger.
"Da's goed" zegt de man, "ik zal thuis eens kijken of ik nog een paar koude voeten heb".
Zelfs voor iemand die al 1237 dagen aan deze tafel zit en gelukkig een teller op zijn blog heeft om dat bij te houden, is het niet simpel om de stap over nederigheid helemaal te snappen, laat staan hem toe te passen in de echte wereld. Hoe kan je dan verwachten van iemand die minder lang komt dat ie daar iets zinnigs over zegt?
Hij was het dan ook niet van plan. Even wou ie alleen maar zeggen dat ie enkel wou luisteren vanavond. Dan kwam toch een voorbeeld van hoe hij nederigheid had ervaren.
Als vrijwilliger hielp hij geregeld een handje bij de voedselbedeling voor mensen die wat minder geluk hadden in het leven. Eén bepaalde man kwam al enkele jaren over de vloer en hij was erg herkenbaar. Hij droeg altijd flipflops (of heet het nu teenslippers?), zowel in de zomer als in putje winter. Zelfs als er sneeuw lag had ie geen ander schoeisel.
Daarom vroeg de vrijwilliger op een koude dag: "heb je geen koude voeten?"
De man had blijkbaar de bedoeling van die vraag meteen door, en hij antwoordde zelf met de vraag: "welke schoenmaat heb je?".
"Ah, een 43", antwoordde de vrijwilliger.
"Da's goed" zegt de man, "ik zal thuis eens kijken of ik nog een paar koude voeten heb".
woensdag 18 september 2013
De moeite ...
... die één Chinees doet voor een bestelling van 20 transistoren met een totale waarde van 4$. Dat is dus inclusief verzending. Ik kan er nog steeds niet bij! Maar geef toe, 't is ne vriendelijke. Maar of ie echt zo heet ? :D
dinsdag 17 september 2013
Onder controle
Ik wist niet wat dat betekende maar de vraag is al eindeloos vaak gesteld. Nu weet ik eindelijk wat ze echt betekent.
"Is de pijn onder controle?" vroeg de huisarts weer vanmorgen. Ondertussen weet ik dat ik nu, in de huidige situatie ja moet zeggen. Maar het was vaak anders en ik kon het onmogelijk onder woorden brengen.
Ik weet natuurlijk wat de Nederlandse woorden betekenen, maar het gaat nu over pijn die er altijd is, maar die onder controle is door pijnstillers. De vraag wil dus zeggen: moeten de pijnstillers sterker? Ze wil helemaal niet zeggen: is de pijn nu weg?
Je zou denken dat er een erg simpele manier is. Je geeft sterkere pillen tot de pijn stopt. Maar in het echte leven werkt het zo niet. Je hebt negatieve effecten van pijn, maar ook van pijnstillers. En die heffen mekaar niet helemaal op, dat is het addertje onder 't gras. Met de Tramadol die ik voor de operatie kreeg was de pijn niet echt onder controle, maar vooral de bijwerkingen speelden me parten. Alles in die familie zorgt voor constipatie en met de dosis die ik kreeg was dat inmiddels onhoudbaar. Daarom werd toen gekozen voor Targinact.
Ook de invloed op het brein is een belangrijk nadeel. Dit soort pijnstillers werkt in op het centrale zenuwstelsel, lees: uw hersenen. Dat wil ook zeggen dat je normale taken waar je die hersenen nodig hebt ook moeilijker worden. In de praktijk wil dit zeggen dat ik vanaf een bepaalde dosis Tramadol en zeker bij Targinact niet meer met de wagen kan rijden en niet genoeg concentratie heb om software te schrijven.
Maar ik weet het nu en ik kan het goed inschatten. Ik moet dan ook de lat redelijk laag leggen. De pijn is onder controle als ik normaal kan functioneren in afwachting van een periode dat het beter gaat. Het wil in de praktijk zeggen dat normaal zitten, staan en liggen draaglijk is. Stappen is moeilijker, werken gaat niet en met de wagen rijden doe ik best geen kilometers lang en erg voorzichtig.
De tijd dat het beter zal gaan? Op 4 oktober is er een MRI scan en op 11 oktober een afspraak bij de chirurg. Dan weet ik wellicht meer. De afspraak werd enkele weken geleden gemaakt met in het achterhoofd de gedachte dat het tegen die tijd wellicht niet meer nodig is, en ik ze dan kan afbellen. Vandaag is het nog niet zo ver, maar ik weet ook ondertussen dat het snel kan veranderen.
Dus doe ik weer waar ik ondertussen goed in ben: afwachten. Dat lukt wel, de pijn is immers onder controle ;-)
"Is de pijn onder controle?" vroeg de huisarts weer vanmorgen. Ondertussen weet ik dat ik nu, in de huidige situatie ja moet zeggen. Maar het was vaak anders en ik kon het onmogelijk onder woorden brengen.
Ik weet natuurlijk wat de Nederlandse woorden betekenen, maar het gaat nu over pijn die er altijd is, maar die onder controle is door pijnstillers. De vraag wil dus zeggen: moeten de pijnstillers sterker? Ze wil helemaal niet zeggen: is de pijn nu weg?
Je zou denken dat er een erg simpele manier is. Je geeft sterkere pillen tot de pijn stopt. Maar in het echte leven werkt het zo niet. Je hebt negatieve effecten van pijn, maar ook van pijnstillers. En die heffen mekaar niet helemaal op, dat is het addertje onder 't gras. Met de Tramadol die ik voor de operatie kreeg was de pijn niet echt onder controle, maar vooral de bijwerkingen speelden me parten. Alles in die familie zorgt voor constipatie en met de dosis die ik kreeg was dat inmiddels onhoudbaar. Daarom werd toen gekozen voor Targinact.
Ook de invloed op het brein is een belangrijk nadeel. Dit soort pijnstillers werkt in op het centrale zenuwstelsel, lees: uw hersenen. Dat wil ook zeggen dat je normale taken waar je die hersenen nodig hebt ook moeilijker worden. In de praktijk wil dit zeggen dat ik vanaf een bepaalde dosis Tramadol en zeker bij Targinact niet meer met de wagen kan rijden en niet genoeg concentratie heb om software te schrijven.
Maar ik weet het nu en ik kan het goed inschatten. Ik moet dan ook de lat redelijk laag leggen. De pijn is onder controle als ik normaal kan functioneren in afwachting van een periode dat het beter gaat. Het wil in de praktijk zeggen dat normaal zitten, staan en liggen draaglijk is. Stappen is moeilijker, werken gaat niet en met de wagen rijden doe ik best geen kilometers lang en erg voorzichtig.
De tijd dat het beter zal gaan? Op 4 oktober is er een MRI scan en op 11 oktober een afspraak bij de chirurg. Dan weet ik wellicht meer. De afspraak werd enkele weken geleden gemaakt met in het achterhoofd de gedachte dat het tegen die tijd wellicht niet meer nodig is, en ik ze dan kan afbellen. Vandaag is het nog niet zo ver, maar ik weet ook ondertussen dat het snel kan veranderen.
