I can see clearly now

Ja kijk maar eens goed. Dat heb ik dus tegenwoordig nodig. Al een hele tijd voelde ik dat het wat minder ging als ik van dichtbij iets moest lezen. Het is de leeftijd zeker, alleen heb je het niet zo snel door. Of misschien wil je er niet aan denken omdat het je weer met de neus op de feiten drukt. Ik word ouder hè...

Eerst merkte ik het al meer dan een jaar geleden, toen ik plots de bijsluiters niet meer kon lezen. Nu zal je denken: ja zeg, dat kan toch niemand lezen. Maar bij mij niet zo, ik heb de kleinste lettertjes altijd kunnen lezen. En plots ging het enkel nog als ik het verder van mijn ogen hield. Alleen moest ik het nu zo ver houden om het scherp beeld te hebben dat het te ver was om echt iets te zien.

En sinds de heropflakkering van mijn laatste hobby werd het helemaal duidelijk. Da's niet die met de wandelschoenen, maar die met de soldeerbout. Ik kon de kleine lettertjes op de microcontrollers niet lezen. Nu kan ik dat nergens mee vergelijken, dus ik weet niet meteen of het bedoeld is om met het blote oog te kunnen lezen. Maar nu dus in elk geval wel. Het kost nog een beetje moeite, want ze zijn écht heel klein, die lettertjes. Maar alle bijsluiters zijn weer heel duidelijk. Nu nog een echt model kiezen, want dit was enkel om te proberen.

Ah ja, dat stickertje met "1.50" dat erop plakt is dus niet de prijs hè. Het is natuurlijk de sterkte. Straks gaat men nog denken dat ik zo'n goedkope rommel koop in zo van die warenhuizen waar de chocolade een net iets andere naam heeft dan wat je gewend bent.

Nee, nee. Hij was heel wat duurder hoor.

Wel bijna het dubbele ;-)

Skinny shower

Noem het een productiefout of een ontwerpkemel. Alleen, we kunnen het niet op de aannemer steken want dit douchescherm hebben we zelf geplaatst. In afwachting van grote verbouwingen die binnen 5 jaar gepland zijn, waar het ganse douche-badkamer-darkroom complex wordt vernieuwd, willen we tot die tijd toch ook gewoon een douche kunnen nemen. Daarom plaatsten we dus dit douchescherm.

Bij het kiezen van een douchescherm moet je uitkijken welke douchebak je hebt. Er zijn er namelijk van 80x80 cm en 90x90 cm. Je zou je dus behoorlijk belachelijk maken als je de verkeerde koopt. Je zou immers veel te weinig plaats overhouden om nog in de douche te stappen. Gelukkig had ik dat heel goed nagekeken. Het model dat we kochten kan namelijk zowél 80x80 als 90x90 aan. Gewoon wat schuiven met de constructie en alles past.

Alleen... toen we eraan begonnen bleek dat we toch precies weinig plaats gingen overhouden om in de douche te stappen. Nog steeds ervan overtuigd zijnde dat ik me niet kon vergissen, heb ik de douchebak nagemeten. En inderdaad, het was het kleine model. Geen 90x90 maar 69x69. Oeps...

Toch hebben we de douche verder afgewerkt. De stelling van Pythagoras had ons al geleerd dat we 23 cm zouden overhouden om de douche te betreden. Toen het er stond, bleek onze berekening juist. Met mijn 77.2 kg zit ik nu op mijn minimumgewicht sinds de waarnemingen begonnen. Daar mag dus geen kilo bij, of ik kan niet meer douchen. Inzepen vooraleer je in de douche stapt, helpt wellicht ook.

Ah ja, schreef ik nu eerder iets over een darkroom? Ja hoor, dat hebben we. Het is de was- droog- en strijkplaats die bij de ontwerper dienst deed als donkere kamer. In 't Engels klinkt dat veel toffer als er een homokoppel intrekt. Net zoals onze 69-douche.

Ik kaart niet

Dat is soms behoorlijk vervelend om zo door het leven te gaan. Ik kaart dus niet. Ik kan het niet, het interesseert me niet, maar vooral: ik wil het niet.

Toen ik jong was, werd er altijd met de kaarten gespeeld. De naam van het spel ontsnapt me, maar het was iets heel plastisch. Zo is dat toch met alle namen van die spelletjes. Als de familie samenkwam, gingen de nonkels en tantes aan een grote tafel zitten. Eerst kabbelde de namiddag rustig verder, maar met de spanning van het spel steeg ook de promille in het bloed. Dan gebeurde er iets heel vreemd. De meest bedeesde nonkels en tantes werden plots agressieve bulldogs die alleen nog konden blaffen.

Het idee om met die meute mee te doen schrok me altijd af. Met de jaren werd ik ouder, en ik werd verondersteld om mee te doen. Dat hoort er bij als je groot bent. Maar ik heb dus altijd neen gezegd. Omdat ik het dus niet kan, maar ik wil het ook niet leren.

Maar daarna is het dus vaak vervelend geworden. Je wordt immers verondersteld om dat te kunnen. Je wordt verondersteld om zelfs indien je geen zin hebt, mee te doen. Vaak is er een vierde man nodig weet je? Je krijgt een schuldgevoel aangepraat als je de drie anderen in de steek laat.

Dus als iemand het nog eens vraagt: ik kaart dus niet. Ik dans ook niet. En ik drink niet.

Eigenlijk ben ik een serieuze saaie piet als ik dit paginaatje lees ;-)

Berlingo

De avond valt en de trip naar huis doet me aan niks denken. Er is niks speciaals gebeurd vandaag en de trip lijkt op de trip die ik gisteren ook deed. Ze lijken allemaal op mekaar. De trips naar huis, de avond die volgt, de nacht die ik te laat begin. Ik weet wel dat ik moet gaan slapen op een deftig uur nu. Het is nu zeker twee jaar geleden dat ik de student uithing.

Het was trouwens heel relatief hoor. De laatste twee jaren deed ik enkel avondschool. Overdag was ik werkloos voor de fiscus en de VDAB. In realiteit was de namiddag wel vaak gevuld met renoveren van studentenkamers. De avond bracht ik vaak door achter de discobar van het studentencafé onder de kamers. En al die andere avonden was ik ofwel op mijn kamer ofwel zat ik aan de andere kant van de discobar. Aan die kant gaf ik het geld uit dat ik verdiende.

Nu is het toch wel anders. Dat ik echt een job heb, ik vind het nog steeds raar. Het eerste loon viel tegen twee jaar geleden. Ik had pas enkele maanden later door dat ik nu minder verdiende. Raar toch, niet? Fulltime werken en minder verdienen. Toch was het zo en het maakte me boos. Ik had medelijden met mezelf.

De job was fijn en de uitdaging groot. Maar twee jaar later werd de eerste vloedgolf afgeremd. De software die ik gemaakt had, werkte nu echt. Ik was er fier op, maar de invulling was weg. Ik had enkel een paar uur per dag werk en de rest werd opgevuld met andere, kleinere projecten. Ik kreeg de rommel die de andere programmeurs niet wilden doen. Ik kreeg ook hun computers en hun schermen. Ze werden doorgeschoven als ze een nieuwe kregen. Ik was de nakomer die de oude lange broeken van zijn broers moest afdragen. Ik had medelijden met mezelf.

Ik kreeg een firmawagen. Geweldig! Toen bleek dat het een Citroën Berlingo was. Dat is zo'n kleine camionette met laadruimte. Er stond reclame op van onze software. Vrienden en familie vroegen me: is dat nu wat je programmeert? Nee... dat is dat grotere programma. Dat wat de collega's hebben geschreven. Voor dat van mij maakt men geen reclame op bedrijfswagens. Toen werd beslist dat ik de wagen moest delen. In de week kreeg ik hem, en in 't weekend ging ie mee met een collega. Ik had medelijden met mezelf.

Ik weet niet waarom ik bier in huis heb. Er was volk geweest een tijd geleden. De overschot staat er nog. Voor één keer drink ik een pint bij m'n eten. Nèh! En voor de tv ook één. Ik heb het verdiend, want ik heb het niet goed. Ik zal wellicht altijd vrijgezel blijven en mijn huurappartement is te klein. Het werk is niet meer wat ik wou. Het valt allemaal tegen. De firma is te klein en ik ben onderbetaald. Ondergewaardeerd vooral, want het is geen financiëel probleem. Dat komt er gewoon bij. Pfff... diepe zucht. Hoeveel stonden er nu in die bak? Ik weet het niet meer.