Dus doe ik weer waar ik ondertussen goed in ben: afwachten. Dat lukt wel, de pijn is immers onder controle ;-)
maandag 16 september 2013
Nog een gesprek
Vandaag stond er nog eens een gesprek op het programma. Via de gebruikelijke kanalen was ik in contact gekomen met een bedrijf dat een Delphi programmeur zoekt.
Misschien een beetje vreemd, maar mijn eerste zorg was dit keer mijn gezondheid. Omdat de revalidatie eventjes niet goed zat, was er opnieuw rugpijn en het wandelen gaat opnieuw moeilijker. Ik voel me nogal bekeken als ik over straat loop en dat is niet enkel een idee, ik zie het ook aan de mensen. Met de nodige medicatie was het inmiddels onder controle, maar daar zit dus een probleem. De sterkste pijnstiller mag ik niet nemen als ik met de wagen rijd, en helaas had ik geen privé chauffeur. Daarom was er dus behoorlijk wat pijn tijdens de voormiddag, maar beter dat dan enig risico te nemen. Het pilletje een keer overslaan is ook een goed idee voor de helderheid van geest, wat ook fijn is bij een sollicitatie.
Dat viel uiteindelijk wel mee en veel was er niet van te merken, denk ik. In elk geval ben ik altijd eerlijk over mijn toestand (over alles trouwens ;-) ) en nu dus ook. Mijn beschikbaarheid kon ik wel inschatten met een kleine kanttekening dat je met de rug nooit 100% zeker bent van de exacte datum. Maar dat alles beter zal gaan, daar twijfelt niemand aan. Wanneer dat zo is, kan ik op een week na helaas niet zeggen. Nu ben ik niet de enige kandidaat voor deze functie en ook andere mensen hebben vaak een opzegperiode, dus ook daar zal er steeds een tijdje overheen gaan voor een sollicitant echt in dienst treedt.
Zo ver zijn we dus zeker nog niet, dit was enkel een eerste gesprek. Maar ik zou hier echt graag verder in gaan omdat het echt mijn ding is. Ik vond zelf dat het gesprek vlot ging (je weet natuurlijk nooit hoe de gesprekspartners daar over denken) en de core business is nu echt heel erg leuk. Details horen hier niet thuis, maar het ligt dicht bij mijn interesses uit de vrije tijd. Ik solliciteer wel gewoon als Delphi programmeur hoor, met Arduino's hebben ze niks te maken ;-)
Alleen, ik heb altijd graag software zien samengaan met de echte wereld. Automatisering heet dat dan, en het boeide me al toen ik mijn ZX Spectrum vastkoppelde aan motoren die de deur, de ramen en gordijnen deden bewegen in mijn tienerkamer. Nu weet ik best dat het in dit geval niet het Delphi stuk zal zijn dat dit soort dingen doet, maar het wil zeggen dat de core business veel boeiender is dan de eenzijdige administratieve software die ik ook vaak programmeerde.
Hoe het nu verder gaat is zoals steeds een vraagteken. Ik hoop natuurlijk dat ik een tweede gesprek krijg, want ik zag tot nu toe geen enkel negatief puntje aan dit bedrijf. Dat dat wellicht niet zomaar wederzijds is, weet ik uit ervaring ook wel. Maar misschien toch genoeg om een kans te krijgen.
Dus zoals ik dat tegenwoordig met alles moet doen: afwachten hè ...
Misschien een beetje vreemd, maar mijn eerste zorg was dit keer mijn gezondheid. Omdat de revalidatie eventjes niet goed zat, was er opnieuw rugpijn en het wandelen gaat opnieuw moeilijker. Ik voel me nogal bekeken als ik over straat loop en dat is niet enkel een idee, ik zie het ook aan de mensen. Met de nodige medicatie was het inmiddels onder controle, maar daar zit dus een probleem. De sterkste pijnstiller mag ik niet nemen als ik met de wagen rijd, en helaas had ik geen privé chauffeur. Daarom was er dus behoorlijk wat pijn tijdens de voormiddag, maar beter dat dan enig risico te nemen. Het pilletje een keer overslaan is ook een goed idee voor de helderheid van geest, wat ook fijn is bij een sollicitatie.
Dat viel uiteindelijk wel mee en veel was er niet van te merken, denk ik. In elk geval ben ik altijd eerlijk over mijn toestand (over alles trouwens ;-) ) en nu dus ook. Mijn beschikbaarheid kon ik wel inschatten met een kleine kanttekening dat je met de rug nooit 100% zeker bent van de exacte datum. Maar dat alles beter zal gaan, daar twijfelt niemand aan. Wanneer dat zo is, kan ik op een week na helaas niet zeggen. Nu ben ik niet de enige kandidaat voor deze functie en ook andere mensen hebben vaak een opzegperiode, dus ook daar zal er steeds een tijdje overheen gaan voor een sollicitant echt in dienst treedt.
Zo ver zijn we dus zeker nog niet, dit was enkel een eerste gesprek. Maar ik zou hier echt graag verder in gaan omdat het echt mijn ding is. Ik vond zelf dat het gesprek vlot ging (je weet natuurlijk nooit hoe de gesprekspartners daar over denken) en de core business is nu echt heel erg leuk. Details horen hier niet thuis, maar het ligt dicht bij mijn interesses uit de vrije tijd. Ik solliciteer wel gewoon als Delphi programmeur hoor, met Arduino's hebben ze niks te maken ;-)
Alleen, ik heb altijd graag software zien samengaan met de echte wereld. Automatisering heet dat dan, en het boeide me al toen ik mijn ZX Spectrum vastkoppelde aan motoren die de deur, de ramen en gordijnen deden bewegen in mijn tienerkamer. Nu weet ik best dat het in dit geval niet het Delphi stuk zal zijn dat dit soort dingen doet, maar het wil zeggen dat de core business veel boeiender is dan de eenzijdige administratieve software die ik ook vaak programmeerde.
Hoe het nu verder gaat is zoals steeds een vraagteken. Ik hoop natuurlijk dat ik een tweede gesprek krijg, want ik zag tot nu toe geen enkel negatief puntje aan dit bedrijf. Dat dat wellicht niet zomaar wederzijds is, weet ik uit ervaring ook wel. Maar misschien toch genoeg om een kans te krijgen.
Dus zoals ik dat tegenwoordig met alles moet doen: afwachten hè ...
donderdag 12 september 2013
Flashback
Stel je voor dat je in het huis waar je opgroeide opnieuw eens een kijkje kon nemen. Ik ben altijd heel erg benieuwd naar die dingen, vandaar ook dat ik zo heel af en toe eens op Google Maps ga kijken hoe het eruitziet op dit moment. Nu ja, dat moet je met een korrel zout nemen, want die foto's zijn meestal enkele jaren oud.
Toch is het vreemd als je de woning opnieuw ziet en je vraagt je dan telkens af hoe het er nu van binnen zou gesteld zijn. Hoe zouden de nieuwe bewoners de woning hebben ingericht? Zijn er muren verplaatst of is de keuken misschien vernieuwd? Jammer genoeg kan ik niet weten wat er gebeurde en een kijkje binnenin kan in mijn geval zeker niet omdat de nieuwe bewoner van mijn ouderlijk huis de vroegere buurman is. En met die persoon hadden we ruzie van zolang ik het me kan herinneren. Nu eventjes binnenvallen en vragen hoe het ermee is, zit er niet echt in.