Gelukkig moet ik er nooit vroeg uit. Ik word wakker tegen 11u. Man, man, wat een kater. Ik moet zeker een pint of 10 à 15 gedronken hebben gisteren. Ik rijd maar snel naar het werk. Na de middag durf ik nu toch ook niet binnenkomen. Zo flexibel zijn ze niet, vrees ik. Weet je wat vreemd is? Ik voel me goed. Het doet me denken aan vroeger. Een kater doet pijn, maar je geniet na van de roes. Ik was vergeten hoe dat voelt. Gisteren was ik even alles vergeten en dat deed deugd. Nu ik eraan terugdenk, ik was zelfs heel blij gisterenavond. Toch schaam ik me wel een beetje. Maar ik ga dat zeker nog eens doen.

Ik was 27 of 28 toen dit gebeurde. Het was de eerste keer dat ik 's avonds alleen iets dronk. Ik weet het nog goed omdat ik jaren aan een stuk heb gedacht dat die dag mijn verslaving ontstaan was. Mijn psycholoog heeft het uit mijn hoofd gepraat. Het was er altijd al, dit was gewoon een moment. De aanleiding maar niet de oorzaak. Was het toen niet gebeurd, dan zou het later gebeuren. Het is iets dat in me zit.

Dat beseffen was de grootste stap. Wat jammer dat die pas tien jaar later kwam.

Ik kan het nog!

Solderen bedoel ik dan hè. In mijn jonge jaren was dat bijna een dagelijkse bezigheid, maar nu heb ik het opnieuw wat moeten aanleren. Er is namelijk wel wat veranderd blijkbaar. Vooral de grootte van de componenten dan.

Een paar testjes met SMD componenten hadden me aangezet om dit manneke aan te kopen, want ik zie die mini dingetjes niet met het blote oog. De dingetjes zelf, dat gaat nog. Maar die hebben dan nog eens onderdelen.

Alleen, het manneke voldoet niet. Ik krijg hoofdpijn van zo'n loep en het vergroot niet echt veel. Misschien had ik niet de Aldi versie moeten kopen, dat zou wel kunnen. Hey zeg, ik heb andere prioriteten zoals dat dan heet.

Het spreekt voor zich dat ik dat opgelost heb. De oplossing is duurder, maar met dingen die ik al heb liggen. Zet een camera boven het manneke en projecteer dan op een scherm van 3.5 meter. Als ik het nu niet zie, dan ziet niemand het ;-)



Ah ja, dit was ik aan 't maken. Een LED matrix van 8x8 lichtjes. Er bestaat nauwelijks software om het aan te sturen. En wat er was, voldeed niet om dingen te doen bewegen. Dus ik heb elk ééntje en nulletje zelf moeten uitvinden. Dat maakt het eigenlijk nog veel plezanter :-)

In 't echt loopt het wel vlotter dan op Youtube. Binnenkort ergens te bekijken aan een boom in een bos ;-)

Stoofflees

Mannen liegen vier keer per dag. Vrouwen drie keer. Ik had eens een artikel gelezen, wellicht niet in een krant. Daar stond iets in de trant van: iedereen liegt 15 keer per dag. Ik wou het nu opnieuw opzoeken maar kom enkel terecht bij andere krantenartikels die andere cijfers geven. Het gaat wel steeds om hetzelfde punt: we liegen dat we zwart zien.

Het gaat over white lies, leugentjes om bestwil. Ze maken het samenleven met andere mensen wat makkelijker en je voorkomt onnodige ruzie. De grootste leugen is wellicht het woordje "goed" als men ons vraagt hoe het gaat. Het is ook niet meer dan een beleefdheidsvorm en geen echte vraag. De man of vrouw die het vraagt heeft geen boodschap aan het feit dat je ruzie hebt op 't werk, liegt tegen je partner of tegen een depressie aanleunt. Hij verwacht gewoon het woordje "goed" zodat het gesprek verder kan kabbelen.

Wel schrok ik van de top 5 van de leugens. Op één met stip staat bij de mannen: ik heb echt niet veel gedronken. Bij de vrouwen staat het op 4. Daar heb ik behoorlijk wat op geoefend in mijn "goeie" dagen. Ik was veel straffer, ik had nooit iets gedronken. Ook al was het al duidelijk als ik de voordeur opende. Het was te zien en te ruiken, alleen bleef ik jaren ontkennen tot ik het zelf geloofde.

Daarna kwam het pilletje. Antabuse maakte de leugen nog erger. In plaats van liegen over het drinken, ging ik liegen over het innemen van het pilletje. Zolang iedereen maar dacht dat ik het nam, liet de omgeving me een tijdje met rust. Het echte probleem vroeg andere medicijnen en andere hulp. Ik moest kalmeren, slapen en verlost worden van angst. Dat deed het pilletje niet en pas toen ik andere medicijnen en hulp kreeg kon ik wel eerlijk zeggen dat ik het pilletje genomen had. Pas toen ik het nam omdat ik het zelf echt wou, deed het wat het moest doen.

Dat alles om te zeggen dat de grens verschuift. De eerste keer dat ik ooit zei dat ik niet gedronken had, werd het wellicht geloofd. Met de jaren verlies je het krediet. Dan wordt het geen white lie meer, maar een echte leugen.

De kleintjes blijven dus daar, maar dat doet iedereen en ze kunnen geen kwaad. Je ziet er echt niet te dik uit hoor. De hond heeft mijn huiswerk opgegeten. Het stoofvlees is echt lekker. Nu moet ik oppassen, want hier komt echt alleen lekker stoofvlees op het bord. Het is dus een voorbeeldje hè, ga nu geen rare dingen denken. Alleen werd het fout afgekort. De voorraad werd ingevroren en gemarkeerd met "SF". Ik vroeg of het dan "stoofflees" was wat we aten. Sindsdien is het "ST-V" geworden. Dat staat ook wat chiquer, vind je niet? ;-)

Op pensioen

De Kreuners zijn op pensioen! Is dat iets wat ik me erg aantrek? Neen. Maar vandaag moest het even. Niet dat ik de oude garde niet appreciëer, integendeel. Ik ken ze nog van toen ze hun eerste platen uitbrachten. Toen waren dat nog platen. En ja, zo oud ben ik.

Het paste in de opdracht van deze week. Zolang ik nog kan, wil ik nog gaan voor die challenge. Misschien is het de komende weken lastiger, want het lichaam sputtert tegen. Als één van de volgende opdrachten een multicache is, zal ik zeker moeten passen. Een afstand wandelen, het maakt niet uit welke, is niet meer mogelijk. Vorige week was er gelukkig een oppikkertje waar ik slechts 5 meter voor uit de wagen moest wandelen, OK die afstand kan nog.

En nu een mystery cache. Eentje van moeilijkheid 2,5 op 5. Normaal pas ik daarvoor op voorhand. Het vraagt concentratie, geduld, rekenwerk en kennis van de songteksten van de Kreuners. Geen van die kwaliteiten bezit ik. Maar ik ging me niet laten kennen door wat papierwerk. Alles voor het goede doel hè. De hernia kan ik niet controleren, maar hierdoor de wedstrijd niet tot een goed einde brengen zou wel jammer zijn.

Zoals je ziet vroeg het heel wat rekenwerk. 21 titels moest je zoeken op basis van één zin uit een songtekst van De Kreuners. En nee, je kon ze niet allemaal zomaar Googelen. Maar ik bracht hem tot een goed einde met de nodige kribbels en correcties. Het resultaat van de formule werd goedgekeurd door de online checker dus ik heb nu de coördinaten van de stash.
Zonder hulp dus! Het potje nog zoeken is een formaliteit.

Ah ja, ik ben niet plots te zat van de Tramadol om nog een scherpe foto te trekken. Er is ook niks mis met het toestel. Ik wil uiteraard gewoon de oplossing niet spoilen. Dat is geocachetaal om te zeggen dat ik de uren zoekplezier niet wil ontnemen aan andere moedige zielen die de uitdaging nog aangaan.

Bericht aan mezelf

Heel handig is dat, zo'n blog. Ook voor mezelf, om later terug te zien hoe het was. Nu dus alleen feiten voor het archief ;-)

Tot vandaag heb ik 4 sessies bij de kinesiste gehad. Die helpen niet, maar de dokter raadt aan om toch mijn 18 beurten te gebruiken. Ik voel telkens dat de spieren losser zijn, maar aan de pijn verandert niks. Verkrampte spieren zijn onaangenaam maar niet meer dan dat.

De dokter heeft vandaag de medicijnen verhoogd naar 300mg tramadol per dag. Bij de Zaldiar was dat 225mg. Zaldiar bevatte ook paracetamol, maar dat mag ik niet nemen omdat het de sensorwaarde beïnvloedt. Iets dat de dokter uiteraard niet zelf wist. Hij wist ook niet wat een sensor was :-)

De paracetamol is niet vervangen door iets anders. De dokter vindt het onzinnig om iets bij tramadol te nemen. Hij vond het eerder "symbolisch".