In dat andere huis kon het wel. Naast het ouderlijke huis is er nog één woning belangrijk van de elf (ja, elf !) die ik ooit bewoonde. En dat was dus mijn eerste eigen huis. Mijn echt droomhuis zoals ik hier al af en toe heb vermeld. Niet dat huis uit mijn dromen hé, mijn droomhuis dat echt bestaat in de Pothoekstraat. En daar heb ik enkele keren het geluk gehad om het opnieuw te bezoeken toen de bewoners er waren ingetrokken. Het ziet er inderdaad wel mooi uit en de verbouwing die ik was gestart, is verder afgewerkt.
Ik moet dat een beetje anders formuleren: de verbouwing die ik was gestart, is opnieuw gedaan en dat doet gewoon pijn. Het gaat om een jong Marokkaans gezin en hun leefwereld zit anders in elkaar. Ze hebben de kamers allemaal nieuwe functies gegeven en dat is vreemd als je het ziet. De vroegere woonkamer is nu een ontmoetingsplaats met bankjes tegen de muur, zoals vele Marokkaanse gezinnen dat hebben. Hun echte woonkamer is nu de pralinewinkel die ik niet gebruikte. Ze hebben trouwens ook de spookkamer in gebruik, dat is de extra ruimte die we ontdekten zonder ramen, zonder deur en waar toch geen lijk verborgen lag.
En nu was het opnieuw zo! Deze keer gaat het niet om mij, maar wel over de vorige bewoners van ons huidige appartement. Ik vind het jammer dat ik er niet bij was toen ze ons kwamen bezoeken, ik zat net een weekendje in de Ardennen. Maar het verhaal dat ik hoorde was hartverwarmend. De oudere dame en de dochter die ons de woning verkochten kwamen opnieuw op bezoek. In elke kamer die ze opnieuw mochten ontdekken kwam er een overvloed aan enthousiasme en dat geeft een goed gevoel. Ik herinner me nog toen de moeder het appartement aan ons overliet toen we de sleutels kregen. Ze nam de muur vast van de woonkamer en sprak het appartement toe alsof het een persoon was. Ze zei toen dat ze dacht dat de woning in goede handen was.
Van het verhaal dat ik nu hoorde vertellen bleek dat het inderdaad zo was. De dame was heel erg blij met alle aanpassingen die we deden. Zelfs de kleinste details had ze gezien, ook de dingen die vanzelfsprekend lijken raakten haar. Dat de deuren nieuwe klinken hadden was al net zo belangrijk als de nieuwe keuken. In deze keuken zo zíj zelfs zin krijgen om te koken! Waar wij dan natuurlijk uit afleiden dat in het oude model op culinair gebied weinig gebeurde.
Maar het is leuk om te horen. Zeker als ik weet dat er toen zoveel gegadigden waren en ze bij ons blijkbaar toch een goed gevoel had. Het is in hoede handen ! :-)
Toch is het vreemd als je de woning opnieuw ziet en je vraagt je dan telkens af hoe het er nu van binnen zou gesteld zijn. Hoe zouden de nieuwe bewoners de woning hebben ingericht? Zijn er muren verplaatst of is de keuken misschien vernieuwd? Jammer genoeg kan ik niet weten wat er gebeurde en een kijkje binnenin kan in mijn geval zeker niet omdat de nieuwe bewoner van mijn ouderlijk huis de vroegere buurman is. En met die persoon hadden we ruzie van zolang ik het me kan herinneren. Nu eventjes binnenvallen en vragen hoe het ermee is, zit er niet echt in.
In dat andere huis kon het wel. Naast het ouderlijke huis is er nog één woning belangrijk van de elf (ja, elf !) die ik ooit bewoonde. En dat was dus mijn eerste eigen huis. Mijn echt droomhuis zoals ik hier al af en toe heb vermeld. Niet dat huis uit mijn dromen hé, mijn droomhuis dat echt bestaat in de Pothoekstraat. En daar heb ik enkele keren het geluk gehad om het opnieuw te bezoeken toen de bewoners er waren ingetrokken. Het ziet er inderdaad wel mooi uit en de verbouwing die ik was gestart, is verder afgewerkt.
Ik moet dat een beetje anders formuleren: de verbouwing die ik was gestart, is opnieuw gedaan en dat doet gewoon pijn. Het gaat om een jong Marokkaans gezin en hun leefwereld zit anders in elkaar. Ze hebben de kamers allemaal nieuwe functies gegeven en dat is vreemd als je het ziet. De vroegere woonkamer is nu een ontmoetingsplaats met bankjes tegen de muur, zoals vele Marokkaanse gezinnen dat hebben. Hun echte woonkamer is nu de pralinewinkel die ik niet gebruikte. Ze hebben trouwens ook de spookkamer in gebruik, dat is de extra ruimte die we ontdekten zonder ramen, zonder deur en waar toch geen lijk verborgen lag.
En nu was het opnieuw zo! Deze keer gaat het niet om mij, maar wel over de vorige bewoners van ons huidige appartement. Ik vind het jammer dat ik er niet bij was toen ze ons kwamen bezoeken, ik zat net een weekendje in de Ardennen. Maar het verhaal dat ik hoorde was hartverwarmend. De oudere dame en de dochter die ons de woning verkochten kwamen opnieuw op bezoek. In elke kamer die ze opnieuw mochten ontdekken kwam er een overvloed aan enthousiasme en dat geeft een goed gevoel. Ik herinner me nog toen de moeder het appartement aan ons overliet toen we de sleutels kregen. Ze nam de muur vast van de woonkamer en sprak het appartement toe alsof het een persoon was. Ze zei toen dat ze dacht dat de woning in goede handen was.
Van het verhaal dat ik nu hoorde vertellen bleek dat het inderdaad zo was. De dame was heel erg blij met alle aanpassingen die we deden. Zelfs de kleinste details had ze gezien, ook de dingen die vanzelfsprekend lijken raakten haar. Dat de deuren nieuwe klinken hadden was al net zo belangrijk als de nieuwe keuken. In deze keuken zo zíj zelfs zin krijgen om te koken! Waar wij dan natuurlijk uit afleiden dat in het oude model op culinair gebied weinig gebeurde.
Maar het is leuk om te horen. Zeker als ik weet dat er toen zoveel gegadigden waren en ze bij ons blijkbaar toch een goed gevoel had. Het is in hoede handen ! :-)
woensdag 11 september 2013
Lightbox
Wat me al een hele tijd ergert aan mijn blog is een vervelend detail in verband met de foto's die ik erop plaats. Het gaat dan niet over vakantiekiekjes of foto's van de ondergaande zon, maar om detailfoto's van prullen waar ik me mee bezighoud.
Hier is een voorbeeld van wat ik bedoel. Misschien valt het niet meer op omdat ik nu al de gewoonte heb om die lelijke bruine achtergrond van mijn bureau zoveel mogelijk weg te knippen uit de foto, maar mij stoort het elke keer.
Het zou veel mooier zijn als je enkel de display zou zien, en de achtergrond zou volledig wit moeten zijn. Alleen dan kan je de foto tonen op een witte achtergrond van de blog en dan zie je dus geen rechthoek van de foto. Dit is nu niet het beste voorbeeld, want de display is ook al rechthoekig, maar je begrijpt wellicht wat ik bedoel. Ik wil dus een foto nemen zoals reclamejongens een fles ketchup tonen: de fles perfect in beeld, zonder de randen van de foto te zien en zonder dat je een achtergrond ziet. Enkel een kleine subtiele schaduw op de witte ondergrond.
Dat kan je heel makkelijk doen als je een lichttent koopt van 1500€ bij een fotograaf. Uiteraard kan ik dat niet betalen, en daarom maakte ik zelf naar een idee van een andere doe-het-zelver een eigen lichttent. Hij noemt het lightbox, dat klinkt mooier.
Ik zou dat helemaal kunnen uitleggen, maar beelden zeggen meer dan woorden. Wat heb je nodig? Een kartonnen doos, een groot stuk dik wit papier en enkele oude witte t-shirts die nog wit genoeg zijn. Dan kreeg ik dit:
De schuine witte wand zorgt ervoor dat je geen hoeken ziet in de foto. De gaten die afgedekt zijn met t-shirtstof dienen om het licht binnen te laten.
Dan heb je dus nog één ding nodig: een bureaulamp om bovenop de doos te schijnen, zodat het in de doos licht genoeg wordt om een foto te nemen. Je gebruikt er misschien zelfs best 3 omdat je drie gaten hebt.
Uiteraard kon ik daar wel iets professioneler van maken, en bij wie deze blog leest valt misschien nu een eurocent. Weet je nog, die lichtbrug? Ze diende natuurlijk niet om de katten te verlichten. Ze was hier voor bedoeld.
Met de lichtbrug kan ik links, rechts en boven de doos sterke LED's aanschakelen en dimmen per kant met deze besturing die ik toen had gemaakt.
En dan? Dan kan ik dus foto's maken zoals in een reclamefolder. Geef nu toe, zag je ooit zo'n mooie foto van een doosje Canderel? ;-)
En ik kan nu de belichting aanpassen zoals ik dat zelf wil. Kijk vooral naar de schaduw en de reflectie bovenaan en links/rechts op het doosje. Die is nu 5 keer anders. Ik kies de laatste als beste optie :)
Het zou veel mooier zijn als je enkel de display zou zien, en de achtergrond zou volledig wit moeten zijn. Alleen dan kan je de foto tonen op een witte achtergrond van de blog en dan zie je dus geen rechthoek van de foto. Dit is nu niet het beste voorbeeld, want de display is ook al rechthoekig, maar je begrijpt wellicht wat ik bedoel. Ik wil dus een foto nemen zoals reclamejongens een fles ketchup tonen: de fles perfect in beeld, zonder de randen van de foto te zien en zonder dat je een achtergrond ziet. Enkel een kleine subtiele schaduw op de witte ondergrond.
Dat kan je heel makkelijk doen als je een lichttent koopt van 1500€ bij een fotograaf. Uiteraard kan ik dat niet betalen, en daarom maakte ik zelf naar een idee van een andere doe-het-zelver een eigen lichttent. Hij noemt het lightbox, dat klinkt mooier.
Ik zou dat helemaal kunnen uitleggen, maar beelden zeggen meer dan woorden. Wat heb je nodig? Een kartonnen doos, een groot stuk dik wit papier en enkele oude witte t-shirts die nog wit genoeg zijn. Dan kreeg ik dit:
De schuine witte wand zorgt ervoor dat je geen hoeken ziet in de foto. De gaten die afgedekt zijn met t-shirtstof dienen om het licht binnen te laten.
Dan heb je dus nog één ding nodig: een bureaulamp om bovenop de doos te schijnen, zodat het in de doos licht genoeg wordt om een foto te nemen. Je gebruikt er misschien zelfs best 3 omdat je drie gaten hebt.
Met de lichtbrug kan ik links, rechts en boven de doos sterke LED's aanschakelen en dimmen per kant met deze besturing die ik toen had gemaakt.Als alles is opgesteld, ziet het er zo uit:
En daar komt dan het fototoestel op een statief voor staan:
En dan? Dan kan ik dus foto's maken zoals in een reclamefolder. Geef nu toe, zag je ooit zo'n mooie foto van een doosje Canderel? ;-)
En ik kan nu de belichting aanpassen zoals ik dat zelf wil. Kijk vooral naar de schaduw en de reflectie bovenaan en links/rechts op het doosje. Die is nu 5 keer anders. Ik kies de laatste als beste optie :)
1. licht boven, links en rechts
2. enkel licht links en rechts
3. enkel licht boven
4. enkel licht rechts
5. sterk licht boven
links en rechts gedimd
En er zijn nog plannen!
...
:-)
dinsdag 10 september 2013
Neveneffecten
Voor iedereen in onze groep is het een belangrijk punt. We beslissen zelf om het eerste glas te drinken en wat er dan gebeurt is gekend. We weten al lang dat het geen goed idee is, want de invloed op ons eigen leven is vaak dramatisch.
Maar wat met de invloed op de mensen rondom ons? Als het voor ons leven dramatisch is, wat betekent het dan niet voor degenen die ons omringen? Vaak kwamen er verhalen over kinderen die de ouder met het probleem niet meer willen spreken. Relaties lopen stuk en ook op het werk loopt het vaak mis. Al die elementen maken het originele probleem nog groter.
Hij had dat dus ook, maar het was een beetje anders. Dat is altijd zo, ieder verhaal heeft eigen details maar de herkenbare rode draad is aanwezig. Als alleenstaande papa met een zoon in de pubertijd heeft ie een eigen verhaal. Het is nu al een hele tijd dat ie naar de AA komt, en dat op verschillende dagen van de week. In hoeverre zijn gedrag invloed had op de jongen was niet helemaal duidelijk.
Maar plots werd ie pijnlijk met de neus op de feiten gedrukt. Nu kwam er weer een sms, zomaar tijdens de dag. Gewoon als papa op het werk zit is dat berichtje daar. En het klinkt vreemd: papa, ga je deze avond naar de AA?
Hij wist het wel hoor, dat de jongeman niet graag een wijnglas zag bij het avondmaal. Hij wist wel dat de jongen liever frisdrank zag drinken. Hoewel hij altijd zeker was dat de invloed van zijn gedrag wel meeviel, hij dronk toch niet zó veel en toch vaak als de jongen al sliep, toch moet hij zich blijkbaar helemaal vergist hebben. De invloed op het leven van de jongen moet veel groter geweest zijn dan wat hij tot nu toe dacht.
Het hield hem bezig, zelfs een hele tijd. Tot hij op een avond toch niet anders kon dan de vraag te stellen. Ooit moesten ze dit toch uitpraten, het is trouwens één van de stappen uit ons programma. Daarom maar meteen de korte pijn. De schade kunnen aanvaarden en je fouten erkennen, het hoort er bij. Dus daarom vroeg de papa op de man af aan de zoon: jongen, was het nu zo erg dat ik zoveel dronk? Is het nu écht zo belangrijk voor je dat papa naar de AA gaat?