Het slaappatroon is slecht. Meestal word ik wakker rond 4 of 5 uur. Soms kan ik nog wel opnieuw in slaap geraken. De tramadol is de vertraagde versie, dus het zou beter moeten zijn. Het scheelt een beetje maar niet veel. De pijn is wel beduidend beter over lange termijn, er zijn geen uitschieters meer.

Op 8 feb ga ik een MRI scan krijgen en op 15 feb een afspraak bij de neurochirurg.

Micro Servo

Dingen blijven me verbazen. En ja, dat gaat dan meestal over technische spullen. Deze micro servo wordt gebruikt in kleine modelbouwhelicopters. Hij moet dus zo klein, zo licht en zo sterk mogelijk zijn. Je moet zo'n heli tegenwoordig ook voor minder dan 50€ kunnen kopen, dus dit ding kost dan ook bijna niks.

Maar het is beresterk. Ik had het plan om mijn statief te motoriseren. Zo kan ik ofwel een fototoestel of een videocamera in 180 stapjes én horizontaal én verticaal bewegen. Dat is toch het plan. Alleen, de eerste test voldeed niet. Net genoeg om de horizontale beweging aan te kunnen, maar de verticale is zwaarder. Dat komt omdat het zwaartepunt van de bewegende delen te hoog ligt als er een camera op gemonteerd is.

Maar geef toe, zo'n klein ding kan toch behoorlijk wat in beweging zetten. En de snelheid en precisie is perfect! Alleen het ontwerp ga ik dus opnieuw moeten herdenken. Hoe zegt men dat? Back to the drawing board!

De Zalando man

...stond voor de deur vanmorgen. Ik deed de deur open en heb keihard gegild! Deed ie toch niet mee zeker? Tsssss...

Maar echt, het kan toch niet dat ik mijn blog jangeox noem, en niks meer over mijn favoriete (en enige!) schoenenmerk schrijf. Ik had dus al veel geklikt en een verlanglijstje gemaakt op de website. Maar nog niks in het winkelmandje geplaatst. Toen kwam er die gerichte Facebook reclame en plots verschijnt één paar van mijn gekozen schoeisel in de soldenlijst. Er ging plots 45% af en uiteraard kan ik dat niet laten liggen.

Denk nu even mee in mijn wereld. Dat is dus de wereld van een 15-jarige hé, zoals je ziet aan mijn keuze. Je hoort er een skateboard bij te kopen, maar met mijn hernia doe ik dat even niet. Later misschien. Maar denk nu even mee als een tiener. Witte of zwarte nestels?

Ik weet het al. Nen echten tiener draagt ze allebei :-)

Hij is er !

Is ie niet mooi? Over smaak valt niet te twisten, maar als je deze nieuwe glucosesensor vergelijkt met de Medtronic Enlite die ik gebruikte, dan is het verschil in uitzicht heel groot. Het lijkt meer op een iPod dan op een medisch apparaat.

De ontmoeting met de vertegenwoordiger uit Nederland was heel erg aangenaam. De man heeft heel uitgebreid de tijd genomen om het toestel voor te stellen en de procedure van het inbrengen enkele malen te trainen. Dan hebben we samen ook de eerste sensor aangebracht. De kleine zender hangt op mijn buik, wat je op de foto ziet is de ontvanger.

Hoewel ik voor mijn diabetesteam in het hospitaal enkel lof heb, deze service is toch anders. Het team heeft natuurlijk wel wat beters te doen dan zich met speciale gevallen bezig te houden die dit soort toestelletjes willen gebruiken. Maar bij deze persoon is dat de core business.

Ik krijg de zender en de ontvanger nu één maand op proef. Daarna zal ik beslissen om hem aan te kopen. Er moet al iets vreemd gebeuren moest ik dat niet doen. Hij had trouwens nog erg goed nieuws voor me. De duurtijd van één sensor wordt door de fabrikant gegarandeerd tot 7 dagen. Dan moet je een nieuwe plaatsen. We weten inmiddels dat dit type makkelijk 12 tot 15 dagen meegaat als je hem opnieuw opstart.

Het goede nieuws voor mij is de technische reden waarom de sensor "verslijt". De top van de sensor, het deel dat aan de naald in je buik zit, bevat enzymen. Die enzymen reageren met het vocht onder je huid. Afhankelijk van de suikerwaarde in dat vocht, zal de sensor een kleine elektrische stroom genereren. Die stroom zie je omgerekend op je scherm verschijnen. Het goede nieuws is: iemand die altijd redelijk lage suikerwaardes heeft, en met mijn HbA1c van 5.3 zit ik in die groep, zal de hoeveelheid enzymen trager opgebruiken dan iemand met hoge suikerwaardes. In de praktijk wil dit zeggen dat ik misschien wel 18 dagen met één sensor kan doen. Dat heeft als gevolg dat de kostprijs in mijn geval bijna halveert t.o.v. het oude systeem.

Voor de rest is het afwachten. Ik merk meteen dat ie erg stabiel is, al vanaf dag één. De uiterlijke look is natuurlijk geweldig, maar de technische mogelijkheden van de Enlite waren uitgebreider. Maar dat wist ik uiteraard op voorhand. Het feit dat ik een extra toestel moet meenemen wist ik ook.

Maar wie mij een beetje kent, weet dat ik hippe toestellen met een kleurenschermpje niet verafschuw ;-)

Free shipping

Ik had het al vaak gezien als ik op zoek was naar goedkoop spul op het internet. En telkens ik het zag dacht ik: jaja, als ik die kerel nu zou kunnen vertrouwen, dan kocht ik dit meteen. Ik kom dingen tegen die niet aan de helft van de prijs worden aangeboden, maar soms aan 10%. Ik bedoel dus geen 10% korting maar 10% van de prijs die je hier betaalt. En nee, het kan natuurlijk helemaal niet. Als het te mooi lijkt om waar te zijn, dan is dat meestal ook zo.

En toch heb ik nu een website gevonden in China waar ik ondertussen veel besteld heb. Het is niet die MiniInThebox, dat was al een goeie deal. Dit is nog veel straffer.

Dit kwam tevoorschijn als ik "servo" als zoekwoord ingaf op de site. Met meer dan 10000 zoekresultaten begint mijn argwaan erg te stijgen. Maar het is dus echt. Het is 100% betrouwbaar en ik heb deze servo's nu in huis. Voor 1.95$ per stuk. Ik heb even vergeleken met Conrad.be, en daar vind je de goedkoopste servo aan 6.29€. Als ik dat omreken koop ik de Chinese versie aan 1.46€ ipv 6.29€. Dus aan 23% van de Belgische versie. Het is niet dezelfde servo, maar hij heeft dezelfde technische eigenschappen.

Meestal klik je best "free shipping" aan in je zoekopdracht. Anders kom je soms tot situaties dat je iets van 10€ laat leveren met 100€ transportkosten. Daarom staat het er ook in koeien van letters bij. Ah nee, wacht eens... er staat "free shopping" !! Gewiekst hè :-)

En toch heb ik het besteld, en toch is het 100% betrouwbaar. De overkoepelende website is AliExpress.com. Je kan het vergelijken met de Chinese E-bay. Maar er zijn vooral bedrijfjes die hun nieuwe koopwaar aanbieden zoals dat op E-Bay ook gebeurt. Het grootste verschil zit hem in de betaling. Ik bestel deze servo en betaal hem met mijn Visakaart aan het bedrijf AliExpress. Dat bedrijf is mega groot en je kan het zeker vertrouwen. De echte leverancier, misschien een Chinese kleine zelfstandige die in zijn garage wat servo's verkoopt, stuurt de servo's op naar mijn thuisadres. Hij betaalt de transportkosten, maar omdat ik er zes bestel heeft hij die kosten meegerekend in zijn verkoopprijs.

Ik krijg 12 dagen later het pakketje binnen. Ik mag op mijn gemak de 6 servo's uittesten en als ik vind dat ze goed zijn, klik ik op "bestelling goedkeuren". Dan pas wordt de Chinees in zijn garage betaald door AliExpress. Ik geef een positieve beoordeling op de website, zodat andere kopers ook deze Chinees sneller zullen terugvinden in de 10000 zoekresultaten. Als ik niet tevreden ben, stuur ik de items terug en krijg ik mijn geld van AliExpress terug. Ik moet dan wel de transportkosten betalen, maar met de standaard post is dat niet duur.

En ik ben trouwens heel tevreden over deze servo's. Het zal wellicht minder duurzaam zijn dan diegene die ik hier koop. Maar ze zijn even sterk, even snel en even nauwkeurig. Maar als dit het prijsverschil is, zal ik nooit meer twijfelen. Vaak is het verschil nog frappanter dan dit voorbeeld.