Waarop hij antwoordt: tuurlijk, als jij naar de AA gaat, kan ik op TV kijken naar wat ik wil :D
Maar wat met de invloed op de mensen rondom ons? Als het voor ons leven dramatisch is, wat betekent het dan niet voor degenen die ons omringen? Vaak kwamen er verhalen over kinderen die de ouder met het probleem niet meer willen spreken. Relaties lopen stuk en ook op het werk loopt het vaak mis. Al die elementen maken het originele probleem nog groter.
Hij had dat dus ook, maar het was een beetje anders. Dat is altijd zo, ieder verhaal heeft eigen details maar de herkenbare rode draad is aanwezig. Als alleenstaande papa met een zoon in de pubertijd heeft ie een eigen verhaal. Het is nu al een hele tijd dat ie naar de AA komt, en dat op verschillende dagen van de week. In hoeverre zijn gedrag invloed had op de jongen was niet helemaal duidelijk.
Maar plots werd ie pijnlijk met de neus op de feiten gedrukt. Nu kwam er weer een sms, zomaar tijdens de dag. Gewoon als papa op het werk zit is dat berichtje daar. En het klinkt vreemd: papa, ga je deze avond naar de AA?
Hij wist het wel hoor, dat de jongeman niet graag een wijnglas zag bij het avondmaal. Hij wist wel dat de jongen liever frisdrank zag drinken. Hoewel hij altijd zeker was dat de invloed van zijn gedrag wel meeviel, hij dronk toch niet zó veel en toch vaak als de jongen al sliep, toch moet hij zich blijkbaar helemaal vergist hebben. De invloed op het leven van de jongen moet veel groter geweest zijn dan wat hij tot nu toe dacht.
Het hield hem bezig, zelfs een hele tijd. Tot hij op een avond toch niet anders kon dan de vraag te stellen. Ooit moesten ze dit toch uitpraten, het is trouwens één van de stappen uit ons programma. Daarom maar meteen de korte pijn. De schade kunnen aanvaarden en je fouten erkennen, het hoort er bij. Dus daarom vroeg de papa op de man af aan de zoon: jongen, was het nu zo erg dat ik zoveel dronk? Is het nu écht zo belangrijk voor je dat papa naar de AA gaat?
Waarop hij antwoordt: tuurlijk, als jij naar de AA gaat, kan ik op TV kijken naar wat ik wil :D
maandag 9 september 2013
Aanslag van ambtswege
Het begon een tijdje geleden. Ik kreeg een bericht van de belastingen dat er iets niet klopte in de gegevens waar men over beschikte. Wat het in de praktijk zou betekenen, wist ik niet. Maar je kan zo voorspellen dat er uit die richting nooit goed nieuws komt.
Niet dat er iets mis was met de cijfers of de documenten die men had gekregen hoor. Ik bedoel dan: ze waren allemaal correct ingevuld in de juiste vakjes waar ze verwacht worden. Alleen, men geloofde ze niet, die cijfers.
Omdat het appartement waar ik nu in woon uit twee delen bestaat, wordt het ene deel gebruikt als woning en het tweede deel is ingericht als kantoor. Dat is dus het gedeelte waar men nu een probleem mee had. Dit deel is namelijk in vruchtgebruik gegeven aan de zaak. Dat wil in de praktijk zeggen dat ik persoonlijk eigenaar ben, maar de zaak neemt de kosten op zich van het gebruik en onderhoud.
Daar wringt nu het schoentje, toch volgens de meneer van de belastingen. Hij gelooft niet dat de kosten die de zaak gemaakt heeft ook voor 100% bedoeld zijn voor de zaak. Hij vermoedt dat we gesjoemeld hebben, zoals wellicht heel veel Belgen dat in ons geval zouden doen.
Toch is het niet zo. Als er één appartement is waar de scheiding zo duidelijk is, zal het dit wel zijn. Een aparte inkom, een aparte bel en brievenbus. De oppervlakte is juist afgelijnd en de kamers zijn echt kantoren als je ze ziet. De vloerbekleding is echt die oppervlakte die op de factuur staat. Sterker nog, we kunnen zelfs de factuur voorleggen van de rest van de oppervlakte die we privé hadden aangekocht en die hier dus niet bijhoort. Idem voor de rekeningen van de elektriciteit en de verbouwingen.
Toch was er geen gehoor en het bericht kwam dat er een aanslag van ambtswege zou volgen. Dat wil dus zeggen dat ik belastingen moet betalen op het stuk dat men niet gelooft. Om kosten en moeite te besparen maakt men dit soort aanslag. Wellicht was het opgesteld in de hoop dat wij dan tevreden zouden zijn met dit soort minnelijke schikking.
We hebben gemeld dat we niet akkoord gaan, dat de meneer best eens komt kijken hoe de toestand ter plaatse echt is. En ook dat we deze aanslag niet aanvaarden en desnoods aanvechten voor een rechter.
Dat bleek niet nodig te zijn, ook een bezoek komt er niet. De aanslag is ingetrokken en het dossier is nu aanvaard zoals het is. Ik weet niet of men nu gelooft dat we de fiscus niet bedotten. In elk geval komt er geen boete.
Ik vind dit een vreemde manier van werken...
Niet dat er iets mis was met de cijfers of de documenten die men had gekregen hoor. Ik bedoel dan: ze waren allemaal correct ingevuld in de juiste vakjes waar ze verwacht worden. Alleen, men geloofde ze niet, die cijfers.
Omdat het appartement waar ik nu in woon uit twee delen bestaat, wordt het ene deel gebruikt als woning en het tweede deel is ingericht als kantoor. Dat is dus het gedeelte waar men nu een probleem mee had. Dit deel is namelijk in vruchtgebruik gegeven aan de zaak. Dat wil in de praktijk zeggen dat ik persoonlijk eigenaar ben, maar de zaak neemt de kosten op zich van het gebruik en onderhoud.
Daar wringt nu het schoentje, toch volgens de meneer van de belastingen. Hij gelooft niet dat de kosten die de zaak gemaakt heeft ook voor 100% bedoeld zijn voor de zaak. Hij vermoedt dat we gesjoemeld hebben, zoals wellicht heel veel Belgen dat in ons geval zouden doen.
Toch is het niet zo. Als er één appartement is waar de scheiding zo duidelijk is, zal het dit wel zijn. Een aparte inkom, een aparte bel en brievenbus. De oppervlakte is juist afgelijnd en de kamers zijn echt kantoren als je ze ziet. De vloerbekleding is echt die oppervlakte die op de factuur staat. Sterker nog, we kunnen zelfs de factuur voorleggen van de rest van de oppervlakte die we privé hadden aangekocht en die hier dus niet bijhoort. Idem voor de rekeningen van de elektriciteit en de verbouwingen.
Toch was er geen gehoor en het bericht kwam dat er een aanslag van ambtswege zou volgen. Dat wil dus zeggen dat ik belastingen moet betalen op het stuk dat men niet gelooft. Om kosten en moeite te besparen maakt men dit soort aanslag. Wellicht was het opgesteld in de hoop dat wij dan tevreden zouden zijn met dit soort minnelijke schikking.
We hebben gemeld dat we niet akkoord gaan, dat de meneer best eens komt kijken hoe de toestand ter plaatse echt is. En ook dat we deze aanslag niet aanvaarden en desnoods aanvechten voor een rechter.