Het spreekt voor zich dat dit dan ook slechts de eerste levering was ;-)

We zullen doorgaan

Kan ik de challenge nu wel volhouden? Als het niet meer gaat, moet ik de handdoek in de ring gooien. Wandelen is geen optie meer, het is enkel nog strompelen. Hoewel, dat scheelt veel van dag tot dag. Het scheelt ook veel van uur tot uur. Afhankelijk van wanneer ik de laatste 2 pilletjes Zaldiar heb genomen, zie ik er soms redelijk stabiel uit.

Maar de opdracht van deze week was wel te simpel om meteen op te geven door wat rugpijn. Ik moet er eerst bijvertellen dat met de wagen rijden absoluut geen probleem is. Dat was al zo vóór mijn vorige operatie. Wandelen ging niet, autorijden wel. Heel vreemd.

Maar deze opdracht was dus simpel. Gelukkig is er zoiets als Google Maps, en sta ik dus nooit voor vreemde verrassingen als ik eerst richting Dendermonde rijd. Deze schat lag wel heel erg dicht naast de weg. Nadeel was wel dat er op die plaats geen streetview beschikbaar was. In de praktijk wil dat meestal zeggen dat het een weggetje is dat enkel door landbouwvoertuigen wordt gebruikt.

En dat was het dus ook. Gelukkig kwam de weg niet uit op het erf van een landbouwer zodat je niet terug kan. Met deze sneeuw heb ik ook weinig bewegingsvrijheid in een Saab. Het is nu eenmaal geen 4x4 en omkeren op een dubbele rijbaan gaat al moeilijk. Laat staan op zo'n besneeuwd landweggetje.

Maar ik ben dus nog in de running. Geen 5 meter moeten wandelen voor deze schat.

Het is een zware sport, dat geocachen :D

Mijn glimlach van vandaag

Die begint met een klaagzang, maar dat mag ook wel eens een keer hé.

Het gaat niet goed met de gezondheid. Gelukkig zijn de suikers in orde, maar de rug werkt opnieuw erg tegen. Ik was gisteren bij de kinesiste en hoewel de dame haar job wellicht heel goed doet, het doet geen deugd. De spieren zijn helemaal verkrampt door de hernia die weer opkomt. Ze kan de spieren masseren zodat ze meer ontspannen. En dat lukt ook. Alleen, de dag erna is het opnieuw zoals voorheen. Zelfs enkele uren later was het opnieuw gespannen. Ik stel me dan ook vragen bij het nut van die massage als je een hernia hebt. Aan die hernia zelf kan ze immers niks doen.

Vanmorgen was ik bij de huisarts om mijn verdere behandeling te bespreken. De pijnstillers kunnen nog een beetje hoger als ik van merk verander, maar de Zaldiar die ik nu neem mag niet meer verhoogd worden. De kine raadt ie toch nog aan, zolang ik niet meer pijn krijg door de behandeling. Dat is niet echt zo, dus we doen maar verder.

Een verdere behandeling kan de huisarts niet doen. Hij verwijst me door naar dezelfde neurochirurg die me twee jaar geleden opereerde. Daar zijn normaal twee opties: ofwel epidurale inspuitingen ofwel een nieuwe operatie. De vorige epiderale was geen succes, toen werd snel beslist om te opereren. Wat het nu geeft weet ik helaas pas binnen een maand, want ik krijg pas een afspraak op 15 februari. Ik heb aangedrongen omdat het dringend is, maar het helpt niet.

Ik ga wel eerst opnieuw langs de huisarts. Hij kan alvast een MRI scan voorschrijven, zo kan de chirurg sneller een diagnose stellen. En misschien kan de huisarts opnieuw tussenkomen in de timing in dit verhaal. Ik heb begrepen dat het studiegenoten waren, dus wie weet.

Ah, waarom dit toch een glimlach is? De chirurg is veranderd van ziekenhuis. Hij werkt nu in het Sint Augustinus ziekenhuis. Daar woont mijn diabetesteam!

Vanaf nu dus alle kwalen onder één dak. Wel zo handig! ;-)

Ik begin dan maar te typen

en dan zien we wel wat er seffens op het scherm komt. Moet er altijd een onderwerp zijn of lukt het ook zonder na te denken? Het zoekwoord zal zichzelf wel uitwijzen. Het is tegenwoordig belangrijk, want het bepaalt mee in welk tabblad deze pagina terecht gaat komen.

Was het nu zo belangrijk om me zorgen te maken? Je kent het antwoord al en toch moest het even gebeuren. Als ik niet meer weet hoe het voelt, kan ik ook niet oefenen op de manieren om er mee om te gaan. De oude manier had een kroonkurk, een echte kurk en later een ijzeren draaidop. Maar die manier is uitgewist. Ze werkte toch niet goed. In 't Amerikaans Engels hebben ze daar een mooi woord voor: a catch 22.

Ik ken nog een simpel voorbeeld van die tijd. Ik betaalde mijn rekeningen niet. Niet omdat ik geen geld had, maar omdat het me allemaal worst kon wezen. Dan kreeg ik aanmaningen en deurwaarders. De fles die ik toen kocht had al een ijzeren dop. Als ze leeg was, was er in 't beste geval een dag voorbij. Naast een kleine kater, want ik kon wel wat hebben in de flessen-met-ijzeren-dop periode, was het originele probleem niet opgelost. De deurwaarder komt immers terug en de kosten stijgen. Na een tijdje wou ie zelfs computers meenemen. Zo ver kwam het niet, maar hij had al wel een lijst opgesteld van wat mijn servers nog waard waren. Het hoort er allemaal bij, die gasten zijn van alle markten thuis. Dat is dus een catch 22. Betaal niet - drink - betaal dus weer niet - drink - betaal nog niet - miserie.

De nieuwe manier is veel toffer. Ik heb het vanavond aan de tafel in twee zinnen uitgelegd. Ik geef alleen de boodschap door, want ik leerde de techniek daar. Stop met denken, maak je hoofd leeg en denk aan iets anders. Iets leuker van de dag zelf of iets echt van het moment. Iets wat je ziet, voelt, ruikt, hoort of proeft. Een klein stukje geluk keert de negatieve eindeloze spiraal van gedachten om. Je moet er eerst plaats voor maken door niet na te denken. Dat vraagt enige oefening, maar het resultaat is een wonder.

Plots was alles anders. Ik heb schoenen gekocht! Ik mocht het niet, maar ik heb het toch gedaan. Nèh! Ik had zelf beslist om de wintercollectie on hold te zetten. Er galmden al een hele tijd woorden door het appartement. Iets met tering en nering. Ze hebben ergens toch een invloed gehad. Maar de online gerichte reclame op Facebook deed me de das om! Weet je dat alle schoenen die je ooit bekeek op Zalando op Facebook verschijnen? Net diegene die je zelf aanklikte, zelfs de maat wist ie nog. Maar nu dus -45%! Nog altijd solden hè. Dat mocht ik mezelf gunnen. Tering of geen nering. Het bijhorende skateboard laat ik wel achterwege ;-)

De sensor wordt maandag geleverd! Ik krijg een live demo hier op 't appartement. Als alles klopt zal zelfs mijn oude sensor zondag stoppen, dan zijn de zes dagen voorbij. En de doos is leeg. Qua timing kan dat tellen!

Wie zegt dat alles misloopt? Ik moet wat beter op de details letten.

Een nuchtere kijk heet dat.

P.S. het is dus "alcohol", "over mij", "geluk" en "mindfulness" geworden. Ik wist het pas toen het op 't scherm stond.

Want het wordt een mooie dag

Kwart na vijf.

Potverdekke toch die stomme hernia. Hij doet elke ochtend meer pijn. Naar de keuken lopen is een nachtmerrie. De pijnstillers liggen naast de waterkoeler maar het lijkt wel de Antwerp 10 Miles eer ik er ben. Ik wist dat het appartement groot was, maar dit is niet normaal. Ik strompel terug naar de computer.

E-mail berichten komen binnen. Jobaanbiedingen worden 's nachts uitgezocht. Zijn dat kiekens bij Stepstone of wa? Ik ken toch geen PowerBuilder en ik wil geen bediendecontract. Ik klikte dat allemaal juist aan, maar die filter veegt z'n voeten aan al wat ik vroeg. Die van Nxt-It, die werkt pas goed! Alleen echte jobs die ik echt kan stuurt ie door. Maar ik heb hem in maanden niet gehoord.

Vandaag ging het anders zijn, vandaag ging ik weten hoe ik er voor stond. Maar de rechter was te bang om zijn mond open te doen. Hij besliste van niks te beslissen. Zo staan we weer bij af.

Stop it !

Ik doe de zonneblinden open. Ze doen dienst als gordijn 's nachts. Ik heb de pijnstillers naast de waterkoeler op kantoor gelegd. Ik moet me zo druk niet meer maken. Ik neem de eerste twee dan maar voor 't ontbijt. Vandaag kom ik wel door.

De zonneblinden zijn open. Het is nog pikdonker. Nee, niet pik-pik-donker. De stad is altijd een beetje licht. Nu nog wat meer omdat de sneeuw de lichtvervuiling benadrukt. Waarom noemt men dat eigenlijk zo? Lichtvervuiling? Ik vind het wondermooi. Ik kan er wel uren naar kijken. Mijn eerste koffie is vroeg maar heerlijk. Ik hoop dat het machien niemand wakker maakt op dit uur. Dat is dan maar zo. Dan weten ze dat de koffie hier lekker is. Ik ga op het ijskoude terras staan en installeer mijn statief. Het wordt een pareltje, deze nachtfoto. Ik moet veel instellingen aanpassen, dat is altijd zo. Dat is leuk omdat ik intussen dat oude toestel van binnen en van buiten ken. Ik zou het nog niet willen ruilen. Twaalf plaatjes. De eerste weer met flits, maar dat is zo. Het komt omdat ik altijd suf ben, ook zonder hernia doe ik dat altijd verkeerd.

De e-mailberichten vink ik niet aan als op te volgen. Het heeft ook geen zin om nu werk te zoeken. Dag meneer, ik ben Jan en heb een hernia. Ik wil wel werken maar voorlopig kan ik nog niet hoor. Sorry ! ;-)
Het is niet erg vandaag. We zien wel later. Later lukt het wel weer. Het lukte tot nu toe altijd, dus het zal opnieuw lukken. En de uitspraak van de rechter komt in februari. Ze zal zijn wat ze zal zijn. Ook dan zal mijn leven verder gaan. Misschien verandert het een beetje, maar zelfs dat denk ik niet. Verandering is ook niet altijd slecht.

De foto's staan op de PC. 9 gooi ik er weg. 3 zijn wondermooi. Misschien komen straks de nieuwe sensoren. Misschien krijg ik die afspraak om ze te laten demonstreren. Misschien wordt vandaag mijn pakketje met servo's uit China geleverd. Dan kan ik aan mijn geocache beginnen die ik zelf zal leggen.

Als het niet zo is, werk ik verder aan mijn project van de verwarming. Niet te geloven wat ik gisteren allemaal heb bijgeleerd! Ik kan nu stappenmotoren aansturen van alle merken en soorten. Ik moest stoppen om 23u omdat de buurvrouw de motor hoorde tikken. Die test had ik beter overdag gedaan, bedenk ik me nu. Die nieuwe programmeertaal ligt me wel en ik kan niet wachten om er verder mee te doen. Maar om 23u ben ik gestopt. Daarna heb ik dan maar een House bekeken. Wat is die geweldig goed dit seizoen.

Misschien lukt het nog om bij te slapen. Zo meteen zal de eerste pil werken en dan kan het wel dat ik weer wat slaap vind.

Anders begin ik al aan de dag.

Want het wordt een mooie dag.

Het verdict

... laat op zich wachten. Ik had graag vandaag gehoord wat de echte schade is, maar zo snel gaat dat blijkbaar niet. Alle partijen hebben vandaag hun finale zeg kunnen doen en de rechter zal in februari een definitieve uitspraak doen.

Het blijft dus opnieuw wachten. Dat is jammer, want ik wacht al 8 jaar...

Morgen...

is een heel belangrijke dag.

Details ga ik nu niet neerschrijven, maar ik kom voor de rechter. Het is niet de eerste keer in deze zaak, maar morgen komt de definitieve uitspraak. Er hangt erg veel vanaf, want de tegenpartij eist een heel erg groot bedrag als schadevergoeding voor iets wat ik volgens hem vele jaren geleden fout deed op professioneel vlak.

Zelf zal ik niet aanwezig zijn bij de uitspraak, mijn advocaat uiteraard wel. Het heeft ook geen zin om er zelf bij te zijn. Uiteraard hoop ik dat het verdict meevalt. Ik vind niet dat ik een grote fout heb gemaakt en ik vind de eis van de andere partij onzinnig. Maar hoe een rechter daarover beslist, dat kan ik moeilijk voorspellen.

We zien wel. Ik ben niet nerveus, ik kan toch niks veranderen aan wat er zal gebeuren.

So not me

OK, dit is echt niet wat je van mij verwacht. Toch was ik me al een hele tijd aan het afvragen hoe dat nu zit met al die gebruikte batterijen die ik op een hoop gooi in de kast. Je moet ze verzamelen en in propere zakjes van Bebat naar een verzamelpunt doen. Ik heb dat nog nooit gedaan, dus ik weet niet hoe het werkt.

Ik weet één ding wel. De batterijen die uit mijn wandelGPS komen, en die volgens het toestel al leeg zijn, zijn dat in het echt helemaal niet. Ze kunnen in de afstandsbediening van de digicorder nog maanden meegaan. Ook de AAA modelletjes die volgens mijn insulinepomp einde verhaal zijn, zijn het ook zeker niet. De spanning is nog meer dan 1,3V. Als je weet dat een standaard oplaadbare batterij maar 1,2V geeft als ze volledig is opgeladen, weet je meteen dat de pomp niet erg economisch omspringt met de batterij. Ik moet ze dan ook elke week vervangen. Dat komt wel door de sensorgrafiek die altijd actief is.

Dus heb ik het plan opgevat om van de tweehonderd batterijen die klaarliggen om ze weg te gooien een selectie te maken. Alles wat minder dan 1,2 Volt geeft, gooi ik weg. De rest heb ik gesorteerd. Afhankelijk van welke toepassing ik nodig heb, kan ik nu kiezen welke batterij ik nog verder gebruik. Voor afstandsbedieningen kan ik makkelijk de vakjes 1,2V nog gebruiken. LED Zaklampen zullen zeker 1,4V nodig hebben. Er blijken ook nog batterijen tussen te zitten die helemaal vol zijn, dus die gaan zo weer de pomp in. Ik ben benieuwd wat dat gaat geven. Ik ben vooral benieuwd of mijn theorie een beetje klopt. De tijd zal het leren.

Alleen die doos hè... dat moet zoiets worden natuurlijk :-)

Hij komt...

Een tijd geleden twijfelde ik nog of ik de nieuwe glucosesensor zou aanschaffen. Het bestaande model loopt op zijn einde en het nieuwe is goedkoper en hipper. Voor mij heeft het wel nadelen omdat mijn insulinepomp van een ander merk is.

Maar nu krijg ik hem toch in test. Ik zal vier sensoren aanschaffen om te proberen. Het gaat bij mij vooral om de levensduur, nu gaat zo'n sensor maar zes dagen mee. Ik hoop bij dit model van de concurrentie op het dubbele. Als ik kan afgaan op de getuigenissen die ik al gehoord heb, is dat niet onrealistisch. Maar elke dag extra is er één gewonnen, want ik moet die dingen zelf bekostigen.

Enfin, we zullen zien. Ik krijg het toestel zelf één maand in bruikleen. Er komt iemand uit Nederland bij me thuis de uitleg geven over hoe het toestel werkt en hoe je dat moet inbrengen. Gelukkig ben ik geen newbie, dus dat zal wel lukken.

En bij deze is het argument onder tafel geveegd dat het niet het goede moment was om hier mee bezig te zijn. Andere zorgen aan mijn hoofd, je kent dat wel. Als dit dan ook niet zou lukken, zou ik me misschien slechter voelen.

Bedankt om mij te helpen, je bent een engel ;-)

Nice to meet u .. 2

Vandaag mocht ik wel binnen. Vorige week lukte dat niet, maar dat was uiteraard enkel mijn eigen domme fout.

Meteen is duidelijk dat we dezelfde passie delen. Ik had niks anders verwacht natuurlijk, maar de gastheer is wellicht nog wat meer gedreven dat ikzelf. Alleen al de organisatie van het evenement, en in 't bijzonder deze meet and greet vraagt toch wel wat inspanning. Ik zou het niet meteen zien zitten om me 72 uur dag en nacht beschikbaar te stellen voor mijn hobby. Hoewel ik betwijfel of iemand ook echt een nachtelijk bezoek zal durven brengen, de intentie is bewonderenswaardig.

De uitdaging zelf trouwens ook. Dan bedoel ik niet de schatten zoeken, want dat is op zich al een grote opdracht, maar de schatten ontwerpen en 50 weken na elkaar een nieuwe gaan plaatsen en laten publiceren. Je zou bijna denken dat het een fulltime bezigheid is. Dat is het niet, maar de vrije tijd is wel bijna volledig opgevuld heb ik begrepen.