Dat bleek niet nodig te zijn, ook een bezoek komt er niet. De aanslag is ingetrokken en het dossier is nu aanvaard zoals het is. Ik weet niet of men nu gelooft dat we de fiscus niet bedotten. In elk geval komt er geen boete.
Ik vind dit een vreemde manier van werken...
zondag 8 september 2013
De man met de purperen neus
De vraag die mij heel erg lang bezighield en waar ik het antwoord pas aanvaardde na vele jaren: ben ik alcoholist of niet? Nog nooit zag ik iemand zo duidelijk uitleggen waar het echt over gaat. Dit soort verhaal is er eentje dat wij enkel horen binnen de muren van de AA kamer. Voor mij is dit dus niet nieuw, want erg veel mensen passen in dit profiel.
Over 't algemeen is er een clichébeeld over hoe een alcoholist er uit ziet. Omdat de meesten die ik ken hier niet in passen, vond ik beeld van de man met de purperen neus heel treffend. En nee, wij hebben dat dus niet, een purperen neus ;-)
Over 't algemeen is er een clichébeeld over hoe een alcoholist er uit ziet. Omdat de meesten die ik ken hier niet in passen, vond ik beeld van de man met de purperen neus heel treffend. En nee, wij hebben dat dus niet, een purperen neus ;-)
Myriam Bruyninckx: "Alcoholisme is een ziekte"
De tijd dat vrouwen alleen stiekem in hun keuken konden drinken, is voorbij. Myriam Bruyninckx, naar eigen zelf "alcoholiste voor het leven", vertelt haar verhaal.zaterdag 7 september 2013
Het klassement
Het kan dus wel hè! Ik moet alleen een beetje moeite doen. Die weerstandjes kwamen per 2000 binnen via aangetekende post uit China. Het waren er zelfs meer, en ondertussen is de collectie uitgebreid met condensatoren en zenerdiodes. Je ziet daar geen verschil in, want de prutsen zijn zo klein dat je denkt dat er ongedierte op je tafel ligt. Maar als je goed kijkt, zie je er toch steeds een getal op staan. Dat geeft aan hoeveel Ohm de weerstand is. Alleen, het waren 120 verschillende soorten en die kan je niet uiteen houden.
Er zijn speciale kaften voor, dat weet ik wel. Maar dan moet je om te beginnen in een elektronicashop geraken en wellicht het nodige budget hebben. Dat is een beetje dom als je de weerstanden ook kocht omdat ze zo goedkoop waren. Daarom dus deze goedkope kaft van den Aldi die daar helemaal niet voor dient. Maar nu ik ze heb genummerd en vastgeniet, kan ik heel gemakkelijk binnen een paar seconden de juiste weerstand terugvinden.
Hoe het dan komt, dat ik dat nu pas deed? Dat is eenvoudig. Er is geen plotse ommekeer in mijn diepgewortelde aanleg tot wanorde. Ik heb het gewoon gedaan uit frustratie.
Ik moest namelijk voor mijn useless box één bepaalde weerstand hebben, die in combinatie met één bepaalde zenderdiode een stabiele spanning maakt voor de nutteloze doos met de knop. Omdat het meer dan een kwartier duurde voor ik uit de hoop onderdelen de juiste prutskes kon terugvinden, ben ik daarna uiteindelijk toch aan deze sorteerjob begonnen. Naar 't schijnt was dat een raar zicht en daarom bestaat er bewijs van ;-)
Er zijn speciale kaften voor, dat weet ik wel. Maar dan moet je om te beginnen in een elektronicashop geraken en wellicht het nodige budget hebben. Dat is een beetje dom als je de weerstanden ook kocht omdat ze zo goedkoop waren. Daarom dus deze goedkope kaft van den Aldi die daar helemaal niet voor dient. Maar nu ik ze heb genummerd en vastgeniet, kan ik heel gemakkelijk binnen een paar seconden de juiste weerstand terugvinden.
Hoe het dan komt, dat ik dat nu pas deed? Dat is eenvoudig. Er is geen plotse ommekeer in mijn diepgewortelde aanleg tot wanorde. Ik heb het gewoon gedaan uit frustratie.
Ik moest namelijk voor mijn useless box één bepaalde weerstand hebben, die in combinatie met één bepaalde zenderdiode een stabiele spanning maakt voor de nutteloze doos met de knop. Omdat het meer dan een kwartier duurde voor ik uit de hoop onderdelen de juiste prutskes kon terugvinden, ben ik daarna uiteindelijk toch aan deze sorteerjob begonnen. Naar 't schijnt was dat een raar zicht en daarom bestaat er bewijs van ;-)vrijdag 6 september 2013
My Useless Box
| Wat doe je zoal als je weer verplicht thuis moet zitten? Niks nuttigs dus. En dit is het meest nutteloze dat ik kon doen. Een tijdje geleden zag ik een Youtube filmpje van een useless box en ik moest er enorm om lachen. Daarom dus mijn poging om er ook eentje te maken. | ook op Mancave |
Voor de duidelijkheid: het heeft absoluut geen zin, dit toestel. Kom dus niet vragen waar het voor dient. Waarom maak ik het dan? Omdat het hilarisch nutteloos is :D
donderdag 5 september 2013
Allebei !
Wat een pertinente vraag. Ik stelde me ze ook toen ik de eerste weken aan de tafel zat. Ook hier is het de bedoeling van de betrokkene gerust te stellen, net zoals dat bij mij ook was enkele jaren geleden. Alleen, nu zit ik dus aan de andere kant van het tweegesprek.
De woordkeuze is een beetje fout, want dat is het niet. Het is eerder een monoloog aan de AA tafel, maar het is niet verboden om er op in te pikken als het mijn beurt is. Dat vind ik wel fijn, want het verplichtte me om eerst te luisteren zonder dat ik mocht tussenkomen. Het verplichtte me om je te laten uitspreken. En nu moet jij luisteren zonder dat je me mag onderbreken. Dat principe is ijzersterk, want de woorden komen veel duidelijker binnen als je luistert.
Maar ik had dat dus ook, net zoals je daarnet vertelde. Ik kwam aan de tafel zitten en iedereen deed een uitleg. De verhalen waren allemaal anders qua details maar de inhoud was dezelfde. Allemaal konden we niet stoppen na één glas en allemaal hadden we ons daarom in nesten gewerkt.
Alleen... de nesten zijn niet allemaal even groot. Soms was er veel schade. Schade aan relaties of zelfs relaties die stuk liepen. Kinderen die niet meer praten met ouders. Maar ook materiële schade. Soms perte totals en soms rechters die slechte dingen oplegden. Het ene drama was al groter dan het andere. De stappen in dat boekje zeiden dat we schuld moesten belijden. Wat is me dat allemaal, dacht ik toen. Het is exact wat jij nu ook denkt.
Maar dat wil dus helemaal niet zeggen dat je hier niet thuishoort. Schuld belijden heb ik nog nooit gedaan, ik weet trouwens niet hoe dat moet. Ik ken het alleen van meneer pastoor en toen had ik het er al moeilijk mee. Ik weet nog dat we dingen moesten verzinnen die we fout hadden gedaan om dan vergiffenis te vragen aan God via meneer pastoor in een biechtstoel. Ik herinner me nog dat ik bij mijn eerste AA bezoeken dacht: zeg als dat hier zo zit, dan doe ik niet mee. Als men gaat proberen om mij nuchter te houden met zo'n zever, dan ga ik passen. God zal mijn eerste glas niet afpakken en zelf opdrinken. Ik moet het zelf laten staan, en als dat de hulp is die geboden wordt, dan wil ik ze niet.