We hebben trouwens nog iets gemeen. We hebben dezelfde chronische ziekte. En dan bleek nog maar eens hoe verschillend iedereen er mee omgaat. Ik heb het natuurlijk vrij recent, dus misschien is mijn bezorgdheid over mijn gezondheid wat groter dan bij mensen die er een groot deel van hun leven mee omgaan.

Het was een aangename ontmoeting en een leuke babbel. Ik zal je wellicht het komende jaar nog wel zien of op zijn minst horen. Ik verwacht me toch af en toe aan een uitdaging die ik niet alleen kan oplossen. Als ik die hulplijn nodig heb, is er alleen een hint gewenst en geen oplossing. Daar waren we het meteen over eens.

Dat het een fijn jaar mag worden. Als de hernia het me toelaat, zal ik er ook volledig voor gaan.

Stap 10

Het moest heel snel gaan vandaag. De beurtrol om te praten is eerlijk verdeeld, hoewel er niemand naast zit met een stopwatch. Maar er was een jarige vandaag en dan is er taart. Als er taart is, is er een pauze. En als er pauze is, wordt de spreektijd per persoon korter.

De jarige vierde trouwens zijn nuchtere geboortedag. Je hebt een geboortedag als je op de wereld komt, en een andere als je echt begint te leven. Zo zie ik dat toch, en ook hij vond het de moeite om te vieren. En nee, we mogen dat nooit zeggen, ik weet het wel. Maar het verdient respect om dat aantal jaren te vieren. Ik zat nog in de lagere school toen ie hier de eerste keer binnenkwam.

Toch kan ik dat heel snel uitleggen, die stap 10. Je mag zeggen wat je zelf wil als het jouw beurt is, het hoeft niet per se over die stap te gaan. Toch deed ik het wel, want het is er ook één die ik effectief doe. En dat is nog steeds een minderheid. Ik zal er eens werk van maken.. Oei, ik voel een voornemen komen! We zullen wel zien dus :-)

Het is belangrijk om een inventaris op te maken. Een inventaris van positieve en negatieve punten over jezelf. Het gaat over dagdagelijkse dingen en het stelt meestal niet veel voor. Toch doe ik het nog altijd elke dag. Het principe is dat van leven dag per dag. Als je dat wil doen, moet je elke dag beginnen met een schone lei. Je moet de dag beleven zoals ie komt, en hem niet laten vergallen door gisteren of morgen.

Ik doe dat in twee stapjes. Eéntje begint 's morgens. Ik sta op en beslis op dat moment wat het item van de dag is dat me vrolijk gaat maken. Ook al heb ik vaak minder op de planning staan nu, toch zit er meestal wel één ding in dat me vrolijk zal maken. En heel belangrijk: als dat niet zo is, dan verzin ik iets. Het moet niet moeilijk zijn, het hoeft geen inspanning te kosten, maar het moet iets zijn waar ik zeker van ben dat ik er eventjes vrolijk van word. Het eeuwige geluk verwacht ik niet, alleen het korte moment. Het is mindfulness avant la lettre.

Het tweede doe ik 's avonds. Ik maak in mijn hoofd of op een scherm een overzicht van de dingen die gebeurd zijn. Er zijn goede en slechte dingen bij. Dingen waar ik kwaad over ben of waar ik me over schaam. Maar ook dingen die me vrolijk maakten. Er is er minstens één, dat kan niet anders. Want daar heb ik voor gezorgd. De lijst moet dan beoordeeld worden. Niet alles staat in rode inkt. Als het wel zo is, probeer ik het recht te zetten of goed te maken. Als dat niet lukt probeer ik eruit te leren zonder er spijt van te hebben. Het item in rode inkt mag dan lastig zijn, maar ik heb er op zijn minst iets uit geleerd.

Niks van wat hier staat komt letterlijk uit het stappenplan. Het past gewoon perfect in wat ik elders leerde en het bevestigt alleen dat het plan geen onzin is.

Niet dat ik daar ooit aan getwijfeld heb hoor ;-)

People change

Dat je karakter met de jaren verandert, dat zal iedereen wel erkennen. Vaak zal je op oudere leeftijd andere interesses krijgen, anders reageren op situaties en misschien ook milder worden. Misschien heb je wel spijt van sommige stommiteiten die je in je tienerjaren hebt uitgespookt.

Maar meestal denken we dat het na een tijd stabiliseert. Eens je karakter gevormd is, denken we dat er niet zo erg veel meer verandert. We zullen misschien ook snel een uitweg zien om dit als argument te gebruiken als er conflicten ontstaan. We zijn nu eenmaal wie we zijn, en mensen moeten ons maar aanvaarden zoals we zijn.

Net daar deed men nu een uitgebreide studie over. Niet dat ik altijd de Standaard lees, maar dit artikel trok toch meteen mijn aandacht.

Daaruit blijkt dat we allemaal best wel beseffen dat we anders zijn dan toen we jonger waren. We hebben een behoorlijk heldere kijk op hoe we vroeger waren en hoe we nu zijn. En we beseffen heel goed dat daar een groot verschil tussen is. Voorbeelden worden aangehaald van volwassenen die hun tatoeages laten wegnemen die men als tiener liet zetten. Of mannen van middelbare leeftijd die plots af willen van hun grote liefde die ze als jonge twintiger het ja-woord gaven. We zijn ons bewust van die verandering en gaan ervan uit dat we uit onze fouten geleerd hebben.

Maar dan maken we volgens de studie een grote denkfout. We denken dat we vanaf nu niet meer zullen veranderen. We zijn immers tot de jaren van verstand gekomen en er is dus geen reden om te twijfelen aan onze huidige set normen en waarden. Toch blijkt dat helemaal niet te kloppen. Moesten we tien jaar in de toekomst kunnen kijken, dan zou blijken dat we een net even grote karakterverandering zullen ondergaan als de afgelopen tien jaar.

Men deed een eenvoudige test. Men vroeg aan een grote groep vrijwilligers hoeveel men binnen tien jaar zou willen betalen voor een optreden van hun favoriete band. Die bedragen lagen altijd hoger dan wat mensen zeiden te willen betalen voor hun favoriete band van tien jaar geleden. Men vroeg aan een groep 33-jarigen hoeveel ze dachten te veranderen de komende tien jaar. En een andere groep 43-jarigen werd de vraag gesteld hoeveel ze veranderd waren de afgelopen tien jaar.

Daaruit bleek heel duidelijk dat we geen idee hebben over wat er gaat komen. We denken dat we de komende 10 jaar nauwelijks nog veranderen, terwijl we de afgelopen tien jaar misschien enorme veranderingen doormaakten. Dat geldt trouwens voor alle leeftijden, dus niet enkel jong volwassenen vergissen zich, maar ook mensen die de pensioengerechtigde leeftijd bereikten. De psychologen besloten dat het voor ons leek alsof eenieders geschiedenis vandaag tot stilstand kwam.

Ik vind het een akelige gedachte. Temeer omdat ik de laatste vijf jaar enorm veranderd ben. En omdat ik zeer tevreden ben met de wijzigingen in mijn levenswijze en in mijn karakter. Het is akelig om te denken dat het misschien binnen vijf jaar opnieuw helemaal anders is. Net omdat ik vind dat het vandaag wel goed zit.

Gelukkig hoef ik me nergens zorgen om te maken. De grootste truuk in de nieuwe levenswijze is immers dag per dag leven. Zolang ik dat niet verander, moet ik dus niet piekeren over hoe ik zal zijn binnen vijf jaar.

Opgelost ! ;-)

Displays

China heeft displays geleverd :-)

Van een Chinese website kocht ik deze displays, en weer was ik verbaasd over die prijzen. De kleintjes kosten 3 dollar per stuk. Daar komt geen transport bij, maar wel weer douanekosten. Dan betaal ik omgerekend een kleine 4€ per stuk. De groten zijn wel duurder natuurlijk.

De kleintjes kunnen enkel tekst afdrukken. Ze hebben 2 regels van 16 tekens. De grotere (onderaan rechts) heeft hetzelfde principe met 4 regels van 20 karakters. Maar dan heb je dus telkens enkel cijfers en letters, in een vast lettertype.

De grootste heeft een heel ander systeem. Die werkt volledig grafisch en raar maar waar: hij is veel eenvoudiger aan te sluiten. Er bestaat veel open source code die dit soort displays aanstuurt. Dus andere mensen hebben een deel van het werk gedaan, ik moet niet elk puntje van de display aan of uitschakelen.

Maar voor mijn thermostaatprojectje ben ik best wel trots op wat het nu al kan. Het werkt nog niet helemaal, ik moet vooral de aparte onderdelen in één project krijgen. Maar dan zal het er ongeveer zo uitzien:

Het leuke is dus dat je alle lettertypes, alle groottes kan gebruiken. En je kan tekeningetjes maken om het wat te verduidelijken. Zo heb ik het batterij-icoontje gemaakt en de balk onderaan die aangeeft wanneer de verwarming aan- en uitschakelt.

De temperatuur van de radiator en de positie % (hoe ver staat ie open) zal later wellicht verdwijnen, maar voorlopig is dat nodig om te testen.

Ik ben zat

Het is echt zo. Draaierig, slaperig, ik heb moeite met bewegen en ik praat langzamer. Maar ik ken het van vroeger en het betert wel na enkele dagen.

En natuurlijk komt dat niet door alcohol, wat dacht je? Het is het medicijn Zaldiar dat ik kreeg voorgeschreven. Dat is een mix van Tramadol en Paracetamol. Sinds enkele weken is mijn hernia terug. Hij komt vaker terug hoor, maar nu voelt het anders. Normaal neem ik dan een kuur van een week met "gewone" pijnstillers (Paracetamol) en een ontstekingsremmer en dan betert het steeds.

Nu dus niet, en de pijn is heel wat erger dan gewoonlijk. Het verdict van de huisarts is dat we opnieuw de standaardprocedure moeten volgen, maar deze keer sneller. Ik krijg meteen de maximum dosis die hij mag voorschrijven en als het binnen de week niet beter is, moet ik meteen opnieuw naar de neurochirurg. Daar zijn de opties wellicht epidurale infiltraties of een nieuwe operatie.

Ik denk trouwens dat het anders voelt omdat het op een andere plaats pijn doet. Het lichaam zit raar ineen, want ik heb vooral pijn in mijn linkervoet en nauwelijks in mijn rug. De onderste van de drie hernia's was geopereerd twee jaar geleden, en die voel ik nu weer. De pijn was ook nooit zo erg na de operatie.

Maar het kan zo ook in orde komen hoor. Eerst pijnstillers, ontstekingsremmers en 18 keer naar de kine. Dan zou het opgelost kunnen zijn.

Alleen... dat zei de dokter natuurlijk twee jaar geleden ook.

Supermagneet

Een hele leuke website! Supermagnete.be verkoopt... magneten. En niks anders dan dat. Ik weet niet of de prijzen democratisch zijn, want ik koop nooit magneten. Maar zelfs inclusief transportkosten was het bedrag nog helemaal niet hoog.

Dit is een deel van de buit:

Uiteraard koop ik ze voor het geocachen. Ik had al wel een magneet die op mijn verlengstuk van de spiegel staat, maar die voldeed lang niet meer. Veel te zwak en soms is die zwanehals onhandig. De modelletjes op de foto kan je aan een koordje hangen en dat is soms veel makkelijker.

Omdat in mijn voornemen van dit jaar staat dat ik zelf caches wil leggen, kocht ik ook een paar kleintjes om aan een potje van de glucosestrips te plakken. Ik dacht dat die schijfjes tussen de magneten als bescherming tegen krassen dienden. Dat is dus niet zo. Als je twee van die magneetjes op elkaar legt, krijg je ze niet meer los. Niet te geloven hoe sterk die zijn. Ik heb ze met een mini schroevendraaier weer moeten scheiden.

En deze heb ik al kapot gekregen. Ik wou zien vanaf hoeveel centimeter hij werd aangetrokken door de grootste (links op de eerste foto). Dat is zo'n 15 cm en dan gebeurde dit. Die grote heeft 40 kg trekkracht en alleen daardoor brak het kleine broertje.




Maar het was ook vooral hier om te doen. Deze twee tools hebben hun dienst al vaak bewezen. De prikstok en de spiegel zijn standaarduitrusting voor de hobby.

En nu zien ze er zo uit. Ik kon op de website de schroefdraad en de dikte zo kiezen dat ik mijn bestaande tools nu omtover tot 2 handige grijpers. Laat die magnetische potjes nu maar komen :-)

24 bis

Het blijft plezant om een blog te hebben. Zo kan je alles opnieuw opzoeken, zeker de dingen die je vroeger nooit bijhield. Eén daarvan is mijn gewicht. Eén van mijn eerste pagina's die ik hier schreef ging al over dat onderwerp. Ik kan nu een mooi lijstje maken alleen door op het trefwoord dieet te klikken.

Dan zie ik toch iets vreemd. Ik was er van overtuigd dat ik de laatste jaren goed bezig was en dat is ook zo. Qua gewicht bedoel ik dan hè. Maar nu blijkt dat ik sinds ik begon te bloggen nog 5 kilo ben afgevallen. Maar ik had het gevoel dat ik enkele jaren hetzelfde woog. Ik begon te bloggen toen ik een insulinepomp ging krijgen in juli 2011. Toen zat ik al op mijn minimum gewicht sinds vele jaren. En ik lees nu dat ik me toen zorgen maakte dat ik zou bijkomen met de insulinepomp. Dat kan immers, want je krijgt meer vrijheid in wat je kan eten en wanneer je dat doet.

Toch is dat blijkbaar niet gebeurd:

juli 2011	83 kg
sept 2011	82 kg
jan 2012	80.2 kg
maa 2012	78.2 kg
nu	78.4 kg

En dat laatste is vreemd. Mijn BMI blijft dus 24. Ik had zeker verwacht dat ik na de feestdagen zou zijn bijgekomen. Als ik terug lees wat ik vroeger schreef over de discipline die ik heb, dan is dat nu zeker minder. Ik zal altijd nog wel exact weten wat ik in mijn mond stop, maar ik kijk nooit nog naar hoeveelheden. Ik zal me niet inhouden om me een keer te overeten als het eens een keer heel goed smaakt. Ik heb er minder last van dan in 't begin van mijn diagnose. Toen werd ik echt ziek van te grote schommelingen in de suiker als ik te veel at. Dus net waar ik bang voor was, dat doe ik nu soms. Te veel eten omdat het kan met een pomp.

Ik was al meer dan een maand niet meer op een weegschaal gaan staan. Dat is geleden van het grote "foertmoment" dat ik meemaakte op mijn maximum van 110 kilo. Ik zie trouwens dat ik in de Telefacts reportage blij was met mijn 88 kilo van toen. Nu is daar nog 10 kilo af en ik heb niet het gevoel dat ik nog ergens moeite voor doe.

Zou het dan waar zijn dat je gewoonte verandert? Wellicht wel, anders kan ik dit niet verklaren. Vroeger zat ik heel de dag in mijn hoofd met de volgende maaltijd of het snoepgoed uit de nachtwinkel. Zelfs in de Atkinsperiode was het zo. Het snoepgoed werden Zwanworstjes en kaas, maar het principe bleef daar. Ik had het altijd nodig tussendoor.

Dat is blijkbaar voorbij nu, en daar ben ik heel blij mee. De suikerwafels smaken goed tijdens het geocachen. En dan is er een potje yoghurt voor het slapengaan. Maar voor de rest ben ik er nooit meer mee bezig.

People change...

P.S.
Het is al heel lang geleden dat iemand zei dat ik te mager ben.
Other people change too :-)

Nice to meet you

Ik was de challenge goed begonnen. Dendermonde valt best mee als je niet in de spits zit. Binnen 20 minuten was ik op de plek waar de eerste schat verstopt zat. Die zat trouwens erg ingenieus in elkaar, dus dat belooft voor de volgende 49 die dit jaar nog gaan volgen.

En toen was er dus nummer twee. Dat is een specialleke, want de logrol ligt op een salontafel. Het is niet echt een schat die verstopt is, maar de coördinaten zijn die van de salontafel. En die behoort toe aan de legger van de reeks. Hij heeft de uitdaging samengesteld. Het is dan ook een goed idee om in 't begin van de reeks even kennis te maken met een meet and greet.

Ook deze keer was de termijn 72u. Je mag komen wanneer je maar wil, zelfs 's nachts. Van donderdag 12u 's middags tot zondag 12u 's middags. Deze namiddag kwam voor mij het beste uit, dus ik rijd even langs daar om de legger goedendag te zeggen.

Ik had natuurlijk geen adres, enkel coördinaten. Dat bleek een rijhuis te zijn in een rij van vier. Ik probeer te kijken waar zijn naam op de bel staat, maar 3 van de vier huizen hebben geen etiket op de bel. De vierde is een naam die ik niet ken. Het wordt dus gokken en ik begin aan het eerste huis. Daar deed niemand open.

Op het moment dat ik naar de tweede deurbel ga, komt er een wagen aangereden en hij stopt vlak voor de woning. De persoon die uitstapt is zeker de legger, ik herken hem van zijn profielfoto. Ik stel me voor en gelukkig herkent hij mijn naam.