Maar snel werd dat duidelijk. Schuldbelijdenis is geen basispoot waar dit programma op steunt, toch niet voor mij. Gelukkig niet, want het zou mij niet helpen. Net zoals zo veel van die stappen die ik nog moet proberen. Misschien komt dat nog, want het is een levensprogramma. Maar als iemand die al 35 jaar komt en net zolang nuchter is ook zegt dat ie niet alle stappen doet, dan stelt me dat gerust.
Doe nu gewoon stap één: drink vandaag niet. Morgen zie je wel, maar vandaag niet. En als we één dag verder zijn, is morgen plots vandaag. Als je dan de belofte herhaalt voor één dag, heb je er weer één gewonnen. Zo simpel is het AA principe. De andere elf stappen zijn suggesties voor een nuchter en gelukkig leven. Als je ze niet nodig hebt, zoveel te beter.
Welkom terug, trouwens! En dat geldt blijkbaar voor allebei. De twee nieuwen kwamen deze week terug, en ééntje ook op onze donderdag. Ik had hier nog gezegd dat ik dan blij zou zijn. Ik was immers één dag chairman ad interim en dan is dat nog leuker om te horen :)
De woordkeuze is een beetje fout, want dat is het niet. Het is eerder een monoloog aan de AA tafel, maar het is niet verboden om er op in te pikken als het mijn beurt is. Dat vind ik wel fijn, want het verplichtte me om eerst te luisteren zonder dat ik mocht tussenkomen. Het verplichtte me om je te laten uitspreken. En nu moet jij luisteren zonder dat je me mag onderbreken. Dat principe is ijzersterk, want de woorden komen veel duidelijker binnen als je luistert.
Maar ik had dat dus ook, net zoals je daarnet vertelde. Ik kwam aan de tafel zitten en iedereen deed een uitleg. De verhalen waren allemaal anders qua details maar de inhoud was dezelfde. Allemaal konden we niet stoppen na één glas en allemaal hadden we ons daarom in nesten gewerkt.
Alleen... de nesten zijn niet allemaal even groot. Soms was er veel schade. Schade aan relaties of zelfs relaties die stuk liepen. Kinderen die niet meer praten met ouders. Maar ook materiële schade. Soms perte totals en soms rechters die slechte dingen oplegden. Het ene drama was al groter dan het andere. De stappen in dat boekje zeiden dat we schuld moesten belijden. Wat is me dat allemaal, dacht ik toen. Het is exact wat jij nu ook denkt.
Maar dat wil dus helemaal niet zeggen dat je hier niet thuishoort. Schuld belijden heb ik nog nooit gedaan, ik weet trouwens niet hoe dat moet. Ik ken het alleen van meneer pastoor en toen had ik het er al moeilijk mee. Ik weet nog dat we dingen moesten verzinnen die we fout hadden gedaan om dan vergiffenis te vragen aan God via meneer pastoor in een biechtstoel. Ik herinner me nog dat ik bij mijn eerste AA bezoeken dacht: zeg als dat hier zo zit, dan doe ik niet mee. Als men gaat proberen om mij nuchter te houden met zo'n zever, dan ga ik passen. God zal mijn eerste glas niet afpakken en zelf opdrinken. Ik moet het zelf laten staan, en als dat de hulp is die geboden wordt, dan wil ik ze niet.
Maar snel werd dat duidelijk. Schuldbelijdenis is geen basispoot waar dit programma op steunt, toch niet voor mij. Gelukkig niet, want het zou mij niet helpen. Net zoals zo veel van die stappen die ik nog moet proberen. Misschien komt dat nog, want het is een levensprogramma. Maar als iemand die al 35 jaar komt en net zolang nuchter is ook zegt dat ie niet alle stappen doet, dan stelt me dat gerust.
Doe nu gewoon stap één: drink vandaag niet. Morgen zie je wel, maar vandaag niet. En als we één dag verder zijn, is morgen plots vandaag. Als je dan de belofte herhaalt voor één dag, heb je er weer één gewonnen. Zo simpel is het AA principe. De andere elf stappen zijn suggesties voor een nuchter en gelukkig leven. Als je ze niet nodig hebt, zoveel te beter.
Welkom terug, trouwens! En dat geldt blijkbaar voor allebei. De twee nieuwen kwamen deze week terug, en ééntje ook op onze donderdag. Ik had hier nog gezegd dat ik dan blij zou zijn. Ik was immers één dag chairman ad interim en dan is dat nog leuker om te horen :)
woensdag 4 september 2013
Nog één keer dan
Waarom is het toch zo moeilijk? Verschillende keren was de discussie daar. En geen enkele keer drong de boodschap door. Het is nochtans heel erg simpel, dus waarom de boodschap nu niet, vroeger niet en wellicht dus nooit duidelijk wordt, dat weet ik niet.
De vraag was heel erg simpel en het antwoord moest dat ook zijn. Dat moest gewoon ja of nee zijn. Op de vraag: ben je gelukkig? moest dat het antwoord zijn. Vroeger zei ik dan bla bla bla, net zoals jij dat nog steeds doet. Die woorden kwamen niet van mij, maar van mijn psycholoog. Hij zei dat ik bla bla bla had geantwoord toen hij me vroeg of ik gelukkig was.
Ik snapte dat niet, maar wat ie bedoelde was eenvoudig uit te leggen. Op de bewuste vraag had ik geantwoord dat het wel goed ging met de zaak, dat ik over het geld niet kon klagen en dat mijn relatie goed in orde was. Volgens hem was dat bla bla bla, want dat had er niks mee te maken. Het was het antwoord op een andere vraag, maar die had ie niet gesteld. Hij had gevraagd of ik gelukkig was en ik had niet geantwoord. Het antwoord moest namelijk ja of nee zijn en dat snapte ik niet.
Daarom kwam er dus dat systeem van punten tellen. Ik plak er een cijfer op, op dat geluk. Een cijfer van nul tot tien. Nul duidt aan hoe ik me voelde op de rotste dag van mijn leven en tien was de gelukkigste ooit. Nu kon ik steeds vergelijken en zeggen hoe gelukkig ik was op een schaal van nul tot tien. Het antwoord bleef gewoon ja of nee, en het cijfer hielp me om te kiezen. Maar bla bla bla mocht ik nooit meer zeggen.
Waarom moet je dan kwaad worden als ik dat nu zeg? Ik zou denken dat mensen blij zijn als ik ja zeg. Maar nu is het niet zo. Blijkbaar is het niet toegestaan om het nu te zeggen, want er kwam een duidelijk verwijt terug. Hoe kon ik dat nu zeggen? Je bedoelde dan: hoe kon ik dat op dit moment nu zeggen? Het klonk alsof het een schande is. Ik mag het nu niet zeggen, niet nu! Net nu het weer slecht gaat met de rug, net nu ik daarom precies dat feit kwam melden. Waar haal ik toch dat lef vandaan om nu ja te zeggen. Ik zit bijna een jaar zonder werk, heb opnieuw veel pijn en het herstel is "on hold" gezet. Besefte ik wel wat dat allemaal wil zeggen? Straks sta ik nog alleen, stel je voor! Ons appartement zou ik moeten verkopen dan, besef ik dat wel? Hoe onverantwoord is dat nu zeg, zeggen dat de vogeltjes fluiten? Ik heb er duidelijk allemaal geen verstand van.