Maar ik kan me niet ontdoen van de indruk dat ie me niet verwacht had. Ik vind het een beetje vreemd dat hij niet thuis was en dat het niet duidelijk is waar je moet bellen. Ik had toch een geocache sticker of een logo verwacht als er geen naam op de bel staat.

Mijn vermoeden wordt bevestigd als ie vraagt wat hij voor me kan doen. Dat is een vreemde vraag, want dat zou ie moeten weten. Ik kan ook niet meteen een zinnig antwoord geven, waarop ie zegt: toch niet die event? Ik bevestig de vraag waarop hij zegt dat het volgende week is.

Ik maak meteen een geweldige eerste indruk! Hoe dom kan een mens zijn, denk ik nog. Het stond inderdaad verkeerd genoteerd op mijn bord. Dat is het nadeel van een bord te gebruiken in plaats van een agenda.

Dan heb ik de tijd nuttig besteed om een schattenreeks verder af te werken in de buurt. Ook met gematigd succes, maar ik heb nog tijd. Nog 49 weken ;-)

Die kracht

Elk verhaal is anders. En elke week is er een verhaal. Soms maar een stukje van een verhaal, soms zelfs maar twee zinnen. Soms is er helemaal geen verhaal en zeg je dat je deze week liever enkel luistert. We zijn flexibel in die dingen.

Vaak zijn het ernstige zaken. Mensen verliezen hun woning of worden uit de huurwoning gezet. Het zijn verhalen met deurwaarders en politieagenten. Leningen worden geweigerd omdat je geen schuldsaldo verzekering kan krijgen als je een drankverleden hebt. Kinderen worden bij de ouders weggenomen omdat ze aan simpele verplichtingen niet kunnen voldoen. Zelfs al drink je een tijdje niet meer, de gevolgen kunnen nazinderen.

Mijn verhaal verbleekt met de ellende die ik hier al gehoord heb. Maar mijn verhaal raakt de anderen net zo goed. Deze week was het nodig om het te vertellen. Het is elke week zo, maar vandaag deed het extra deugd. Dat is de reden waarom het werkt. Het is meer dan een praatgroep waar veel koffie verbruikt wordt. Mensen luisteren en begrijpen. Ze snappen exact waarom mijn verhaal voor mij ook erg is. De proportie tot andere verhalen is niet belangrijk.

Net die dame die zo'n soort verhaal vertelde spreekt me na de meeting aan. Dat ze het erg vindt, wat ik meemaak. Ik vind het bijna beschamend dat we hier over praten, terwijl haar probleem een factor duizend erger is. Ik ben blij dat ze met me inzit. Andersom is het ook zo, ik zei nog: chapeau dat je hier nog zit na wat je is overkomen. Ik weet niet of het mij zou lukken.

Dat is die kracht die hier rondhangt in die kamer. Dat is die kracht van de tafel.

De catalogus

Ik moest er weer mee lachen toen de catalogus op tafel lag. De nieuwe 1024 blz dikke fullcolor catalogus van Kaiser Kraft. Ik weet niet of je dat kent, maar dat is een B2B bedrijf dat zich specialiseert in de inrichting van de werkplek. Vooral dat B2B vind ik dan grappig: business to business. Het lijkt alsof ik echt een bedrijf heb waar mijn mensen veiligheidsschoenen of werkkledij nodig hebben.

Ik blader nog door het dikke boek en moet lachen met wat men denkt dat ik misschien nodig heb. Stalen lockers voor de kleedkamers naast de fabriekshal waar je arbeiders hun werkkledij kunnen aantrekken. Of opslagsystemen voor paletten en ijzeren vaten waar je chemische producten in bewaart. Ik toon nog lachend een met de hand bestuurde heftruck die nu een ingebouwde weegschaal met etiketten barcode printer bezit. Je laadt de paletten op het toestel en meteen rolt er een ticket uit het handvat waar het gewicht van de lading op gedrukt staat. Het is zelfklevend dus je kleeft het meteen op de lading. De volgende arbeider kan de pallet verder verwerken voor het inladen in de vrachtwagen.

Ik zeg nog hoe onnozel het is dat men die catalogus elk jaar opnieuw opstuurt. Ik zit in de database omdat ik een bvba heb, maar men schijnt niet echt door te hebben dat ik geen fabriekshallen bezit. En zo'n catalogus drukken moet toch duur zijn, ik weet dat want ik zat tot vorig jaar nog in de drukkerijsector. Ik zeg nog dat het wellicht het "bluts met de buil" principe is dat het commerciëel werkbaar maakt. Sommige van die mensen die het dikke boek ontvangen zullen dan toch wel dingen bestellen, anders werkt het niet.

Ze hebben echt wel alles. Ik zeg nog, als dit nu niet zo duur was zou ik nog interesse kunnen hebben. Maar 57€ voor zo één plastic bakje, dat is er nu wel net over. Ik weet dat wel, het is voor grote bedrijven belangrijk dat alles degelijk is. In een fabriekshal moet alles tegen een stootje kunnen. Als het dan nog wat economisch verantwoord was, zou ik dit zelfs durven bestellen. Ik wou het net kopen in de Gamma omdat ik mijn werkhuisje wil inrichten. Maar tegen dat tarief kom ik met 1000€ niet toe!

Wacht eens even... de prijzentabel bevat een belangrijk kolommetje. Niet alleen de kleuren, het type, de afmetingen kan je kiezen. Ook de verkoopseenheid staat erbij. Dat is minimum 50 stuks! Dus die 57€, daar heb je een hele wand van die dingen voor! Ik ga het meteen bestellen, want voor 1,035€ voor één bakje kan je niet sukkelen! Aha nu heb ik het door. De mensen die de catalogus doorbladeren hebben altijd wel iets nodig. Zelfs kleine bvba'tjes.

Ik kom ook nog de trolley tegen die ik vorig jaar bestelde. Het handkarretje komt hier heel goed van pas. We hadden een modelletje gekozen dat net in de lift past. Ook daar had je meer dan 100 modellen, en ééntje doet nu dienst als boodschappenmand. De rugpatiënt kan de boodschappen uit de wagen halen en op de trolley plaatsen. Dan komt die langs de lift meteen in de keuken terecht. We zijn er trouwens enorm tevreden over.


Ik ben dus meteen meegestapt in heel het verhaal dat ik zelf zo onnozel vond. De catalogus werkt gewoon. Er is zo trouwens nog een bedrijf: Bruneau. Hetzelfde verhaal maar dan voor kantoorinrichting. Uit een even dikke catalogus bestelde ik ooit zes bureau's met ladenkasten, magneetborden, bureaustoelen en een ronde vergadertafel.

Ik denk dat de truuk met de dikke kleurrijke catalogus werkt ;-)

Melig?

Is dat melig, goede voornemens? Ik dacht er een tijdje over na, want het is heel gevaarlijk. Ik hoorde iemand zeggen dat het lijstje dat op een eerste dag van het nieuwe jaar wordt opgesteld het lijstje is dat zeker niet wordt uitgevoerd. Het zou jammer zijn, want ik heb er wel één. Ik heb het bewust beperkt tot een top vijf. Zo kan het desgevallend maar op vijf punten foutlopen. Zou die logica steek houden denk je? Hmmm...

Je zult het me vergeven dat er niets over werk, financiën en rechters in staat. Dat hoort thuis in het hoofdstuk aanvaarden wat je niet kan veranderen.

1. Ik wil eindelijk een (en als het kan meerdere) geocaches zelf leggen. De eerste is in de maak en hij heeft batterijen van doen. Er was een hele waslijst aan voornemens binnen deze hobby, maar die laat ik voor wat het is. Ze zullen zo ook gebeuren :-)

2. Ik wil een nieuwe programmeertaal leren. Zeg ik nu toch iets over het werk? Nee, ik wil het echt ook kunnen. Omdat het heel fijn is.

3. Mijn nieuwe hobby moet afgewerkte producten opleveren. Elektronica hoort niet thuis op een experimenteerbord. Er moeten mooie kastjes rond met knopjes en displays.

4. Ik wil echt mijn boek schrijven. Mijn verhaal past in 100 tot 200 pagina's. Er zijn er nu 20 af. Nog 80 tot 180 te gaan. Wat er dan mee gebeurt, staat niet in een voornemen.

5. Iets heel diepzinnig met een rugzak. Die moet zo leeg mogelijk zijn. Het is niet die van Billabong die altijd op mijn rug hangt.

Weet je wat zo makkelijk is aan voornemens opschrijven? Verzin vooral leuke dingen. En plak dan als nummer vijf er een mysterieus zinnetje bij waar niemand van gaat weten of ik het voornemen waarmaak of niet. De anderen kan je testen, die hebben een zichtbaar resultaat. De vijfde niet.

Ik vrees dat het wel de moeilijkste is ;-)