Eerlijk? Het is helemaal andersom. Ik heb er juist heel veel verstand van. Minder jaren levenservaring, ik weet het wel. Maar vogeltjes fluiten nu eenmaal, ze trekken zich niks aan van hernia's en appartementen. Daar kan ik toch niks aan doen? Waarom moet ik me trouwens verontschuldigen nu? Wie is er dan degene die verkeerd bezig is?
Ik niet. Jammer dat ik me moet verdedigen. Het antwoord is nog steeds ja en daar ben ik heel blij om. Jammer dat je dat niet gelooft. Jammer dat ik dat niet kan delen, maar dat is dan maar zo.
De vraag was heel erg simpel en het antwoord moest dat ook zijn. Dat moest gewoon ja of nee zijn. Op de vraag: ben je gelukkig? moest dat het antwoord zijn. Vroeger zei ik dan bla bla bla, net zoals jij dat nog steeds doet. Die woorden kwamen niet van mij, maar van mijn psycholoog. Hij zei dat ik bla bla bla had geantwoord toen hij me vroeg of ik gelukkig was.
Ik snapte dat niet, maar wat ie bedoelde was eenvoudig uit te leggen. Op de bewuste vraag had ik geantwoord dat het wel goed ging met de zaak, dat ik over het geld niet kon klagen en dat mijn relatie goed in orde was. Volgens hem was dat bla bla bla, want dat had er niks mee te maken. Het was het antwoord op een andere vraag, maar die had ie niet gesteld. Hij had gevraagd of ik gelukkig was en ik had niet geantwoord. Het antwoord moest namelijk ja of nee zijn en dat snapte ik niet.
Daarom kwam er dus dat systeem van punten tellen. Ik plak er een cijfer op, op dat geluk. Een cijfer van nul tot tien. Nul duidt aan hoe ik me voelde op de rotste dag van mijn leven en tien was de gelukkigste ooit. Nu kon ik steeds vergelijken en zeggen hoe gelukkig ik was op een schaal van nul tot tien. Het antwoord bleef gewoon ja of nee, en het cijfer hielp me om te kiezen. Maar bla bla bla mocht ik nooit meer zeggen.
Waarom moet je dan kwaad worden als ik dat nu zeg? Ik zou denken dat mensen blij zijn als ik ja zeg. Maar nu is het niet zo. Blijkbaar is het niet toegestaan om het nu te zeggen, want er kwam een duidelijk verwijt terug. Hoe kon ik dat nu zeggen? Je bedoelde dan: hoe kon ik dat op dit moment nu zeggen? Het klonk alsof het een schande is. Ik mag het nu niet zeggen, niet nu! Net nu het weer slecht gaat met de rug, net nu ik daarom precies dat feit kwam melden. Waar haal ik toch dat lef vandaan om nu ja te zeggen. Ik zit bijna een jaar zonder werk, heb opnieuw veel pijn en het herstel is "on hold" gezet. Besefte ik wel wat dat allemaal wil zeggen? Straks sta ik nog alleen, stel je voor! Ons appartement zou ik moeten verkopen dan, besef ik dat wel? Hoe onverantwoord is dat nu zeg, zeggen dat de vogeltjes fluiten? Ik heb er duidelijk allemaal geen verstand van.
Eerlijk? Het is helemaal andersom. Ik heb er juist heel veel verstand van. Minder jaren levenservaring, ik weet het wel. Maar vogeltjes fluiten nu eenmaal, ze trekken zich niks aan van hernia's en appartementen. Daar kan ik toch niks aan doen? Waarom moet ik me trouwens verontschuldigen nu? Wie is er dan degene die verkeerd bezig is?
Ik niet. Jammer dat ik me moet verdedigen. Het antwoord is nog steeds ja en daar ben ik heel blij om. Jammer dat je dat niet gelooft. Jammer dat ik dat niet kan delen, maar dat is dan maar zo.
dinsdag 3 september 2013
One step forward ...
... and two steps back. Zo voelt het nu toch :(
Sinds donderdag was er meer en meer pijn in de rug en zondag werd het akelig herkenbaar zoals vroeger. Stekende pijn als ik ook maar iets beweeg met mijn rug, maakt niet uit in welke richting. De plaats zou ik zo kunnen aanwijzen moest ik er bij kunnen. Ook de uitstraling naar de linkervoet is soms terug, maar (nog) niet zoals vóór de operatie.
Ondertussen is de revalidatie gestopt, daar is wellicht het probleem ook ontstaan. De oefeningen aan de toestellen waren niet zwaar en er was nauwelijks belasting ingesteld. Toch ging het dan de dag nadien helemaal mis.
De huisdokter heeft terug Tramadol retard 2x 100mg gegeven, samen met de wat zachtere Brufen. Ik kan weer wat wandelen maar wel met de nodige mankepoot. De kinesist zegt dat het niet erg is, alleen die uitstraling baart hem wel zorgen. Hij heeft natuurlijk veel ervaring, maar ik inmiddels ook. Ik weet dat dit tot nu toe nooit vanzelf goedkwam.
Er is een nieuwe afspraak met de chirurg, maar helaas is hij met vakantie. Toch heb ik de datum 11 oktober dan maar geprikt in de hoop dat ik tegen die tijd gewoon kan afbellen als de kinesist gelijk had.
Zoals dat al zo lang gaat: on verra ...
Sinds donderdag was er meer en meer pijn in de rug en zondag werd het akelig herkenbaar zoals vroeger. Stekende pijn als ik ook maar iets beweeg met mijn rug, maakt niet uit in welke richting. De plaats zou ik zo kunnen aanwijzen moest ik er bij kunnen. Ook de uitstraling naar de linkervoet is soms terug, maar (nog) niet zoals vóór de operatie.
Ondertussen is de revalidatie gestopt, daar is wellicht het probleem ook ontstaan. De oefeningen aan de toestellen waren niet zwaar en er was nauwelijks belasting ingesteld. Toch ging het dan de dag nadien helemaal mis.
De huisdokter heeft terug Tramadol retard 2x 100mg gegeven, samen met de wat zachtere Brufen. Ik kan weer wat wandelen maar wel met de nodige mankepoot. De kinesist zegt dat het niet erg is, alleen die uitstraling baart hem wel zorgen. Hij heeft natuurlijk veel ervaring, maar ik inmiddels ook. Ik weet dat dit tot nu toe nooit vanzelf goedkwam.
Er is een nieuwe afspraak met de chirurg, maar helaas is hij met vakantie. Toch heb ik de datum 11 oktober dan maar geprikt in de hoop dat ik tegen die tijd gewoon kan afbellen als de kinesist gelijk had.
Zoals dat al zo lang gaat: on verra ...
Abonneren op:
Posts (Atom)